ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ «ΠΡΕΠΕΙ»
Όταν μια ομάδα έχει προαναγγείλει ουσιαστικά την επιτυχία της (όπως το έχει πράξει ο Παναθηναϊκός μέσω των επαναλαμβανόμενων τοποθετήσεων του Εργκίν Αταμάν), μοιραία κάθε ήττα της περνά μέσα από μεγεθυντικό φακό και με δική της υπαιτιότητα.
Όταν μάλιστα αυτές οι ήττες έρχονται με αυτοκτονικό τρόπο, σαν αυτές που υπέστη το «τριφύλλι» σε Βελιγράδι και Κωνσταντινούπολη, εγείρονται ερωτήματα αναφορικά με την επικοινωνιακή πολιτική της «πρόωρης θριαμβολογίας» και κατά πόσον αυτή βοηθά μια ομάδα να εξελίσσεται διαρκώς στο παρκέ.
Προς το παρόν οι «πράσινοι» δυσκολεύονται να προσαρμοστούν με επιτυχία στις απαιτήσεις που δημιούργησαν οι πολυδάπανες μεταγραφές και οι «δεσμεύσεις επιτυχίας» του Τούρκου τεχνικού. Θαρρείς και ο Αταμάν υποβάλλει σε τεστ «ψυχολογικών αντοχών» τους παίκτες του, βαραίνοντας με δυσβάσταχτα «πρέπει» τους ώμους τους.
Και αν υπάρχει ένας παίκτης που δυσκολεύεται να διαχειριστεί το βάρος, αυτός είναι ο Κώστας Σλούκας, ο οποίος για άλλο ένα παιχνίδι αποδείχθηκε στο φινάλε αυτοκαταστροφικός, επειδή προσπάθησε σώνει και ντε να επιβεβαιώσει τον τίτλο του ηγέτη που κουβαλά. Η μία λανθασμένη επιλογή διαδεχόταν την άλλη και το «τριφύλλι» κλότσησε μία ακόμη σπουδαία ευκαιρία για διπλό υπέρβασης, απέναντι στη «μισή» Εφές.
Κάπως έτσι, πάντως, ο Παναθηναϊκός θα αντιμετωπίσει απόψε τη Ρεάλ με μια ακόμα «υποχρέωση νίκης», παρά το γεγονός ότι θα βρει απέναντί του την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Γιατί τρίτη διαδοχική ήττα και με βαρύ πρόγραμμα να ακολουθεί δεν θα είναι ό,τι καλύτερο για μια ομάδα που υπόσχεται ότι θα κερδίσει τα πάντα.
