Οι ήρωες… της ζήλιας
Τον Νίκο Γιούτσο δεν τον πρόλαβα ως ποδοσφαιριστή. Τον γνώρισα ελάχιστα ως άνθρωπο πριν από σχεδόν 30 χρόνια, όταν ήταν βοηθός του Νίκου Αλέφαντου στον πάγκο του Ολυμπιακού το 1994, λίγο πριν αναλάβει τα ηνία της ομάδας ως υπηρεσιακός πρώτος προπονητής. Πώς να ξεχαστεί, άλλωστε, εκείνο το πολύ ιδιαίτερο ταξίδι στη Μασσαλία;
Πολύ μεγαλύτερη σημασία έχουν σήμερα τα «αντίο» σε έναν θρύλο του ελληνικού ποδοσφαίρου από ανθρώπους που πρόλαβαν να τον δουν να διαλύει τις αντίπαλες άμυνες ως «θωρηκτό» φορώντας είτε την ερυθρόλευκη είτε τη γαλανόλευκη φανέλα.
Για όλους τους υπόλοιπους -και κυρίως τη γενιά των πενηντάρηδων που ξεκινήσαμε να «χτίζουμε» ποδοσφαιρικές αναμνήσεις στη δύση της εποχής του Γιούτσου, του Σιδέρη, του Δομάζου, του Αντωνιάδη, του Παπαϊωάννου-, παίκτες όπως ο Νίκος Γιούτσος προσωποποιούν το ποδόσφαιρο μιας εποχής που δεν προλάβαμε να ζήσουμε και μάθαμε να… ζηλεύουμε!
Ένα ποδόσφαιρο, που στα γήπεδα συνυπήρχαν αρμονικά φίλαθλοι όλων των ομάδων, που το «δέσιμο» με το σήμα στο στήθος ήταν πιο έντονο, που η τοξικότητα απουσίαζε από το λεξιλόγιο της αθλητικής καθημερινότητας.
Ο Νίκος Γιούτσος υπήρξε σύμβολο ενός ποδοσφαίρου που μάθαμε από τους μπαμπάδες και τους θείους μας και που προσπαθούμε να πείσουμε τα παιδιά μας ότι «μια φορά κι έναν καιρό» υπήρξε και στην Ελλάδα. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις ένα νέο παιδί ότι «το ποδόσφαιρο του Γιούτσου» δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζει εδώ και χρόνια στα γήπεδα, στα media και τα social media!
