Πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει την αυτοπεποίθηση και το μέταλλο του νικητή από την έπαρση και την αλαζονεία; Πόσο εύκολο ήταν να ξεχωρίσεις αυτά τα δυσδιάκριτα όρια σε ομάδες που άφησαν εποχή όπως οι Σικάγο Μπουλς των 90s ή η Ρεάλ Μαδρίτης… ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου; Τι ήταν για παράδειγμα ο Ντένις Ρόντμαν; Αλαζόνας ή γεννημένος νικητής; Ποιος χαρακτηρισμός ταιριάζει καλύτερα στον Ρούντι Φερνάντεθ και τόσους ακόμη παικταράδες που φόρεσαν τη φανέλα της «βασίλισσας» και… λατρέψαμε να μισούμε στα μέρη μας;
Τα συγκεκριμένα ερωτήματα που έχουν τεθεί κατά καιρούς για άλλους τεράστιους συλλόγους ενδεχομένως να μοιάζουν άκρως βοηθητικά σε μια προσπάθεια προσέγγισης της ιδιαίτερης πραγματικότητας που χαρακτηρίζει την τελευταία διετία τον πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκό AKTOR.
Για τους αντιπάλους του «τριφυλλιού» ενδεχομένως τα λόγια σιγουριάς και αυτοπεποίθησης που βγαίνουν από τα στόματα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, του Εργκίν Αταμάν, του Κέντρικ Ναν και όλων των πρωταγωνιστών του παραμυθιού της σύγχρονης έκδοσης του «Επτάστερου» να εκλαμβάνονται ως… τάσεις αλαζονείας.
Για τα ίδια τα κύτταρα του «πράσινου» DNA, όμως, η αίσθηση της ένταξης σε έναν οργανισμό πανίσχυρο και κυριαρχικό είναι αυτή που αποτελεί κινητήρια δύναμη της ομάδας εντός παρκέ. Και πάνω από όλα αποτελεί βασικό γνώρισμα ενός περιβάλλοντος που οδηγεί παίκτες που αναζητούσαν μια σταθερή πυξίδα στην καριέρα τους όχι μόνο να βρίσκουν στο ΟΑΚΑ έναν ιδανικό προορισμό, αλλά και να αισθάνονται μέλη μιας οικογένειας που τους αγκαλιάζει και τους βοηθά να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τον Κέντρικ Ναν και τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Ο Παναθηναϊκός AKTOR δεν τους απέκτησε στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους, αλλά ήρθε ουσιαστικά να τους προσφέρει μια εναλλακτική διαδρομή μετά τις απορρίψεις που εισέπρατταν στην αγορά του ΝΒΑ.
Ένας ιδιαίτερος κόσμος
Ο μεν Αμερικανός MVP της Euroleague θεωρείτο ούτε λίγο ούτε πολύ ανεπιθύμητος στην πατρίδα του, ο δε Ισπανός κατηγορείτο ότι είχε θέσει το μπάσκετ σε δεύτερη μοίρα και ότι είχε στρέψει το ενδιαφέρον του σε άλλες δραστηριότητες. Ακόμη και η εξαιρετική παρουσία του στην ταινία «Hustle» του Netflix -όπου υποδύθηκε τον Ισπανό μπασκετμπολίστα Μπο Κρουζ στο πλευρό του Άνταμ Σάντλερ- χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο κριτικής σε βάρος ενός εξαιρετικά ταλαντούχου μπασκετμπολίστα.
Αμφότεροι έδειχναν να έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους. Και όταν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τους χτύπησε την πόρτα πριν από ενάμιση χρόνο, κανείς τους δεν είχε την Ευρώπη ως προτεραιότητά του.
Για τον Χουάντσο, μάλιστα, η επιστροφή στα πάτρια ισπανικά εδάφη στο πλευρό του αδελφού του, Γουίλι, έμοιαζε με πιο λογική επιλογή.
Τόσο ο Ερνανγκόμεθ όμως όσο και ο Ναν είναι παιδιά με τεράστιο εγωισμό! Στο ΟΑΚΑ βρήκαν ανθρώπους που όχι μόνο τους πίστεψαν αλλά και τους έπεισαν ότι κανένας αντίπαλος δεν μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια! Και ξαφνικά, εκεί που ταξίδευαν στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, είδαν τη μετοχή τους να εκτοξεύεται ξανά!
Το μεγαλύτερο όπλο του Παναθηναϊκού AKTOR λοιπόν, όχι μόνο ενόψει της τελικής ευθείας της φετινής σεζόν αλλά και ενόψει των ετών που ακολουθούν, δεν είναι ούτε τα τρίποντα του Ναν, ούτε τα ριμπάουντ του Χουάντσο, ούτε οι ασίστ του Σλούκα, ούτε τα καρφώματα του Λεσόρ. Είναι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος που πείθει όλα τα στελέχη του ότι είναι καλύτεροι όλων! Όσο αυτή η αίσθηση δεν μετατρέπεται σε αλαζονεία στο παρκέ, αλλά αντίθετα επιτρέπει στους «πράσινους» να μην τα παρατάνε ακόμη και σε παιχνίδια που μοιάζουν χαμένα, ο Αταμάν μπορεί να κοιμάται ήσυχος!
Εφημερίδα Απογευματινή
