Η ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, ιδίως για χώρες που βρίσκονται σε εύφλεκτες περιοχές και έχουν δύσκολα ζητήματα στην εξωτερική πολιτική τους. Πέραν του σωστού στρατηγικού σχεδιασμού που προϋποθέτει ορθή ανάλυση του διεθνούς περιβάλλοντος, όμως, πρέπει να σε «θέλει» λίγο και η συγκυρία. Στην περίπτωσή μας αυτό το τελευταίο το έχει αναλάβει ο Ερντογάν. Πράγματα που υπερβαίνουν τη δική μας δυνατότητα επηρεασμού τα επηρεάζει ο ίδιος επιφέροντας συνέπειες που εμείς πολύ θα θέλαμε και ας μην το λέμε. Κάπως έτσι βρέθηκε η Τουρκία εκτός F-35 και με εμπάργκο στα F-16 και εμείς εντός στα πρώτα και με Viper να προσγειώνονται κάθε μήνα στα ελληνικά αεροδρόμια. Εν πολλοίς με τη «χορηγία» Ερντογάν και λόγω της εκδηλωμένης πλέον φανατικά ισλαμικής και αντιδυτικής ιδεολογίας του, οι Αμερικανοί ξανακοίταξαν τον χάρτη, είδαν την «κρυμμένη» στρατηγική υπεραξία της Ελλάδας και άρχισαν να «μεταφέρονται».
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ και η νέα μεσανατολική κρίση που πυροδότησε αποτελεί ακόμα ένα πεδίο επιβεβαίωσης της γεωπολιτικής στροφής της Τουρκίας και της μη αναστρέψιμης κατεύθυνσης που της έχει δώσει ο μακροβιότερος πλέον Τούρκος ηγέτης. Χθες επανήλθε. Μιλώντας σε βουλευτές του κόμματός του προέβη σε ένα από τα γνωστά πανισλαμικά καλέσματά του, λέγοντας ότι «οι μουσουλμανικές χώρες πρέπει να δράσουν από κοινού για να εξασφαλίσουν την ειρήνη στην περιοχή», και μετά είπε αυτό που Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ισραηλινοί ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελαν να ακούσουν, αλλά κατά βάθος γνώριζαν ότι θα το ακούσουν:
«Η ΧΑΜΑΣ δεν είναι μια τρομοκρατική οργάνωση, είναι μια απελευθερωτική ομάδα, “μουτζαχεντίν”, που δίνει μάχη για να προστατεύσει τα εδάφη και τον λαό της. Τα δυτικά δάκρυα που χύνονται για το Ισραήλ είναι μια εκδήλωση απάτης». Μετά από αυτό ακύρωσε και το ταξίδι στο Ισραήλ… Οι ΗΠΑ μπορεί να μην έχουν επί του παρόντος «χωροταξική» λύση για να αντικαταστήσουν την Τουρκία και ούτε θέλουν να τη χαρίσουν αμαχητί στον ρωσοκινεζικό (αλληλοϋποβλεπόμενο…) «συνασπισμό». Αλλά και βλέπουν και αντιλαμβάνονται. Το ίδιο και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι δεν πρόκειται να ξεχάσουν την τουρκική στάση στην πιο δύσκολη στιγμή από την ίδρυση του εβραϊκού κράτους.Η Τουρκία είναι ο ελέφαντας στο δυτικό σαλόνι και προφανείς λόγοι -οι οποίοι όμως κάποια στιγμή θα παραμεριστούν- αναγκάζουν τους Δυτικούς να κάνουν πως δεν τον βλέπουν. Αυτό θα τελειώσει. Το πώς (υπάρχουν σενάρια) και πότε θα το διαπιστώσουμε, ίσως όχι πολύ μακριά από σήμερα. Θα κλείσω με τη φράση που έκλεισα και το προηγούμενο άρθρο: «Ελλάδα και Κύπρος πάνε για ρόλο θέλοντας και μη».
