Πριν από ενάμιση περίπου μήνα κι ενώ ακόμη άπαντες οι εμπλεκόμενοι στην πολιτική ζωή της χώρας επιχειρούσαν να ιχνηλατήσουν το πεδίο σε ό,τι αφορά την επιρροή της κρίσης των Τεμπών στις γενικότερες ισορροπίες, ήταν κοινός τόπος πως για να μπορέσει η κυβέρνηση να αντιστρέψει το κλίμα, θα έπρεπε να πάρει ένα και μόνο συγκεκριμένο μονοπάτι που θα οδηγούσε προς αυτή την κατεύθυνση. Το είχαμε γράψει κι εμείς σε αυτήν εδώ τη γωνιά το ίδιο περίπου διάστημα.
Για να έρθει τούμπα το σκηνικό, η κυβέρνηση θα έπρεπε να κάνει απλά και μόνο τη δουλειά για την οποία έχει επιλεγεί από τους πολίτες και μάλιστα επανειλημμένως. Δηλαδή, ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ και να φαίνεται κάθε μέρα αντάξια της εμπιστοσύνης τους. Βλέπετε είναι ηλίου φαεινότερο πως, αν συνέβαινε αυτό και μάλιστα σε επίπεδο ουσίας και σε ικανοποιητικό βάθος χρόνου, δεδομένης μάλιστα της ανυπαρξίας σοβαρού αντίπαλου δέους, τότε -αν μη τι άλλο- θα έμπαιναν οι βάσεις για καλύτερες μέρες, τόσο για τη «γαλάζια» διακυβέρνηση όσο κυρίως για τη χώρα.
Τα πρώτα δείγματα γραφής μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις και τις… καμπάνες που χτύπησαν στο Μέγαρο Μαξίμου και τα κρίσιμα χαρτοφυλάκια είναι σαφές πως μέχρι ενός σημείου θυμίζουν την ορμή και τη μεταρρυθμιστική διάθεση, αλλά και τη δυναμική προσέγγιση στα εθνικά θέματα της πρώτης τετραετίας. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κορυφαίων υπουργών να ακυρώσουν επικοινωνιακά (κάνοντας… μουτράκια περί δήθεν προνομιακής μεταχείρισης του Νίκου Δένδια από το πρωθυπουργικό σύστημα, λες και ζουν σε άλλο πλανήτη) την παρέμβαση για τις μισθολογικές αυξήσεις στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, επρόκειτο για μία πρώτη ένδειξη των κυβερνητικών προθέσεων.
Ακολούθησαν τα μαντάτα για την εμπλοκή αμερικανικών κολοσσών στο ενεργειακό και γεωστρατηγικό πόκερ της προώθησης των ελληνικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή, η επίδειξη ισχύος με την απόκτηση άλλης μίας γαλλικής φρεγάτας Belharra και τώρα ήρθε η ώρα των ανακοινώσεων για τους χαμηλοσυνταξιούχους, καθώς κι εκείνους που βιώνουν από πρώτο χέρι την έννοια της στεγαστικής κρίσης.
Είναι, όμως, εξίσου σημαντικό το μήνυμα που εστάλη κυρίως εκτός συνόρων, στον αδυσώπητο κόσμο των διεθνών αγορών που αυτό το διάστημα κλυδωνίζονται επικίνδυνα, πως οι ανάσες αυτές δεν ήταν αποτέλεσμα μιας παλαιοκομματικού τύπου ανεύθυνης πολιτικής παροχών, αλλά οι καρποί μιας ορθής δημοσιονομικής διαχείρισης που έφερε το υπερπλεόνασμα που συζητούμε όλοι από χθες και το οποίο ήρθε να υπενθυμίσει πως ενίοτε μπορεί να συμβαδίσει η ισορροπία των αριθμών με τη δρομολόγηση δράσεων υπέρ της τσέπης των Ελλήνων, ιδιαίτερα σε δύσκολες περιόδους.
Αν, όμως, όλες αυτές οι πρωτοβουλίες δεν έχουν αντίστοιχη συνέχεια σε κάθε πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής κι αν δεν συνοδευτούν με ξεκάθαρες εικόνες επιστροφής στην πραγματικότητα εκείνων που ζούσαν και ζουν ακόμη στο συννεφάκι του 41%, αποπνέοντας το αποκρουστικό για τους Έλληνες συναίσθημα της αλαζονείας, τότε η βελτίωση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και η μικρή άνοδος στις δημοσκοπήσεις, ύστερα από καιρό θα αποτελέσουν συγκυριακά φαινόμενα χωρίς περιθώρια ουσιαστικής ανάκαμψης.
Το χειρότερο, ωστόσο, θα είναι ότι η ενίσχυση της επιχειρηματολογίας του Κυριάκου Μητσοτάκη για την ανάγκη της διατήρησης της πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας σε ένα διεθνές περιβάλλον απίστευτης ρευστότητας -όπως καταγράφηκε τις τελευταίες εβδομάδες- και η δημιουργία προσδοκιών για ανάλογες καλές ειδήσεις και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, θα καταστούν ευκαιρία αμφισβήτησης, χλεύης και σκληρής ρητορικής από τις διαρκώς ισχυρότερες φωνές του λαϊκισμού. Ακόμη κι αν όλη αυτή η κοινωνική και πολιτική διεργασία δεν φέρει κάποιον… αντι-Μητσοτάκη στο προσκήνιο, είναι σαφές πως ο κίνδυνος να προκύψει ένας αντίπαλος βγαλμένος από τις πλατείες και τη λαϊκή οργή δεν θα είναι πια μόνο ορατός, αλλά θα βροντοφωνάξει δυναμικό «ΠΑΡΩΝ» πολύ σύντομα. Και αυτή η αναμέτρηση, ανεξαρτήτως τελικώς αν η ΝΔ διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία, δεν θα έχει νικητή, αλλά μόνο έναν μεγάλο χαμένο: Τη χώρα, η οποία θα δει και πάλι να αναβιώνουν φαντάσματα του πρόσφατου και απώτερου παρελθόντος.
Απαντήσεις, όπως η χθεσινή, αλλά με όσο το δυνατόν πιο μόνιμα χαρακτηριστικά στο μέτωπο της ακρίβειας, της Υγείας, της καλλιέργειας αισιοδοξίας στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και της αίσθησης μιας δυναμικής παρουσίας της Ελλάδας στα ζητήματα που αγγίζουν την εθνική μας υπόσταση, σε συνδυασμό με την ενσυναίσθηση που οφείλουν να επιδείξουν οι έχοντες μερίδιο στο σημερινό σύστημα εξουσίας, είναι πια προφανές πως θα είναι το μόνο ισχυρό αντίδοτο στον δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο λαϊκισμό.
Εφημερίδα Απογευματινή
