Μέσα στην επόμενη δεκαετία (2025-2035) θα κριθεί και θα δρομολογηθεί το αν θα υπάρξει μια επόμενη πιο ισχυρή και παραγωγική Ελλάδα ή όχι. Αυτές τις ημέρες του Πάσχα μπορούμε να νιώσουμε τι σημαίνει και τι σηματοδοτεί η μετακίνηση σημαντικής μερίδας του πληθυσμού από τις κεντρικές πόλεις, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη κυρίαρχα, προς την επικράτεια. Το πλέον σημαντικό «στοίχημα» για την Ελλάδα είναι πλέον να κατοικήσει εκ νέου την επικράτειά της.
Ηπειρωτική και νησιωτική ζώνη. Η Ελλάδα και οι πολιτικές που ακολουθούν στρατηγικά οι κυβερνήσεις της δεν έχουν στόχο τη διεύρυνση της επικράτειάς της με την επέκταση σε νέα εδάφη. Αυτό είναι λογικό αφού οι Έλληνες έχουν εγκαταλείψει μεγάλο μέρος των εδαφών τους που έχουν περιπέσει σε ερημία και υπανάπτυξη και κλείστηκαν σε συγκεκριμένα αστικά κέντρα που ασφυκτιούν τόσο κοινωνικά και οικονομικά όσο προπάντων ως προς την παραγωγική βάση της χώρας. Οι Έλληνες με τον τρόπο αυτό αξιοποίησης των εδαφών και των ευκαιριών του έθνους τους, δείχνουν ότι θα μπορούσαν να ζήσουν σε μια πολύ πιο περιορισμένη εδαφική επικράτεια.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που μοιάζει να κατοικήθηκε, να δομήθηκε και να αναπτύχθηκε τυχαία. Ή συγκυριακά στο πλαίσιο σπουδαίων διαχειρίσεων κρίσης, αποτέλεσμα πολέμων, ήττας ή διωγμών. Ουσιαστικά ο λόγος για τις επιπτώσεις της στρατιωτικής ήττας στην Ιωνία στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, των σφαγών που υπέστησαν από τη νέα εθνική Τουρκία οι Ρωμιοί, από τη Μικρά Ασία μέχρι τον Πόντο, αλλά και της ασφυκτικής μετανάστευσης, εσωτερικής και εξωτερικής, που σημειώθηκε στις μεσαίες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αιματηρό και δομικό, για την αρτιότητα της επικράτειας του εθνικού κράτους, εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε. Η ελληνική λειτουργικότητα έτσι οργανώθηκε στη βάση των πελατειακών σχέσεων και ουσιαστικά της αυθαιρεσίας των τακτικισμών της ανάγκης έναντι της στρατηγικής ορατότητας.
Οι ευκαιρίες, εξάλλου, μετά την τυπική ένταξη στην ΕΟΚ τις δεκαετίες 1980-1990 για την ανασυγκρότηση της χώρας μέσα από τα κονδύλια των ταμείων συνοχής, πήγαν επίσης χαμένες, όπως και εκείνες παλιότερα των αμερικανικών κονδυλίων του σχεδίου Μάρσαλ και των κονδυλίων ανάταξης του έθνους που λογίζονταν στους νικητές του πολέμου.
Σήμερα όλα είναι διαφορετικά. Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας επόμενης εποχής. Καλούμαστε συλλογικά να οργανώσουμε μια επόμενη Ελλάδα, μητέρα -πατρίδα για το σύνολο του Ελληνισμού και των συμμαχιών του όπου Γης. Ουσιαστικά δεν καλούμαστε να υπερασπιστούμε την επικράτειά μας, πέραν των επιμέρους μετώπων που δημιουργεί η επιθετική Τουρκία, αλλά να κατοικήσουμε και να αξιοποιήσουμε την επικράτειά μας. Μεγάλη σημασία από τις κυβερνήσεις αλλά και τους ειδικούς στον δημόσιο διάλογο δίδεται στο δημογραφικό. Αυτή είναι μια λογική συζήτηση ύστερα, μάλιστα, από μια δεκαετία χρεοκοπίας. Αλλά η συζήτηση και οι δέσμες των πολιτικών στήριξης για την οικογένεια είναι περιοριστικές. Πέραν της δύσκολης ανάσχεσης του στοιχήματος περισσότερες γεννήσεις από θανάτους, σε τακτική βάση είναι πιο εύλογη η αποκέντρωση και η μετακίνηση των πολιτών από δύο επίκεντρα στην επικράτεια. Μιλώντας στις νέες γενιές θα πρέπει να εξηγηθεί η ευχέρεια που δίδεται.
Με τις υποδομές που μειώνουν τις αποστάσεις, τα επικοινωνιακά δίκτυα που αλλάζουν την καθημερινότητα, αλλά και την αξιολόγηση των δυναμικών στην ανάπτυξη που φέρουν μαζί τους οι τεχνολογίες. Σε ένα όραμα για την επόμενη δεκαετία θα πρέπει να μείνουμε στις τεχνολογίες και τις καινοτομίες που δημιουργεί η τεχνητή νοημοσύνη. Στους τομείς υγείας, παιδείας, κουλτούρας αλλά προπάντων στην παραγωγικότητα. Οι μηχανές με την ευρεία έννοια φέρουν μαζί τους την ευημερία και προκύπτουν τρεις έννοιες ως άξονες. Η μικρή παραγωγή με στόχο την αυτάρκεια, ο συνεταιρισμός και τα ΣΔΙΤ που θα αποδειχθούν ως μεθοδολογία από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Η Ελλάδα έχει success story που δεν πρέπει να παραβλεφθεί…
Εφημερίδα Απογευματινή
