Κακά τα ψέματα. Η εικόνα που εκπέμπουν οι δημοσκοπήσεις μοιάζει σουρεαλιστική για την κατάσταση του πολιτικού συστήματος. Από τη μια πλευρά έχουμε την κυβερνητική Νέα Δημοκρατία να ανακτά και λογικά τα ποσοστά της και να κινείται προς το 30% και από την άλλη στον χώρο της αντιπολίτευσης σωρευτικά να επικρατεί το αντιδραστικό κίνημα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν απόλυτο διπολισμό. Όχι στη λογική των δύο εναλλακτικών κομμάτων διακυβέρνησης, που ανταγωνίζονται με διαφορετικές πολιτικές και στρατηγικές να διατηρήσουν ή να αναλάβουν τις ευθύνες της διακυβέρνησης, αλλά σε ένα σχήμα μαύρου-άσπρου για το πού θέλουμε να πάμε τη χώρα.
Η αντίληψη της Κεντροδεξιάς που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας από το 2019 είναι καθαρή στην παρούσα απρόβλεπτη και εξόχως κινητική διεθνή συγκυρία για το τι πρέπει να γίνει. Την εξέφρασε με πολύ συνοπτικό και σαφή τρόπο στην κυριακάτικη ενημέρωσή του προς τους πολίτες, την τελευταία πριν από την περίοδο του Πάσχα, ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης. Συγκεκριμένα, σημείωσε: «Η δημοσιονομική ευρωστία και υπευθυνότητα, μαζί με την κυβερνητική και κοινοβουλευτική σταθερότητα, πάνω στην οποία χτίσαμε όλες τις πολιτικές μας, αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία σε έναν κόσμο που απειλείται παράλληλα από γεωπολιτικές εντάσεις και οικονομικές τρικυμίες. Με σταθερότητα και αποφασιστικότητα θα ξεπεράσουμε αυτή τη δύσκολη περίοδο και θα βγούμε πιο ισχυροί».
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει δομήσει ένα απολύτως προσωποκεντρικό κόμμα -ουσιαστικά μια ιδιωτική πολιτική εταιρεία-, που πετύχαινε οριακά να εισέρχεται και να εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο. Η αριστερή πολιτικός δεν προάγει μια αντιπαράθεση συστημικών και αντισυστημικών δυνάμεων επί της ουσίας, αλλά μια σύγκρουση ανάμεσα στις δυνάμεις του κοινοβουλευτισμού, όπως ορίζονται αυτές από τα κόμματα που έχουν ασκήσει διακυβέρνηση και άλλα που επιθυμούν να ακυρώσουν στη βάση τους τις νόρμες συνολικά της διακυβέρνησης. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν αποτελεί μια αντισυστημική προσωπικότητα. Προέρχεται από μια πολιτική και νομική οικογένεια με παράδοση στην ενταγμένη στον κοινοβουλευτισμό Αριστερά. Είναι δικηγόρος στην Αθήνα και τη Νέα Υόρκη, με αξιόλογες μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία και τις ΗΠΑ, παιδί εν ολίγοις της ανώτερης αστικής τάξης, όπως εμπεδώθηκε μετά το 1975 στην Ελλάδα.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αγαπά όχι το αντισύστημα, δεν είναι περιθωριακή, αλλά την άσκηση αντιδραστικής πολιτικής ως αυτοσκοπού. Είναι μάλιστα τόσο ολιστική και αυτοαναφορική, που ακόμη και στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ή και ως πρόεδρος του Κοινοβουλίου αποτέλεσε μια ειδική περίπτωση. Η Κωνσταντοπούλου βλέπει την άσκηση πολιτικής ως μια μεταφορά του κλίματος των δρόμων στον κοινοβουλευτισμό και την αιρετικότητα ως μόνη μεθοδολογία να κινηθεί εξελικτικά και προοδευτικά η Ελλάδα.
Στην παρούσα συγκυρία αξιοποιώντας τη στρατηγική και πολιτική αμηχανία ή κομματική απορρύθμιση κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και Αριστεράς –ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ- και την τάση ενίσχυσης μιας πιο επιθετικής ως προς τους στόχους και τις πρακτικές της νέας Δεξιάς στην Ευρώπη, που δεν έχει όμως συγκροτημένη πολιτική εκπροσώπηση στην Ελλάδα, πέτυχε το κίνημα της Πλεύσης Ελευθερίας μέσα από τις «πλατείες της διαμαρτυρίας» για την επόμενη ημέρα του δυστυχήματος των Τεμπών, την ακρίβεια και την ανισότητα στον πλούτο που άφησαν πίσω τους τα μνημόνια της ξένης επιτροπείας να βρεθεί δημοσκοπικά αλλά και πολιτικά στην ηγεσία της αντιπολίτευσης.
Η πολιτική της αντίδρασης που ενσωματώνει και διακηρύσσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου ενθαρρύνει τους βομβιστές, που το βράδυ της Παρασκευής έπληξαν τα γραφεία της Hellenic Train σε πολυσύχναστη λεωφόρο των Αθηνών. Επίσης, τους εξτρεμιστές και ταραχοποιούς των Εξαρχείων, που έκαψαν κτίρια και αυτοκίνητα το βράδυ του Σαββάτου. Δεν τους υποθάλπει η Κωνσταντοπούλου, αλλά τους ενθαρρύνει η πολιτική της αντίδρασης, που πολιτικά εξελίσσει.
Τελικά, πόσο επιθυμούμε και πόσο εξυπηρετεί μια τέτοιου τύπου εσωτερική σύγκρουση, στην Ελλάδα, σε αυτή μάλιστα τη διεθνή συγκυρία;
Εφημερίδα Απογευματινή
