Φυσικά και η Τουρκία θα έδειχνε με κάποιον τρόπο την έντονη δυσαρέσκειά της για το ηλεκτρικό καλώδιο που θα συνδέσει τη διαδρομή Ελλάδας – Κύπρου στα διεθνή ύδατα με τελικό προορισμό το Ισραήλ στη Δυτική Ασία. Αυτό ήταν και είναι το αναμενόμενο γεωπολιτικό ρίσκο, υπό την έννοια των αντίρροπων πιέσεων, για ένα έργο που καθορίζει τον χάρτη από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ινδικό.
Η Ελλάδα δεν έχει λόγους ούτε μεγαλύτερες προσδοκίες από τις παρούσες, ώστε να εκδώσει τις απαραίτητες NAVTEX για να προχωρήσει οριστικά το έργο. Ο προσδιορισμός του χρόνου που θα το κάνει αυτό δεν μπορεί να ξεπεράσει το χρονικό όριο του τέλους Απριλίου. Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν ήδη υποδεχθεί τη γεωπολιτική, στρατηγική, ακόμη και στρατιωτική στήριξη από συμμαχικές σημαντικές χώρες για να ενθαρρυνθούν στο κρίσιμο βήμα της προώθησης του συγκεκριμένου ενεργειακού έργου.
Πέραν της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης υφίσταται η γαλλική συνδρομή στο οικονομικό πεδίο, αλλά και η παρουσία οσονούπω εμβληματικού πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού της χώρας με αφορμή κοινή άσκηση με τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις νοτίως της Κρήτης που αποτελεί σαφές μήνυμα και προς την Τουρκία. Από την πλευρά των ΗΠΑ είναι επανειλημμένως εκφρασμένη ρητώς και δημόσια η στήριξη στο έργο από την αμερικανική διοίκηση, καθώς και η προτεραιότητα που δίνουν στην εμπέδωση της διαδρομής από την Ελλάδα στο Ισραήλ μέσω Κύπρου, όπως και στη συμμαχία 3+1 στην Ανατολική Μεσόγειο.
Σε στρατιωτικό επίπεδο, είναι πολύ συγκεκριμένη ως προς τη σημασία της η απόφαση που ψηφίζεται στο Κογκρέσο για τη συγκρότηση επιχειρησιακού κέντρου εντός των ορίων της Βάσης στη Σούδα για την εποπτεία και τη δράση αντιτρομοκρατίας και ελέγχου στην Ανατολική Μεσόγειο, εδραζόμενη στη διεύρυνση του ρόλου της συμμαχίας 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, ΗΠΑ). Ταυτόχρονα, είναι δεδομένη η θετική στάση της Ιερουσαλήμ στην προώθηση του έργου, όχι σήμερα, αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια. Στην τελευταία φάση, μάλιστα, ασκούνται πιέσεις -κυριολεκτικά- στην Αθήνα, μετά την υπέρβαση των εμπλοκών ή των ανησυχιών της Λευκωσίας, να κάνει την κίνηση και να εκδώσει τις απαραίτητες NAVTEX για να εξελιχθούν οι έρευνες και η πόντιση από την πλευρά των μισθωμένων ιταλικής ιδιοκτησίας πλοίων.
Το «άνοιγμα» της διαδρομής, ουσιαστικά Κρήτης – Κύπρου, με το ηλεκτρικό καλώδιο είναι η εμπροσθοφυλακή ανάλογων συνδέσεων για τη μεταφορά δεδομένων ή και αγωγών ακόμη που θα συνδέσουν την Ευρώπη με την Ασία στο πλαίσιο του στρατηγικού σχεδιασμού IMEC, που δεν αφορά μόνον το Ισραήλ στην απέναντι ακτή, αλλά και τη Σαουδική Αραβία ή άλλες χώρες των Αράβων μέχρι τον Κόλπο. Δεν είναι δηλαδή ένα ζήτημα κλειστό εμπέδωσης κυριαρχίας στη θάλασσα για την Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε μια διεκδίκηση για αυξημένη αρμοδιότητα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, κυρίαρχη προτεραιότητα για την Άγκυρα. Είναι μέρος του παγκόσμιου ανταγωνισμού ΗΠΑ – Κίνας για τις διαδρομές που θα συνδέουν την Ασία με την Ευρώπη στη δική μας γεωπολιτική περιοχή του κόσμου. Εκεί δηλαδή όπου συναντώνται τρεις ήπειροι.
Και ενδεχομένως στο, γνωστό για τις φοβίες του και πάντα αμήχανο, ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, υπό την παρούσα ηγεσία, όλα να πρέπει να συμφωνηθούν με την Τουρκία για να προκύψουν, αλλά στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί. Γιατί πέραν του «πυρήνα» των ζητημάτων της Ελληνοτουρκικής διαφοράς και της βουλιμικής διάθεσης της Άγκυρας σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας, η Τουρκία είναι στρατηγικά επενδυμένη στον «δρόμο του μεταξιού» της Κίνας. Είναι ευθέως ανταγωνιστική στον αμερικανικό σχεδιασμό.
Είναι η στιγμή, λοιπόν, η Ελλάδα να κάνει το βήμα, έστω και αν αντιδράσει η Τουρκία που πολύ δύσκολα, όμως, μπορεί να επιλέξει θερμή σύγκρουση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Εφημερίδα Απογευματινή
