Αρχικά μοιάζει σαν μια παρατυπία, που για τους φορμαλιστές φιλελεύθερους οικονομολόγους και διανοητές της παγκοσμιοποίησης αποτελεί απότοκο του παράλογου της εκλογικής επικράτησης Τραμπ στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια, το πεδίο της κυρίαρχης οπτικής σε συνθήκες «σοκ και δέους» αναφέρεται σε έναν, εκτός κάθε λογικής, παγκόσμιο πόλεμο δασμών που κήρυξε η Ουάσινγκτον απέναντι σε εχθρούς και φίλους. Για τους συστημικούς, όπως θέλουν να ελπίζουν, τα όσα συμβαίνουν αποτελούν μια παρένθεση στην ιστορία που θα ολοκληρωθεί σε δύο χρόνια με την κατάρρευση της επιρροής του Ντ. Τραμπ και της σχολής σκέψης του στις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ για το Κογκρέσο.
Επειδή οι εξελίξεις -ενδεχομένως και το πιθανότερο- θα είναι απολύτως διαφορετικές χωρίς κάποιος να μπορεί να τις προδικάσει με ασφάλεια, καλό είναι τουλάχιστον για την Ελλάδα να αρχίσουν κάποιοι να σκέπτονται και να προσεγγίζουν την πραγματικότητα διαφορετικά. Άλλωστε, αν τα πράγματα πάνε όπως εύχονται, η κανονικότητα, όπως αυτοί την ορίζουν, θα επανέλθει και οι εκπλήξεις θα σταματήσουν να συμβαίνουν. Το βασικό είναι να αρχίσουν να μελετούν διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με αυτά που συμβαίνουν. Όχι απαραίτητα ανθρώπων οι οποίοι θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν αιρετικοί, αλλά «παίκτες» του συστήματος των διεθνών αγορών. Για παράδειγμα, η παρέμβαση του Ρέι Ντάλιο, ιδρυτή του Bridgewater Associates, με ανάρτησή του στο Χ, σύμφωνα με την οποία τα όσα συμβαίνουν δεν είναι ένας πόλεμος δασμών, αλλά η ιστορική κατάρρευση της κυρίαρχης νομισματικής, πολιτικής και γεωπολιτικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.
Μέσα στο «χάσιμο» που μπορούν να έχουν, αναμασώντας τις προσεγγίσεις και τις αντι-Τραμπ κραυγές των καταξιωμένων, αλλά αφόρητα ξεπερασμένων από την ιστορία πλέον, διεθνών μίντια της παγκοσμιοποίησης με τα ισχυρά brand, καλόν θα ήταν να μελετήσουν προηγούμενη αρθρογραφία προσωπικοτήτων που δεσπόζουν στην ομάδα Τραμπ, όπως η θεώρηση πραγμάτων του Στέφαν Μιράν (Stephen Miran) προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων (CEA) του Λευκού Οίκου. Είναι σαφές ότι υφίσταται η επονομαζόμενη «Συμφωνία του Mar-a-Lago» που αποτελεί οικονομικό μοντέλο για τη συγκρότηση μιας νέας Αμερικής, μιας νέας Δύσης, ενός νέου παγκόσμιου συσχετισμού με την Κίνα και τη Ρωσία. Στη συγκεκριμένη θεώρηση πραγμάτων ενωμένη Ευρώπη ως «παίκτης» δεν αναγνωρίζεται ούτε ορίζεται.
Χώρες όπως η Ελλάδα ως εθνικά κράτη έχουν συγκροτηθεί, νικήσει ή ηττηθεί στα «γυρίσματα» αυτά της ιστορίας μέσα στους τελευταίους δύο αιώνες, ανάλογα με τον βαθμό αντίληψης της ευκαιρίας και των δεδομένων που είχαν οι πολιτικές ηγεσίες και οι ελίτ τους. Στην παρούσα φάση, εθνική και πολιτική ηγεσία υφίσταται μόνον στο επίπεδο του πρωθυπουργού, της κυβερνητικής ομάδας, τους συμβούλους και τους συνομιλητές του. Αντιπολίτευση δεν λειτουργεί, εκτός αν θέλουμε να περιπλανηθούμε στο «βατερλό» των Τεμπών, τις ακριτομυθίες της Ζωής, του Βελόπουλου ή τον λαβύρινθο της Κεντροαριστεράς.
Τελευταία δημοσκόπηση της GPO για το ραδιόφωνο Παραπολιτικά 90,1 δείχνει ότι για τις διεθνείς εξελίξεις οι Έλληνες έχουν «εκπαιδευθεί» να σκέπτονται και να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα με συγκεκριμένο τρόπο. Στην παρούσα, όμως, φάση, όπως σε ανάλογες στον παρόντα ή σε προηγούμενους αιώνες, οι Έλληνες αναζητούν ηγεσία. Αυτή να έχει την πρωτοβουλία. Την αντίληψη. Την ευθύνη. Την πρωτοβουλία. Σε αυτήν πάντα ανήκουν τα επινίκια ή τα επίχειρα.
Η Ευρώπη ως ένωση δεν αναγνωρίζεται από την Ουάσινγκτον. Άρα, κάθε χώρα, μεγάλη, μεσαία ή μικρή, θα «παίξει» και μαζί και χώρια στην… αυλή της Ουάσινγκτον. Η Ελλάδα χρειάζεται νέο μοντέλο συγκρότησης. Παραγωγική βάση, αυτάρκεια προϊόντων και υπηρεσιών, ξένες επενδύσεις σε διακρατική βάση και σενάρια κινδύνου για νέα ανάταξη του χρέους είναι ζητούμενα πιο σοβαρά και με προτεραιότητα από την εξωστρέφεια στην οποία πολλοί ομνύουν. Η ηγεσία θα πρέπει να εντοπίσει τις ευκαιρίες της εποχής Τραμπ για μια πιο ισχυρή Ελλάδα.
Εφημερίδα Απογευματινή
