Όσοι κατά καιρούς έχουν περάσει τα τελευταία 15 χρόνια από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, έχουν να διηγούνται ιστορίες απείρου κάλλους και γέλιου. Οι ερωτήσεις που γίνονται από τα μέλη του Συμβουλίου προς τους απείθαρχους συναδέλφους είναι σχεδόν γραφικές, ενώ ακόμα πιο αστείο είναι το ύφος και ο στόμφος κάποιων μελών του Πειθαρχικού. Θυμίζουν λίγο τη Ζωή, μία είναι η Ζωή, που ρωτούσε «πού ήσασταν όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ».
Γι’ αυτό και ήταν άνευ σημασίας η κλήση της συναδέλφου Σοφίας Γιαννακά με αφορμή ένα άρθρο γνώμης (στο iefimerida.gr) που είχε γράψει για τα Τέμπη και την κυρία Καρυστιανού. Άλλωστε, η Σοφία δέχτηκε ένα μπαράζ (αυτονόητης) υποστήριξης και αλληλεγγύης σχεδόν από το σύνολο της δημοσιογραφικής κοινότητας, με τον ενδιαφέρον να εστιάζεται στους συναδέλφους που είχαν πλήρη διαφωνία με το περιεχόμενο του επίμαχου κειμένου.
«Δεν χρειάζεσαι καν να διαβάσεις το κείμενο της Σοφίας Γιαννακά, αρκεί να δεις το κατηγορητήριο της ΕΣΗΕΑ για να καταλάβεις ότι αυτός που έπρεπε να παραπεμφθεί στο Πειθαρχικό για βάναυση καταπάτηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της ελευθερίας του Τύπου είναι ο συντάκτης του», σχολίασε με νόημα ο κορυφαίος γελοιογράφος, Ανδρέας Πετρουλάκης.
Υπάρχει, όμως, και άλλη μία παράμετρος σε σχέση με την παραπομπή της Σοφίας Γιαννακά που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Είναι η χυδαία επίθεση που δέχτηκε η ΕΣΗΕΑ, το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, (δυστυχώς) από πάρα πολλούς δημοσιογράφους αλλά και από πλήθος κόσμου στο καφενείο του Διαδικτύου. Φρονώ πως η επίθεση δεν είναι ούτε τυχαία ούτε αθώα ούτε από συναδελφική αλληλεγγύη προς την κυρία Γιαννακά. Ιδίως από αυτούς που (θα έπρεπε να) γνωρίζουν πολύ καλά πως το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ δεν έχει την παραμικρή ανάμειξη στη λειτουργία του Πειθαρχικού. Γιατί αν υπήρχε η κλασική συντεχνιακή συμπάθεια, δεν θα κατηγορούσαν για σταλινικές συμπεριφορές συνάδελφοι που μετέχουν στο Δ.Σ του Σωματείου μας και που σε τόσο άνυδρους καιρούς παλεύουν για τις συλλογικές συμβάσεις, τα εργασιακά δικαιώματα του κλάδου, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ.
Πίσω, λοιπόν, από την επίθεση στην ΕΣΗΕΑ κρύβεται το μένος για το σωματείο μας ή ευρύτερα τα σωματεία των εργαζόμενων. Είναι η άπωση για οτιδήποτε συλλογικό, για οτιδήποτε βάζει φρένο στην εργοδοσία, για οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο αντίληψης των εργασιακών σχέσεων.
Συμπερασματικά, λοιπόν, μετά το «με τη Σοφία» που έγραφαν πολλοί, πρέπει αυτονόητα να ακολουθεί το «με την ΕΣΗΕΑ», όπως και με κάθε συνδικάτο εργαζόμενων. Δεν υπάρχει άλλωστε τίποτα άλλο…
Εφημερίδα Απογευματινή
