Μπορεί το κεφάλαιο να αποκτήσει πατρίδα; Για τους μη μαρξιστές ναι. Για τη «νέα τάξη» στην Ουάσινγκτον, όπως αυτή εκφράζεται από την προεδρία του Ντ. Τραμπ, επίσης ναι. Θα κάνουμε την «Αμερική ξανά Μεγάλη» είναι το κεντρικό σύνθημα της προεκλογικής του εκστρατείας που πολλοί, μεταξύ των άλλων σημαντικοί, θεώρησαν ως σύνθημα προς τους ψηφοφόρους χωρίς άμεση εφαρμογή μετά την ορκωμοσία του.
Αυτοί έπεσαν έξω. Άλλοι σημαντικοί παίκτες της Γουόλ Στριτ και των διεθνών αγορών χρήματος θεωρούσαν αξιόπιστο τον Τραμπ σε αυτά που έλεγε. Αυτοί τραβήχτηκαν έγκαιρα από τις μετοχές, κεφαλαιοποίησαν σε προηγούμενους χρόνους τα κέρδη τους, ενδεχομένως τα έχουν επενδύσει σε χρυσό ή σε σταθερές αξίες και τώρα πιθανώς τοποθετούνται εκ νέου με τα νέα δεδομένα. Οι τελευταίοι προφανώς θα είναι μεταξύ των νικητών της επόμενης ημέρας. Όταν αυτή θα έρθει. Όχι και τόσο σύντομα όσο θα θέλανε οι αγορές.
Ο πρόεδρος Τραμπ, συνεπής με τα όσα έλεγε στις 2 Απριλίου, ανακοίνωσε δασμούς από 10% έως 46% για σειρά χωρών και ενοτήτων όπως η Ευρώπη. Το σοκ και δέος αυτής της νέας Αμερικής είχε ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με υπολογισμούς που κυριαρχούν, να χαθούν πάνω από 2 τρις, σχεδόν 3 τρις, δολάρια, σε ελάχιστα 24ωρα. Μια νέα εποχή ξεκινά και όπως πάντα το «αίμα στην αρένα» κυλάει στο γύρισμα των καιρών για το παγκόσμιο χρήμα.
Πίσω από τους πηχυαίους τίτλους των διεθνών μίντια κρύβεται μια πραγματικότητα. Σχεδόν προεξοφλημένη. Από τις σχολιαστικές στήλες της «Α», άλλωστε, την είχαμε προοικονομήσει. Τα κεφάλαια φεύγουν από τις μετοχές των εταιρειών και κινούνται προς τα πιο ασφαλή κρατικά ομόλογα. Αυτά τουλάχιστον που δεν κινούνται προς τον χρυσό και τις σταθερές αξίες αυτού του τύπου. Ταυτόχρονα έχουμε να περιμένουμε μείωση επιτοκίων, ενόψει του κινδύνου της ύφεσης και φθηνή ενέργεια αφού οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου πήραν την κατιούσα. Good news δηλαδή.
Οι ΗΠΑ με τη δασμολογική αυτή πολιτική έπληξαν σοβαρά τις εξωστρεφείς οικονομίες της Ασίας. Όχι μόνον την Κίνα, αλλά και στενούς συμμάχους τους στην προηγούμενη φάση της ιστορίας όπως το Βιετνάμ, η Ν. Κορέα, η Καμπότζη αλλά και η Ιαπωνία, η Μαλαισία, η Ινδονησία, η Βραζιλία. Είναι χώρες όπου έχουν μετακομίσει τα εργοστάσιά τους οι αμερικανικές εμβληματικές διεθνείς εταιρείες, ειδικά των καταναλωτικών προϊόντων. Τι ψάχνει η Αμερική; Την επανεθνικοποίηση της παραγωγής. Πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας δηλαδή, διάχυση κεφαλαίων από τα έσοδα με επενδύσεις στην εσωτερική αγορά, δυνατότητα μείωσης του δημοσίου χρέους και της φορολογίας, ανάκτηση του brand «made in USA». Το ίδιο επιθυμεί και για την τεχνολογία, τα αυτοκίνητα και ούτω καθεξής.
Ταυτόχρονα, από τα πρώτα 24ωρα μετά την εξαγγελία των δασμών παρατηρούνται δύο φαινόμενα. Το ένα προέρχεται από τη Γαλλία, όπου ο πρόεδρος Μακρόν από τα Ηλύσια Πεδία προτρέπει το γαλλικό κεφάλαιο να μην επενδύσει περαιτέρω στις ΗΠΑ, αλλά να επιστρέψει στη Γαλλία. Τι κάνει δηλαδή το Παρίσι; Ό,τι οι ΗΠΑ, αλλά με άλλη φρασεολογία σε πολιτικό επίπεδο. Παράλληλα, στη διεθνή αξιολόγηση για τις οικονομίες των χωρών και τις τράπεζες αρχίζει να δεσπόζει ένα αιρετικό μέχρι προχθές κριτήριο. Αξιολογούν το κατά πόσον μια οικονομία είναι εσωστρεφής ή εξωστρεφής. Το κατά πόσον συναρτάται δηλαδή η ισχύς της με το εξωτερικό εμπόριο ή όχι. Κατ’ αναλογία αξιολογούν κα τις τράπεζες σε εθνικό επίπεδο πλέον. Από τις ευρωπαϊκές χώρες βγαίνουν ωφελημένες, για παράδειγμα, η Γαλλία, η Ισπανία και η Ελλάδα. Στον αντίποδα η Γερμανία.
Ο πρόεδρος Τραμπ έθεσε σε κίνηση την αντι-global νέα στρατηγική των ΗΠΑ. Πολλοί ειδικοί θα χάσουν το κύρος και τις δουλειές τους και πολλές χώρες θα γνωρίσουν οικονομική ύφεση, ενώ χρηματιστηριακοί διεθνείς παίκτες πολύ μεγάλο μέρος από την περιουσία τους.
Εφημερίδα Απογευματινή
