Σήμερα Παρασκευή ο Έλληνας πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, θα μπορούσε πριν να μεταβεί στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του να έστελνε ένα μήνυμα προς την Ουάσινγκτον ότι επιθυμεί να έχει μια σύντομη συνομιλία με τον πρόεδρο Τραμπ. Μάλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα του επείγοντος της κλήσης του τη δήλωση της εκπροσώπου του Λευκού Οίκου, Καρολάιν Λέβιτ, αμέσως μετά την κήρυξη της «Ημέρας Ανεξαρτησίας» των ΗΠΑ σύμφωνα με την οποία: «Σίγουρα ο πρόεδρος είναι πάντα έτοιμος να δεχθεί ένα τηλεφώνημα, πάντα έτοιμος για μια καλή διαπραγμάτευση».
Εξερχόμενος ο πρωθυπουργός από την ενδιαφέρουσα συνεδρίαση με τους βουλευτές του και επιστρέφοντας στο γραφείο του θα μπορούσε να έχει μια συνομιλία με τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Σε αυτήν θα εξηγούσε στον Ντ. Τραμπ ότι οι δασμοί της τάξης του 20% σε βάρος των ελληνικών προϊόντων, βασικά κρασί, λάδι, κομπόστες ή ελιές, είναι άδικοι. Και τούτο επειδή οι ελληνικές εξαγωγές προς ΗΠΑ κινούνται σε 2,4 δισ. ευρώ, ενώ οι εισαγωγές αμερικανικών προϊόντων στην Ελλάδα σε 2,1 δισ. ευρώ.
Η απόκλιση είναι πολύ μικρή και πολύ εύκολα μπορεί να καλυφθεί στη βάση της ενίσχυσης του εμπορίου μεταξύ των δύο χωρών. Πέραν αυτών, ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε να θυμίσει στον πρόεδρο Τραμπ ότι η Ελλάδα υπερκαλύπτει τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ, με στρατιωτικές δαπάνες πάνω από το 2% του ΑΕΠ. Θα μπορούσε, εξάλλου, να μιλήσει για τη διμερή στρατηγική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών, την ενεργειακή συνεργασία με την παρουσία των δύο αμερικανικών κολοσσών στις ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης της Ελλάδας, πέραν του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, όπως και τον σημαίνοντα ρόλο των κρατικών αναπτυξιακών ταμείων στην επαναλειτουργία των ελληνικών ναυπηγείων.
Πέραν αυτών, θα μπορούσε να γίνει λόγος για τις υψηλές προσδοκίες των Ελλήνων από την αμερικανική συνεργασία στους τομείς όχι πλέον μόνον των όπλων, αλλά της καινοτομίας, των τεχνολογιών, του πρωτογενούς τομέα, της παιδείας και της επιστήμης, του πολιτισμού, φυσικά της ναυτιλίας και των εφοδιαστικών αλυσίδων, μιλώντας γενικότερα για την αναγκαία εξαίρεση για ανθρωπιστικούς λόγους της φαρμακοβιομηχανίας και της έρευνας από τον εμπορικό πόλεμο.
Η συνομιλία δεν θα κρατούσε παραπάνω από 20 λεπτά και το εξόχως πιθανόν είναι ότι η Ελλάδα θα εξαιρείτο από τον πόλεμο των δασμών. Θα σχηματιζόταν μια κοινή Ελληνοαμερικανική task force για να εξετάσει τους τομείς και τις διαδικασίες της επέκτασης και του πλάνου της διμερούς συνεργασίας και θα ακολουθούσαν οι σχετικές ανακοινώσεις από την Ουάσινγκτον και την Αθήνα για την αναβαθμισμένη εμπορική συμφωνία που εξαιρεί την Ελλάδα από τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ – Ευρώπης.
Όλα αυτά δεν μπορούν να συμβούν ή τουλάχιστον δεν μπορούν να εξελιχθούν με την ίδια ένταση και αποτελεσματικότητα, σήμερα Παρασκευή. Γιατί η Ελλάδα δεν υπάρχει. Τουλάχιστον αυθύπαρκτη. Η Ελλάδα είναι Ευρώπη. Και στα θέματα οικονομίας και εμπορίου είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει τις κοινές αποφάσεις των Βρυξελλών. Άλλωστε, και οι δασμοί που θα υποστεί είναι αποτέλεσμα της ιδιότητας του μέλους στην ευρωπαϊκή λέσχη. Η ίδια δεν κερδοσκόπησε σε βάρος των ΗΠΑ.
Δεν έχει σημαντικά ελλείμματα στο εμπορικό της ισοζύγιο. Αλλά όλα αυτά δεν παίζουν ρόλο, αφού οι Βρυξέλλες θα αποφασίσουν και όχι η Αθήνα. Και μπορεί η Αθήνα να έχει ευχέρεια τοποθέτησης στις συνεδριάσεις των κεντρικών οργάνων της Ευρώπης, αλλά όχι δεσπόζοντα λόγο στις αποφάσεις όπως οι κεντρικές δυνάμεις που σημειώνουν τα μεγάλα ελλείμματα στο εξωτερικό τους εμπόριο κερδοσκοπώντας.
Ακόμη και αν η Ουάσινγκτον προτείνει διμερείς συνομιλίες με όλους, η ενιαία Ευρώπη δεν επιτρέπει στα έθνη να συζητήσουν προς το συμφέρον των λαών τους, επειδή -θεωρητικά- όλοι μαζί είμαστε πιο ισχυροί. Πρακτικά είμαστε, δυστυχώς, εγκλωβισμένοι…
Εφημερίδα Απογευματινή
