Οι Ευρωπαίοι δείχνουν να αγωνιούν για την επόμενη μέρα στην Ουκρανία. Μετά τη διχοτόμησή της. Προβάλλουν ως οπτική ότι η Ρωσία του Πούτιν αποτελεί μια επιθετική, καθόλου αξιόπιστη δύναμη, που έχει ως τελικό στόχο να επιτεθεί σε μια ύστερη φάση και να καταλάβει και τη δυτική Ουκρανία. Αυτό δεν προκύπτει από πουθενά.
Η Ρωσία μπήκε στην Ουκρανία αρχικά καταλαμβάνοντας το 2014 την Κριμαία και στη συνέχεια την ανατολική Ουκρανία, όπου κατοικούν Ρώσοι στην πλειοψηφία τους, θέλοντας αρχικά να προστατεύσει την εθνική της ασφάλεια από την περικύκλωση του ΝΑΤΟ και επίσης να καλύψει τους πληθυσμούς στα ανατολικά που διώκονταν από τους νεοναζί του Δεξιού Τομέα και τους Αζόφ εθνικιστές.
Η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία υπέθαλπε αυτές τις αντάρτικες παραστρατιωτικές δυνάμεις, επιδιώκοντας να ενσωματώσει το σύνολο της επικράτειας της Ουκρανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Παρόμοιες ήταν και είναι οι επιδιώξεις για τη Γεωργία. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε ορίσει η Μόσχα ως «κόκκινη γραμμή» την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν ήταν μυστικό.
Όμως τόσο κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις όσο και οι ΗΠΑ, ειδικά υπό τη διοίκηση των Δημοκρατικών, δεν λάμβαναν υπόψη τις ανησυχίες και την εκδηλωμένη αποφασιστικότητα των Ρώσων σχετικά. Μέχρι που φθάνουμε στο 2022 και την εισβολή στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσίας στην επικράτεια της Ουκρανίας.
Αρχικά οι Ρώσοι έπληξαν και στόχευσαν ολόκληρη την επικράτεια. Από το 2023 και μετά -ύστερα από διακριτικές διαβουλεύσεις με τους Αμερικανούς σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας- περιορίσθηκαν στην ανατολική επικράτεια του ποταμού Δνείπερου και συγκεκριμένα σε τέσσερις επαρχίες της ανατολικής Ουκρανίας.
Ο πόλεμος έχει κρατήσει πάνω από τρία χρόνια. Μετρά πάνω από δύο εκατομμύρια νεκρούς και βαριά τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Το Κίεβο ηττάται και η Ουκρανία θα διχοτομηθεί. Έτσι είναι οι πόλεμοι. Ό,τι κατακτάται με όπλα και αίμα είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν απίθανο, να επιστραφεί με διαπραγματεύσεις και συμφωνίες ειρήνης.
Στην παρούσα φάση η Ευρώπη και οι ΗΠΑ διαφωνούν για την επόμενη μέρα στην Ουκρανία. Αλλά και για τον βαθμό αξιοπιστίας του Κρεμλίνου. Οι Ρώσοι μιλούν για ειρήνη και θέτουν τις προδιαγραφές τους. Η Ουκρανία θα είναι αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη. Το δυτικό τμήμα δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ. Το ανατολικό προφανώς δεν θα ενσωματωθεί στη ρωσική επικράτεια. Δεν θα υπάρξει το προηγούμενο καθεστώς της Φινλανδίας, αλλά δεν θα γίνουν αποδεκτές ευρωπαϊκές ή νατοϊκές δυνάμεις ως στρατός-πάροχος εγγυήσεων ασφαλείας στο Κίεβο.
Οι Αμερικανοί υπό την προεδρία Τραμπ στις επαναλαμβανόμενες συνομιλίες στη Σαουδική Αραβία διακριτικά συμφωνούν. Οι Ουκρανοί δεν συμμετέχουν στις συνομιλίες ΗΠΑ – Ρωσίας, αλλά εμπλέκονται έμμεσα μέσω των συνομιλιών που έχουν με τους Αμερικανούς. Οι Ευρωπαίοι ούτε συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις ούτε συμφωνούν με την προοπτική. Επιχειρούν με συνεχείς προσκλήσεις, ειδικά από τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν αλλά και από τη βρετανική κυβέρνηση, να σχηματισθεί μια «συμμαχία των προθύμων», Ευρωπαίοι και Τούρκοι ή άλλοι από τρίτες χώρες.
Οι Ευρωπαίοι που κάθε λίγο και λιγάκι μαζεύονται σε αυτές τις συνάξεις απλώς διαφωνούν μεταξύ τους. Ουσιαστικά εκτίθενται ως προς το κύρος, τη συνοχή και τη γεωπολιτική τους επάρκεια. Το πιο πιθανό είναι να μην ενταχθεί η Ουκρανία ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ευρωπαίοι οικονομικά έχουν δώσει δάνεια στήριξης στο Κίεβο. Βαθμηδόν θα τα πάρουν πίσω. Οι Αμερικανοί επιθυμούν «προνόμιο πρώτης προτίμησης» σε όλα στη δυτική Ουκρανία. Όχι μόνο στα ορυκτά. Αλλά και τις υποδομές, τα εργοστάσια, την ανασυγκρότηση. Οι Ρώσοι θα επιμεληθούν τα της ανατολικής Ουκρανίας. Ουσιαστικά ο λόγος για μια νέα Γερμανία στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μόνο που τη φορά αυτή οι παίκτες είναι δύο. Και οι εγγυήσεις ασφαλείας για το Κίεβο κρίνονται εκ του περισσού, ό,τι και να λένε οι κεντρικοί Ευρωπαίοι παίκτες ή ο Ζελένσκι.
Εφημερίδα Απογευματινή
