Τα όραμα του Brexit δεν ήταν απλώς η Βρετανία να αποχωρήσει από τις ενιαίες δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά να αποτελέσει ένα νέο παγκόσμιο πόλο σύγκλισης, εναρμόνισης και κουλτούρας πέραν της ζώνης επιρροής των Γότθων, Γερμανών και των Γάλλων στην Κεντρική Ευρώπη. Το μέλλον και η ανάπτυξη της Βρετανίας στη βάση της διεθνούς στρατηγικής αυτής σχετίζεται με την ισχυροποίηση και την ενέργεια σε πρακτικό γεωστρατηγικό επίπεδο της Κοινοπολιτείας των Εθνών του Βρετανικού Στέμματος.
Η Κοινοπολιτεία των 56 εθνών κινείται σε μια γεωγραφική διαδρομή μέσω Ασίας και φθάνει στον Ειρηνικό μέχρι την Αυστραλία. Μέλη της Κοινοπολιτείας εξάλλου είναι ο Καναδάς, η Σιγκαπούρη, το Μπρουνέι, φυσικά η Νέα Ζηλανδία και μεγάλες δυνάμεις σε όγκο στην παγκόσμια Ανατολή όπως το Πακιστάν μαζί με το Μπαγκλαντές αλλά και την Ινδία. Η Κοινοπολιτεία των Εθνών του Στέμματος είναι απλωμένη σε ευρύτητα στην Αφρική.
Σημαντικές χώρες στην Αμερική πέραν των συνόρων των ΗΠΑ, δηλώνουν παρούσες στη σύναξη του Μπάκιγχαμ αυτή. Καμία από τις μοναρχίες των Αράβων δεν θέλησε να ενταχτεί σε αυτήν. Η Εγγύς Ανατολή με άλλα λόγια είναι μια διαδρομή που δεν αναφέρεται στην Κοινοπολιτεία των Εθνών του Στέμματος και γι’ αυτό τα όσα εξελίσσονται στη συνοχή μιας «συμμαχίας των προθύμων» από την Ελλάδα μέχρι την Ινδία αποτελούν μια απευθείας αμερικανική υπόθεση από την πλευρά της Δύσης.
Στη Μεσόγειο η Κοινοπολιτεία έχει δύο μέλη, αμιγώς νησιωτικά και πρώην βρετανικές αποικίες. Την Κύπρο και τη Μάλτα. Η Βρετανική Κοινοπολιτεία του Στέμματος ιδρύθηκε ατύπως το 1926 και τυπικά πήρε σχήμα το 1931. Στο αρχή του τέλους της Βρετανικής αυτοκρατορίας .
Η Κοινοπολιτεία των Εθνών δεν αναφέρεται στην Ντάουνιγκ Στριτ αλλά στο παλάτι, το Μπάκιγχαμ. Δεν σχετίζεται δηλαδή με τον κυβερνητισμό του Λονδίνου, αλλά τον ξεπερνάει σε μια βάση συνεκτικών αξιών και συνάντησης εθνών και πολιτισμών. Η Βρετανία μετά την έξοδο της από την ΕΕ στις 31 Ιανουαρίου 2020, παρά τις φιλοδοξίες και τις προσδοκίες δεν κατόρθωσε για διάφορους λόγους να ανασυγκροτηθεί στις στρατηγικές της και να ανασυντάξει την Κοινοπολιτεία σε σημαντική πολιτική, οικονομική, εμπορική, πολιτιστική και ενδεχομένως στρατιωτική, κατά περίπτωση, εναλλακτική ζώνη της Δύσης.
Τελικά βρήκε διέξοδο στο αντι-ρωσικό μέτωπο που κηρύχθηκε μετά την εισβολή στρατιωτικών δυνάμεων της Μόσχας στα εδάφη της Ουκρανίας, θυμίζοντας το όραμα του Τσόρτσιλ μετά την κατάρρευση του Βερολίνου για έναν τρίτο πόλεμο στην Ευρώπη εναντίον τότε της Σοβιετικής Ένωσης. Τρία χρόνια μετά και αφού ηττήθηκαν εκλογικά στις ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί και οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, της woke κουλτούρας και του τέλους των εθνών, η Βρετανία επιστρέφει στο διεθνές παρασκήνιο ως Ηνωμένο Βασίλειο, αξιοποιώντας το μεγάλο όπλο κύρους της: Το Στέμμα. Ο βασιλιάς Κάρολος απευθύνει πρόσκληση στον «σκληρό» Ρεπουμπλικανό πρόεδρο Τραμπ να επισκεφτεί το Λονδίνο ως προσκεκλημένος του βασιλιά. Την πρόσκλησή της μεταφέρει ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός Κ. Στάρμερ, όχι ιδιαίτερα συμπαθής στην Ουάσινγκτον και τη δημοσιοποιεί μπροστά στις κάμερες των διεθνών μίντια που καλύπτουν την ενδιαφέρουσα συνάντηση. Ο Ντ. Τραμπ δείχνει χαρούμενος από την πρόσκληση και αυτό επιβεβαιώνεται στη συνέχεια.
Παρά το γεγονός ότι το «βαθύ κράτος» της Αμερικής που έχει σταθεί στο πλευρό του αντισυστημικού Τραμπ δεν επιθυμεί πλέον την εμπλοκή της αγγλικής αρχιτεκτονικής στη διεθνή πολιτική των ΗΠΑ, στην προκειμένη περίπτωση το κλίμα είναι διαφορετικό. Ο βασιλιάς Κάρολος με τον Αμερικανό πρόεδρο έχουν προφανώς να επαναδιατυπώσουν την ανασύνταξη της «Χάρτας του Ατλαντικού», που από τον Αύγουστο του 1941 είχαν συμφωνήσει οι Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ, καθορίζοντας τις τύχες του κόσμου για περίπου 80 χρόνια. Τότε προτεραιότητα είχε ο Ατλαντικός. Τώρα ο Ειρηνικός. Η Συμφωνία της Γιάλτας τότε εξελίχθηκε τον Φεβρουάριο του 1944. Στο παρόν σίγουρα μετά την κήρυξη ειρήνης στην Ουκρανία.
Εφημερίδα Απογευματινή
