Για να λειτουργεί σοβαρά μια Δημοκρατία, όχι μόνο θεσμικά αλλά προς όφελος του έθνους και του λαού, θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο πόλοι πολιτικής και στρατηγικής για τη χώρα. Και αυτοί οι αντίθετοι πόλοι να μην αποκαλούν ο ένας τον άλλον «εγκληματία» και «δωσίλογο». Επίσης, όταν ο ένας πόλος αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση να μη σκέπτεται με «όρους ΠΑΣΟΚ», αδειάζοντας τα κρατικά ταμεία και διοχετεύοντας όπου να ’ναι τα ευρωπαϊκά κονδύλια προς άγραν ψήφων και με μία και μοναδική σκέψη στο πίσω μέρος των εγκεφάλων των επιτελών του. Να αφήσει στον άλλο πόλο σε περίπτωση που αναλάβει αυτός την ευθύνη της διακυβέρνησης -έτσι συνήθως γίνεται στις Δημοκρατίες- «καμένη γη» και άδεια ταμεία, ώστε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, με ανώμαλο προφανώς τρόπο, να αναλάβει εκ νέου τη διακυβέρνηση.
Την εποχή ΠΑΣΟΚ, που επηρέασε δραματικά έναν ολόκληρο κύκλο δεκαετιών στη Μεταπολίτευση, την έχουμε αφήσει πίσω μας, στο παρελθόν ως Ελλάδα. Ο κύκλος αυτός έκλεισε με μια χρεοκοπία στα χέρια του ΠΑΣΟΚ. Όπως έπρεπε άλλωστε, αν θέλαμε να είναι δίκαιη η ιστορία μαζί μας. Ακολούθησε μια καταστροφή υπό ξένη εντολή και τρία διαδοχικά και αλληλοσυμπληρούμενα μνημόνια. Η Ελλάδα ανέκτησε μια υπό όρους νέα αυτοδιοίκηση το καλοκαίρι του 2018. Πολλά χάθηκαν στην πορεία. Τα υπόλοιπα παρέμειναν υποθηκευμένα. Από το 2019 και μετά, μια ολόκληρη σχεδόν επταετία, υπό τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη γίνεται μια συγκροτημένη, μεθοδική προσπάθεια σε εθνικό επίπεδο να αναλάβουμε τις δυνάμεις μας. Πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, δομικά, γεωπολιτικά.
Το κρίσιμο σημείο όμως παραμένει στην εναλλαγή των κυβερνήσεων το 2019. Εκεί που συναντιέται η τελευταία μνημονιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα με την πρώτη μεταμνημονιακή του κ. Μητσοτάκη. Τι άφησε η μία στην άλλη; Τι παρέλαβε η επόμενη από την προηγούμενη; Όχι πάντως «καμένη γη». Όχι άδεια ταμεία. Πολλά τα προβλήματα που κληροδοτήθηκαν αλλά σημαντικές και οι ήττες για την πολιτική, την ιδιοκτησία, την ευημερία, την κοινωνία στην περίοδο της τεχνοκρατικής δημοσιονομικής προσαρμογής. Ο αυθεντικός όρος της Γουόλ Στριτ άλλωστε ήταν και είναι «δημιουργική καταστροφή».
Πήγαμε μακριά από τότε. Αλλά το κομματικό και πολιτικό σύστημα της χώρας κατέρρευσε στο «ξέφωτο». Οι πολίτες με την ψήφο τους είχαν «προοικονομήσει» με σωφροσύνη τις εξελίξεις. Είχαν δώσει στις εκλογές του 2019 αυτοδύναμη διακυβέρνηση στη Νέα Δημοκρατία και τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη και ισχυρή νομιμοποίηση στην αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και τον ηγέτη της κ. Τσίπρα. Η Νέα Δημοκρατία της διακυβέρνησης τα κατάφερε καλά στο προνομιακό της πεδίο. Για χρόνια μιλάμε για κυβερνητισμό και πολιτική ηγεσία. Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα δεν τα κατάφερε στο προνομιακό της πεδίο. Βρέθηκε σε στρατηγική αμηχανία και χάθηκε στον ερμητισμό της εσωστρέφειας των συνηθισμένων εσωκομματικών περιπλοκών της Αριστεράς. Τελικά κατέρρευσε και πολυδιασπάσθηκε, αφήνοντας στη μεταμνημονιακή εποχή για την Ελλάδα ένα θεσμικό και πολιτικό κενό.
Σήμερα πλέον με την τοξικότητα να ρέει στους δρόμους, τις πλατείες και το Κοινοβούλιο, με το πολιτικό και κομματικό σύστημα, όπως καταγράφεται από τις δημοσκοπήσεις, πλήρως ανερμάτιστο, αναδεικνύονται δύο πρόσωπα και δύο δυναμικές από την πλευρά της Αριστεράς – Κεντροαριστεράς. Και τα δύο πρόσωπα έχουν εμπεδωμένη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου με το προσωποπαγές κόμμα της, που διατηρεί τη λαϊκή αντισυστημικότητα και μεταφέρει την οργή του πλήθους για τα Τέμπη και ό,τι άλλο από τους δρόμους στη Βουλή, κάνοντάς την πολιτική. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πλέον την Πλεύση Ελευθερίας δεύτερο σε δυναμική κόμμα. Αλλά στερείται κυβερνητισμού.
Ο Αλ. Τσίπρας από την άλλη, που έπειτα από μια μακρά περίοδο περισυλλογής και σιωπής στο ινστιτούτο του δημοσίευσε χθες ένα κείμενο στρατηγικής και οπτικής των πραγμάτων υπό τον τίτλο «Νέα εθνική πυξίδα». Συγκροτημένο, λειτουργικό και καθόλου τοξικό, που αποπνέει κυβερνητισμό. Μια σοβαρή συζήτηση ξεκινά, που αποκαθιστά την ισορροπία του συστήματος…
Εφημερίδα Απογευματινή
