Πόσα σχέδια αναγέννησης του Παναθηναϊκού θυμάστε να έχουν διαφημιστεί, λανσαριστεί, υλοποιηθεί και εντέλει να έχουν καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων στα χρόνια της διοίκησης του Γιάννη Αλαφούζου;
Με αφορμή όσα γράφονται και λέγονται τις τελευταίες ημέρες για το πλάνο αναδόμησης του «τριφυλλιού» υπό την επίβλεψη του Τάκη Φύσσα, γίνεται αντιληπτό ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Παναθηναϊκού είναι… ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Και αυτό γιατί ολόκληρος ο οργανισμός και κυρίως ο ιδιοκτήτης του αδυνατούν να μάθουν από τα λάθη του παρελθόντος.
Εδώ και πολλά χρόνια οι «πράσινοι» έχουν επιχειρήσει να ανακατασκευαστούν καμιά δεκαριά φορές με βασικό κριτήριο επιτυχίας κάθε project την κατάκτηση ή μη του πρωταθλήματος. Εξ ορισμού η καταγραφή της συγκεκριμένης πραγματικότητας αντανακλά το προβληματικό υπόβαθρο της σκέψης που υπάρχει στα γραφεία της ΠΑΕ.
Προφανώς και για το DNA ενός τόσο μεγάλου συλλόγου τα 15 χρόνια απουσίας από τον θρόνο της κορυφής του ελληνικού ποδοσφαίρου μοιάζουν δυσβάσταχτα. Κάθε βραχυπρόθεσμη διαχείριση της κρίσης, όμως, πιο πιθανό είναι να παρατείνει τα χρόνια της και λιγότερο να την ολοκληρώσει.
Όσο ο Γιάννης Αλαφούζος επιλέγει τους συνεργάτες του με γνώμονα ποιος έχει καλύτερες άκρες για να κάνει μεταγραφές και ποιος μπορεί να… διεισδύσει στα κυκλώματα της διαιτησίας, ο Παναθηναϊκός θα παραμένει εγκλωβισμένος στη δίνη των «πέτρινων χρόνων» του.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ξεφύγει, έστω και για λίγο, από την… ψύχωση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Για να έχει νόημα το νέο restart που επιχειρείται, θα πρέπει να εκπονηθεί ένα πλάνο που θα καταστήσει ξανά το «τριφύλλι» ισότιμο διεκδικητή των πρωτείων του ελληνικού ποδοσφαίρου, με γνώμονα όχι τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα της πρώτης ομάδας αλλά την ουσιαστική επιστροφή του οργανισμού στις δομές της «χρυσής» δεκαετίας του ’90.
ΠΡΩΤΑ Η ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Δεν σάρωνε τους εγχώριους τίτλους εκείνη την εποχή ο Παναθηναϊκός. Τέσσερα πρωταθλήματα είχαν κατακτήσει οι «πράσινοι» από το 1990 μέχρι το 1999. Ουδέποτε στο παρελθόν, ωστόσο, είχε υπάρξει περίοδος τόσο μεγάλης άνθησης για την ποδοσφαιρική ομάδα. Γιατί;
Μα, πολύ απλά, επειδή το χτίσιμο του οργανισμού δεν ξεκινούσε από το ρετιρέ της κατάκτησης των τίτλων αλλά από τα θεμέλια της δημιουργίας των κορυφαίων ακαδημιών της χώρας. Είναι αυτονόητο ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήθελε κάθε χρόνο να βλέπει την ομάδα του πρωταθλήτρια. Ποιος ιδιοκτήτης μεγάλης ΠΑΕ δεν το επιθυμεί;
Το γεγονός αυτό, όμως, δεν είχε εμποδίσει τον τότε μεγαλομέτοχο να επενδύσει εκατομμύρια σε υλικοτεχνικές υποδομές, να εμπλουτίσει το οργανόγραμμα της ΠΑΕ με στελέχη που διέθεταν σπάνια ποδοσφαιρική τεχνογνωσία για τα ελληνικά δεδομένα, και κάπως έτσι να οδηγήσει τον σύλλογο σε ορισμένες από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του και κυρίως στη μεγέθυνση του brand name «Panathinaikos» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Δεν νοείται να τεθεί σε εφαρμογή οποιοδήποτε σχέδιο αναδόμησης του Παναθηναϊκού χωρίς να αποτελεί σε αυτό πρώτη προτεραιότητα η αναβάθμιση της λειτουργίας των τμημάτων υποδομής. Δεν νοείται σχέδιο restart των «πράσινων» χωρίς να βρίσκεται δίπλα στο πρώτο… τικ της νέας εποχής η λέξη «ακαδημία».
Κάποια στιγμή είναι δεδομένο ότι θα μπει τέλος στα χρόνια της «ξηρασίας» του «τριφυλλιού». Το πολυπόθητο πρωτάθλημα θα κατακτηθεί, αλλά αν η συγκεκριμένη επιτυχία αποτελεί προϊόν ενός κοντόφθαλμου σχεδίου… εφήμερης χαράς, ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει άμεσα στο τέλμα της σημερινής κατάστασής του.
Αν, αντίθετα, ο τίτλος προέλθει μέσα από ένα υγιές και μακροπρόθεσμο project, που θα βασίζεται στην αναβάθμιση της λειτουργίας των «πράσινων» ακαδημιών και την ύπαρξη ποδοσφαιρικής τεχνογνωσίας στην ΠΑΕ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι… και ο επόμενος δεν θα αργήσει να έρθει.
Εφημερίδα Απογευματινή
