Ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός δεν είχε τελικώς τα δομικά χαρακτηριστικά που περίμεναν κάποιοι, ούτε όμως θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά κεντρικές επιλογές του πρωθυπουργού- αποτέλεσμα της πίεσης την οποία άσκησαν στο Μέγαρο Μαξίμου οι τεράστιες συγκεντρώσεις για το θέμα των Τεμπών. Σίγουρα το timing και το κλίμα που είχε διαμορφωθεί έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, ωστόσο ορισμένες παράμετροι -όπως η παραμονή του Άδωνη Γεωργιάδη στην κυβέρνηση και η αξιοποίηση Βορίδη στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής παρά την έξοδό του από το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον– σίγουρα πήγαιναν… κόντρα στον απόηχο της πλατείας.
Βέβαια, η αναβάθμιση του κεντρώου Κωστή Χατζηδάκη στη θέση του άτυπου Νο2 της κυβέρνησης ή η περαιτέρω αναβάθμιση του Κυριάκου Πιερρακάκη συντείνουν -αν μη τι άλλο- στην άποψη πως η μετριοπάθεια και το μεταρρυθμιστικό προφίλ ήταν βασικά ζητούμενα για τον πρωθυπουργό, με φόντο τις έντονες αντιδράσεις που είχαν προκύψει από τις τοποθετήσεις των δύο προαναφερθέντων υπουργών της δεξιάς πτέρυγας. Όλα αυτά φυσικά, όπως και το σύνολο των εσωκομματικών στοχεύσεων και των γενικότερων ισορροπιών, τις οποίες εξυπηρέτησε η ανασύνθεση του κυβερνητικού σχήματος, είναι ουσιαστικά ωραίες ιστορίες για τις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων και του διαδικτύου ή μια αφορμή για παλαιάς κοπής δημοσιογραφικά σχόλια.
Σε αυτή τη συγκυρία, το μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση και για τη χώρα είναι:
– Να πειστούν οι πολίτες ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τα κορυφαία στελέχη της «γαλάζιας» διακυβέρνησης, από όπου κι αν προέρχονται αυτά, εξακολουθούν να εργάζονται για να παράξουν απτό αποτέλεσμα, όπως συνέβη και την περίοδο της πρώτης τετραετίας.
– Να πειστούν ότι τα φαινόμενα αλαζονείας και μειωμένων αντανακλαστικών, που -κατά κοινή ομολογία- δεν έλειψαν, ιδιαιτέρως από συγκεκριμένες περιπτώσεις υπουργών και υφυπουργών, δεν έχουν πια θέση στην κυβερνητική καθημερινότητα, δεδομένης της εξαιρετικά κρίσιμης συγκυρίας στην οποία βρίσκεται ολόκληρος ο πλανήτης, και παραχωρούν τη θέση τους στην ενσυναίσθηση και την απόλυτη υπευθυνότητα.
– Να πειστούν, τέλος, ότι γεγονότα όπως αυτά με τον Αρίστο Δοξιάδη ή τον υφυπουργό Τσάφο, που χτυπούν το μαλακό υπογάστριο της βάσης της παράταξης, συνιστούν κακές παρενθέσεις έναντι μιας πορείας αντιστροφής της υπάρχουσας εικόνας. Ήδη η είσοδος στην εξίσωση της διακυβέρνησης μιας σειράς στελεχών προερχόμενων από τη -μέχρι πρότινος… τρισκατάρατη για ορισμένους φανατικούς της «αριστείας»- Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ αποτελεί εκ προοιμίου μία διέξοδο στο μέτωπο της επικοινωνίας με τον κόσμο της παράταξης αλλά και με τις τοπικές κοινωνίες ανά την ελληνική επικράτεια. Ένα στοιχείο που έλειψε εμφατικά μετά τον εκλογικό θρίαμβο του 2023.
Σε αυτή τη λογική, ήταν -αν μη τι άλλο- όαση στην έρημο των διαδοχικών ανατροπών και λαθών των τελευταίων ημερών η γνωστοποίηση της επιθυμίας του Χρήστου Τριαντόπουλου να οδηγηθεί ο φάκελος σχετικά με τις κατηγορίες που του αποδίδονται για το «μπάζωμα» στο πεδίο της τραγωδίας των Τεμπών απευθείας στο Δικαστικό Συμβούλιο. Τέτοιες ενέργειες, έστω κι αν δεν συνεισφέρουν -όπως γίνεται αντιληπτό- στα τελικά συμπεράσματα της Δικαιοσύνης, αφενός είναι απόλυτα συμβατές με τις παραδόσεις και τις αξίες του κυβερνώντος κόμματος και αφετέρου (και αυτό βεβαίως είναι το σημαντικότερο) αποκρούουν αποτελεσματικά τις αιτιάσεις περί συγκάλυψης, οι οποίες δίχως αμφιβολία λειτουργούν εν είδει απόλυτου εφιάλτη για τους κυβερνώντες και -ως εκ τούτου- θα πρέπει να δρομολογούν δυναμικές και άμεσες πρωτοβουλίες.
Πλέον αναμένονται αντίστοιχες ενέργειες πολιτικής ενσυναίσθησης και εγρήγορσης στα μεγάλα κοινωνικά μέτωπα. Αυτός εξάλλου είναι ο μοναδικός δρόμος για την επιβίωση της κυβέρνησης αλλά και την εξάλειψη του κινδύνου της επέλασης του λαϊκισμού, που επανέρχεται σαν ένα σκοτεινό απομεινάρι του παρελθόντος.
Εφημερίδα Απογευματινή
