Στην Ελλάδα κανείς σώφρων άνθρωπος, πολύ περισσότερο πολιτικός, δεν θέλει πρόωρες εκλογές. Είναι τέτοια η εικόνα του κομματικού συστήματος της χώρας, όπως τουλάχιστον ιχνηλατείται στις δημοσκοπήσεις, που κυβέρνηση δεν δείχνει να προκύπτει με μονές ή διπλές εκλογές αλλά μάλλον με τριπλές. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε συνθήκες διεθνούς πανικού η χώρα μας θα μείνει ακυβέρνητη και αποσυντονισμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μηνών. Επειδή μάλιστα η Ελλάδα δεν είναι συνηθισμένη σε θεσμικό κενό τέτοιου τύπου, όπως για παράδειγμα μια σειρά άλλων ευρωπαϊκών χωρών, το χάος που θα προκύψει είναι επικίνδυνο όχι μόνο για τους πλούσιους και διάσημους αλλά πολύ περισσότερο για τους οικονομικά ευάλωτους και την απέραντη μέση κοινωνική τάξη.
Μπορεί σε μια αρχική φάση να είχαμε μια παραίτηση υφυπουργού, του κ. Δοξιάδη, ή μπορεί να βρίσκονται στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης δύο άλλοι υφυπουργοί, ο κ. Τσάφος και η Άννα Ευθυμίου, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά η επιχείρηση «δολιοφθορά» στο νέο κυβερνητικό σχήμα θα πρέπει κάπου να οριοθετηθεί. Τα απόνερα των Τεμπών και η αβελτηρία του προηγούμενου κυβερνητικού σχήματος, που είχε για καιρό χάσει την ενάργεια, τη συνοχή και την αποτελεσματικότητά του, οδήγησαν τον πρωθυπουργό να αλλάξει τις δομές και τις αρμοδιότητες τόσο του κυβερνητικού όσο και του επιτελικού του σχήματος. Ο ανασχηματισμός, που αντικατοπτρίζει προσωπικές επιλογές και αξιολογήσεις σε επίπεδο προσώπων, χαρακτηρίζεται πιο δομικός και ευρύς από προηγούμενους ανάλογους. Πολύ σημαντικές ευθύνες ανέλαβε η νέα γενιά πολιτικών της Κεντροδεξιάς, ενώ η συμμετοχή του επονομαζόμενου «γαλάζιου ΠΑΣΟΚ» κρίνεται εκλογικευμένη.
Σήμερα πλέον υπάρχουν δύο συστημικές επιλογές. Η μία είναι να αφήσουμε όλοι τη νέα κυβέρνηση να δουλέψει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει ενημέρωση ή πολύ περισσότερο προτάσεις και προβολές για το τι πρέπει να γίνει. Αλλά η μικροπολιτική και το «ξεδόντιασμα» τέλος. Τουλάχιστον επί του παρόντος. Η δεύτερη επιλογή είναι να γιγαντωθεί το χάος και η απορρύθμιση του κυβερνητικού έργου. Αλλά ποιος κερδίζει από αυτό; Σίγουρα όχι τα κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης όπως το ΠΑΣΟΚ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκονται σε κατάσταση απορρύθμισης. Ούτε το ΚΚΕ που παραδοσιακά δεν θέλει να εμπλέκεται σε διαδικασίες ανατροπής των κυβερνήσεων. Αλλά ούτε και τα ευκαιριακά σε πλεονεκτική θέση, αντισυστημικά επονομαζόμενα κόμματα όπως η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου ή η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, η Φωνή Λογικής της Αφροδίτης Λατινοπούλου και ούτω καθεξής. Είναι δεδομένο ότι ο αντισυστημισμός στη μετά τα μνημόνια Ελλάδα δεν έχει και σπουδαία τύχη στις κάλπες. Τουλάχιστον ανάλογη με τις εντυπώσεις που δημιουργεί σε μη εκλογικούς χρόνους.
Στο παρασκήνιο κινούνται πολλές και διαφορετικές δυνάμεις, συμφέροντα ή τάσεις που δηλώνουν ότι έχουν κουραστεί από την πραγματικότητα που δημιουργεί η διακυβέρνηση Μητσοτάκη και θέλουν να δημιουργήσουν προδιάθεση για μια επόμενη μέρα. Άλλες ομάδες ανησυχούν πολύ σοβαρά για το αν στη συνέχεια και με τις παρούσες διεθνείς συνθήκες επανακαθορισμού αξιών και συσχετισμών υπάρξει συναίνεση από την Αθήνα για μια πλήρη σύνδεση με τα συμφέροντα της Τουρκίας που επεκτείνονται στην Ευρώπη. Άλλες δυνάμεις εκτιμούν ότι η διακυβέρνηση επιμέτρησε τις δυνατότητές της. Φυσικά υπάρχουν προσωπικές φιλοδοξίες και επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί που περιπλέκουν τις καταστάσεις, ειδικά όσον αφορά την τετραετία 2027-2031.
Το παρασκήνιο αυτό όμως δεν είναι συντονισμένο και πολύ περισσότερο δημιουργικό. Δεν έχει να προτείνει δηλαδή εναλλακτική κυβερνητισμού και πολύ περισσότερο συγκροτημένες στρατηγικές για την προοπτική της χώρας στους νέους καιρούς, που έχουν σαν αφετηρία τη δεύτερη θητεία Τραμπ στον Λευκό Οίκο.
Άρα η ανατροπή της διακυβέρνησης Μητσοτάκη δεν μπορεί να επιλεγεί αντί για τη λελογισμένη πίεση προκειμένου να υπάρξει διαφάνεια και διαβούλευση για τις στρατηγικές επιλογές που κάνει, αλλά και κριτική ή προτάσεις για τις επιμέρους πολιτικές που προωθεί το νέο κυβερνητικό σχήμα.
Εφημερίδα Απογευματινή
