Κάθε φορά που η εγχώρια ποδοσφαιρική μας καθημερινότητα… τραβάει χειρόφρενο για τα μάτια της εθνικής μας ομάδας, ο χρόνος μοιάζει να τρέχει με πολύ μεγάλη βιασύνη, καθώς η άδεια από γεγονότα και ίντριγκα επικαιρότητα υποχρεώνει τα ΜΜΕ να στραφούν σε ιστορίες μεταγραφών και σχεδιασμού προκειμένου να κεντρίσουν λίγο το ενδιαφέρον του κοινού τους.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τα τελευταία εικοσιτετράωρα λόγω της διεξαγωγής των δύο καθοριστικών αγώνων μπαράζ της Ελλάδας με τη Σκωτία με έπαθλο την άνοδο στην πρώτη κατηγορία του Nations League. Οποιαδήποτε προσέγγιση όμως, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, της πραγματικότητας που θα διέπει Ολυμπιακό, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ στο φινάλε της σεζόν μοιάζει άκρως ουτοπική και ριψοκίνδυνη.
Διευκρίνιση: η επόμενη μέρα μοιάζει απόλυτα ξεκάθαρη για τους «ερυθρόλευκους», αρκεί φυσικά να εμφανιστούν όπως πρέπει στο μίνι πρωτάθλημα και να μην τινάξουν στον αέρα την προσπάθεια όλων των μηνών που έχουν προηγηθεί. Γιατί αντιλαμβάνεστε ότι στο ακραίο σενάριο μιας… ανεξήγητης αγωνιστικής καθίζησης της ομάδας του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και μιας απώλειας του τίτλου, που μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ακόμη και το μέλλον του Βάσκου στο λιμάνι θα βρίσκεται αίφνης στον αέρα.
Αν όμως για τους πρωτοπόρους της Super League όλα τα παραπάνω παραπέμπουν περισσότερο σε ταινία του… Στίβεν Σπίλμπεργκ, για τους λοιπούς μετέχοντες στα playoffs η βύθιση σε ένα καθεστώς αυτοκαταστροφικής εσωστρέφειας μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας μόνο με ακραίο θεώρημα δεν φαντάζει. Ουσιαστικά και οι τρεις ομάδες (ΑΕΚ, Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ) κρίνονται ήδη αποτυχημένες στα μάτια της πλειοψηφίας των οπαδών τους. Όχι μόνο επειδή δεν θα τερματίσουν στην πρώτη θέση, όχι μόνο επειδή απέτυχαν να βαδίσουν στα περσινά ευρωπαϊκά χνάρια του Ολυμπιακού, αλλά κυρίως επειδή πιθανότατα δεν θα καταφέρουν να προβάλουν σοβαρό ανταγωνισμό στους Πειραιώτες για την κατάκτηση των σκήπτρων του πρωταθλητή.
ΖΗΜΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Για τους τρεις, θεωρητικά, διεκδικητές του στέμματος η κατάκτηση της δεύτερης θέσης και κυρίως η αποφυγή της τέταρτης μοιάζει με… χρύσωμα του χαπιού μιας απογοητευτικής σεζόν, η οποία όμως είναι σε θέση να αφήσει στον επίλογό της πληγές που θα ταλαιπωρήσουν το θύμα τους και την επόμενη σεζόν.
Με τα υπάρχοντα δεδομένα, πρόθεση του Μάριου Ηλιόπουλου, του Γιάννη Αλαφούζου και του Ιβάν Σαββίδη είναι να παρατείνουν και για τη νέα χρονιά τη συνεργασία τους με τους Ματίας Αλμέιδα, Ρουί Βιτόρια και Ραζβάν Λουτσέσκου. Θα υπάρχει όμως ανάλογη διάθεση και στα μέσα Μαΐου; Όποιος ρισκάρει από τώρα σχετική πρόβλεψη δεν έχει αντιληφθεί τον βαθμό επικινδυνότητας των φετινών playoffs, κυρίως για τις τρεις ομάδες που μοιάζουν ανήμπορες να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα.
Αν οι τρεις «μνηστήρες» εμφανιστούν «άδειοι» από κίνητρο ή… ξενερωμένοι από την απώλεια του τίτλου, ιδιαίτερα τα παιχνίδια απέναντι στον διψασμένο για το νταμπλ Ολυμπιακό δύναται να μετατραπούν σε εφιάλτη ανάλογο με εκείνον που βίωσε η ΑΕΚ στο Κύπελλο.
Να ρισκάρουμε πάντως μια εκτίμηση; Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να δούμε αναλλοίωτο το φετινό καρέ των προπονητών στους πάγκους του «Big 4» στην εκκίνηση της επόμενης αγωνιστικής περιόδου. Και αυτό γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι κατά τη διάρκεια των playoffs κάποιοι θα αμφισβητηθούν πολύ, ακόμη και από ανθρώπους που φαινομενικά σήμερα… πίνουν νερό στο όνομά τους.
Ας μη βιαζόμαστε, λοιπόν, να χαρτογραφήσουμε τα πλάνα των τεσσάρων μεγάλων ενόψει της νέας σεζόν. Έχουμε μπροστά μας μια πολύ επικίνδυνη και ύπουλη διαδικασία αγώνων, στην οποία μοιάζει να έχει κριθεί η μάχη του πρωταθλητή, αλλά ενδεχομένως να είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σε επίπεδο… μετασεισμικών δονήσεων στους χαμένους!
Πόσο «βαθύ» πρέπει να είναι τελικά το ρόστερ μιας ομάδας;
Το ξαφνικό… ξεφούσκωμα της Λίβερπουλ στα παιχνίδια με τις Παρί Σεν Ζερμέν και Νιούκαστλ έρχεται να επικαιροποιήσει το ερώτημα για το «βάθος» που πρέπει να διαθέτει το ρόστερ μιας ομάδας που θέλει να διεκδικεί τον τίτλο της πρωταθλήτριας στην εγχώρια λίγκα αλλά και μια σπουδαία ευρωπαϊκή διάκριση στις διοργανώσεις της UEFA.
Από την αρχή της σεζόν ο Άρνε Σλοτ πήγαινε… κόντρα στο ρεύμα, διατηρώντας καθ’ όλη τη διάρκειά της ένα πολύ κλειστό ροτέισον 16-17 ποδοσφαιριστών. Με τη συγκεκριμένη πρακτική υλοποίησε πρόωρα το θαύμα της κατάκτησης του τίτλου στην Premier League, αλλά δεν κατάφερε να διεκδικήσει με αξιώσεις τους υπόλοιπους στόχους.
Μισό λεπτό όμως. Την ίδια ακριβώς μοιρασιά στον χρόνο πραγματοποιεί και ο Χάνσι Φλικ στην Μπαρτσελόνα. Και εκεί 16-17 παίκτες τραβάνε το… κουπί των περισσότερων λεπτών συμμετοχής. Ίδια στρατηγική επιλογή και από τον Λουίς Ενρίκε στην «καυτή» Παρί. Εντός των συνόρων ο Μεντιλίμπαρ είναι επίσης λάτρης του δόγματος περί «σφιχτού» ρόστερ.
Διαπιστώνουμε, δηλαδή, μια κοινή επιθυμία της πλειονότητας των προπονητών, που πολλές φορές πάει κόντρα στις απαιτήσεις της κοινής γνώμης, η οποία ζητά επιτακτικά… μεταγραφές, μεταγραφές και ξανά μεταγραφές! Ο Γκουαρντιόλα, άλλωστε, ήταν ο πρώτος διδάξας στο… σφίξιμο του αριθμού των παικτών που χρησιμοποιεί.
Εφημερίδα Απογευματινή
