Προφανώς κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά οι ορμώμενοι από τις Βαλτικές επίτροποι, για τις εξωτερικές υποθέσεις της ΕΕ, Εσθονή, Κάγια Κάλας και για την άμυνα, ουσιαστικά για τη βιομηχανία όπλων της ΕΕ, Λιθουανός, Άντριους Κουμπίλιας, όταν δηλώνουν ότι θα υπάρξει οδηγία για τον αποκλεισμό ή τον δραστικό περιορισμό της «εξάρτησης» της Ευρώπης από τις προμήθειες συστημάτων από την πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ.
Το τι συμβαίνει στην Ουκρανία προκειμένου να πιεστεί για να συμφωνήσει η ηγεσία της σε εκεχειρία και διαπραγματεύσεις ειρήνης, δεν μπορεί να αποτελεί υπόδειγμα για τη σχέση της αμερικανικής βιομηχανίας με τις αγορές των εθνικών κρατών της Ένωσης. Είναι άλλο να συζητάμε για κοινά ταμεία ή και κοινά έργα, όπως η αντιπυραυλική ασπίδα της Ευρώπης με κοινό κόστος και άλλο να αναδεικνύεται ένα σκεπτικό που ενδεχομένως θα λάβει τη μορφή οδηγίας από ποιες βιομηχανίες όπλων θα εξοπλίζονται τα εθνικά κράτη για τους εξοπλισμούς τους. Χώρες παλαιά μέλη της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, όπως η Ελλάδα, θα πρέπει να εξηγήσουν πώς λειτουργούν οι εξοπλισμοί μιας χώρα σε συνδυασμό των αμερικανικών όπλων με ευρωπαϊκά στη βάση και του ελληνικού παραδείγματος σε βάθος δεκαετιών.
Στην παρούσα, μάλιστα, πλέον φάση και από τρίτες χώρες με αναβαθμισμένη τεχνολογία και καινοτομία όπως το Ισραήλ. Ακόμη και βέτο θα πρέπει να συντονίσει με την Ουάσινγκτον και την Ιερουσαλήμ η Ελλάδα προκειμένου να μην υπάρξουν με τη λογική κανονισμών ή ντιρεκτίβων αποφάσεις για την εθνική επιλογή των όπλων από συμμαχικές χώρες. Πόσω μάλλον από την Αμερική όπου, για παράδειγμα, η χώρα μας έχει σε ισχύ διμερή στρατηγική σχέση.
Η ΕΕ δεν έχει αρμοδιότητα για την εθνική άμυνα ούτε θα αποκτήσει στη βάση προγραμμάτων τύπου «ReArm Eurore» , που μπορεί να συσχετισθούν με κάποια «Λευκή Βίβλο» ως προς τα προγράμματα χρηματοδότησης που να εμπεριέχει ποσοστά μεταξύ ευρωπαϊκών και αμερικανικών βιομηχανιών του τύπου 60%-4% αντί για 50%-50%. Το τι μπορεί να πρεσβεύουν ή πώς θα υπηρετήσουν τον ρόλο των «πωλητών» και των αντιπροσώπων οι προερχόμενοι από τις Βαλτικές και την Ανατολική Ευρώπη εκπρόσωποι που έχουν καταλάβει πολύ ισχυρότερες αρμοδιότητες απ’ ό,τι αρμόζει, δεν μπορεί να βαρύνει τις παραδοχές στην υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Θα ήταν πράγματι δραματικό για τη δυτική συνοχή και εναρμόνιση αν, όπως προτείνουν, πιεζόταν η Γερμανία για παράδειγμα να ακυρώσει την παραγγελία των 35 F-35 από την αμερικανική Lockheed Martin, πολύ περισσότερο χώρες όπως η Ελλάδα που αυτό θα έμοιαζε με αφοπλισμό. Αν θέλουμε πράγματι να μιλήσουμε για κοινότητα εθνικών κρατών στην Ευρώπη και όχι για πλήρη διάλυση μέσα στην επόμενη διετία, θα πρέπει να αρχίσουμε από τη βάση του ρεαλισμού. Και αυτός ξεκινά από το γεγονός ότι ο τομέας των όπλων δεν μπορεί να συμπεριληφθεί στο power game των δασμών. Ούτε η ΕΕ να γίνει ενιαία αγορά για τις ευρωπαϊκές – εθνικές βιομηχανίες που θα διαβουλευθούν αυτοί με τους Αμερικανούς εκ των υστέρων, όπως και με την Κίνα ή θα επιτρέψουν στην ασιατική και ισλαμική Τουρκία να γίνει αυτή, με τις δικές της συμπαραγωγές, αντιπρόσωπος των αμερικανικών βιομηχανιών για την Ευρώπη. Σε συντονισμό με Ιταλούς, Βρετανούς και κονσόρτσιουμ όπως αυτό των μαχητικών Eurofighter φορτωμένων με πυραύλους Meteor.
Άλλωστε, μπορεί στις Βαλτικές και τις άλλες χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας να πάσχουν από ρωσοφοβία ή έτσι να παριστάνουν, αλλά στη Μεσόγειο και την Ανατολή ένα από τα προβλήματα τα σημαντικά είναι η επιθετικότητα της τζιχαντιστικής και αποδεδειγμένα επεκτατικής Τουρκίας . Η Ελλάδα και άλλες χώρες φυσικά θα πρέπει να στείλουν «ραβασάκι» έγκαιρα στις Βρυξέλλες ότι δεν πρόκειται να αφοπλισθούμε από τα αμερικανικά όπλα μας…
Εφημερίδα Απογευματινή
