Το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη συζήτηση στην Ευρώπη για την αμυντική ανασύνταξή της και την ανασυγκρότηση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας λαμβάνουν χώρα παράλληλες διεργασίες, οι οποίες είναι αρνητικές για την Ελλάδα και την Κύπρο. Σχεδόν όλες οι σημαντικές ευρωπαϊκές χώρες, εντός και εκτός ΕΕ, δηλώνουν αποφασισμένες να συμπεριλάβουν την Τουρκία τόσο στη νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης όσο και στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα.
Η Βρετανία, η οποία πρωτοστατεί και έχει δρομολογήσει μια επιλεκτική δική της επαναπροσέγγιση με την ΕΕ προτάσσοντας το θέμα της ευρωπαϊκής ασφάλειας, η Γερμανία, η Πολωνία, η Ιταλία, οι ανώτατοι θεσμικοί εκπρόσωποι όπως η Κάγια Κάλας, ακόμα και η Γαλλία, η οποία έχει κάνει στροφή 180 μοιρών. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι οι οποίοι καθιστούν την Τουρκία περιζήτητη και οδηγούν τους Ευρωπαίους στην παράκαμψη άλλων χαρακτηριστικών, όπως η μετατροπή της σε κεντροασιατικού τύπου ημιδικτατορία, ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός ως βασικό ταυτοτικό στοιχείο, η στήριξη παντοιοτρόπως τρομοκρατικών οργανώσεων, η αναθεωρητική πολιτική της και οι εισβολές σε όλο τον περίγυρό της, οι απειλές για χρήση στρατιωτικής βίας κατά κράτους-μέλους, της Ελλάδος, και η κατοχή εδαφών έτερης χώρας της ΕΕ, της Κύπρου.
Όλα αυτά οι Ευρωπαίοι τα προσπερνούν και τα παρακάμπτουν, διότι αξιολογούν τη σκληρή ισχύ της Τουρκίας. Όπως οι ίδιοι λένε, θέλουν την Τουρκία στα ευρωπαϊκά αμυντικά δρώμενα, διότι «έχει μεγάλο στρατό, τον χρησιμοποιεί και είναι διατεθειμένη να τον χρησιμοποιήσει και σε μάχιμες ευρωπαϊκές αποστολές, έχει εξελιγμένη αμυντική βιομηχανία που μπορεί να συμβάλει στην ευρωπαϊκή», εξάλλου τουρκικές εταιρείες εξαγοράζουν ευρωπαϊκές στον χώρο. Επίσης είναι μία μεγάλη αγορά και -αυτό δεν το ομολογούν ανοιχτά- έχει αρκετούς μοχλούς εκβιασμού προς την Ευρώπη, από το Μεταναστευτικό μέχρι την ενεργοποίηση ισλαμικών τρομοκρατικών πυρήνων που βρίσκονται διάσπαρτοι στις ευρωπαϊκές πόλεις.
Η μερική στρατιωτική απόσυρση των Αμερικανών από την Ευρώπη ωθεί τους Ευρωπαίους, στο πλαίσιο της επιδιωκόμενης αμυντικής χειραφέτησης , να αξιοποιήσουν κάθε άλλη δυνατότητα συνεργασίας και μία από αυτές, κατά την άποψή τους, είναι η Τουρκία. Η οποία έχει λειτουργήσει μεθοδικά για να ενισχύσει όλους τους συντελεστές σκληρής ισχύος της ώστε να είναι αδύνατο να αγνοηθούν. Επιπλέον, έχει δείξει ότι είναι αποφασισμένη να δημιουργήσει ακόμα και κρίσεις, στρατιωτικές και υβριδικές, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της. Η Ελλάδα αποτελεί ένα πολύ βολικό παράδειγμα, καθώς έχει αυτοπεριοριστεί ακόμα και από την άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων υπό την απειλή της Τουρκίας. Εξάλλου η Ευρώπη διευκολύνεται ηθικά, αν υποθέσουμε ότι αυτό τούς απασχόλησε, επειδή έχει προηγηθεί ο εξωραϊσμός της Τουρκίας από την Ελλάδα με τη Διακήρυξη Φιλίας, τα ήρεμα νερά και την υποβάθμιση της τουρκικής απειλής κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.
Έτσι δυσχεραίνεται η ελληνική επιχειρηματολογία προς τους Ευρωπαίους. Διότι όταν ειπωθεί από ελληνικής πλευράς ότι θα πρέπει να περιοριστεί η Τουρκία από την ανάμειξη στα ευρωπαϊκά αμυντικά ζητήματα, η απάντηση θα είναι ότι «εφόσον, όπως λέτε, έχετε εξομαλύνει τις σχέσεις σας, δεν έχετε λόγο να ανησυχείτε».
Εφημερίδα Απογευματινή
