Η γεωπολιτική ανυπαρξία της Ευρώπης όχι μόνον ως ενιαίας δομής αλλά και σε επίπεδο κεντρικών δυνάμεων έγινε φανερή μόλις ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντ. Τραμπ, έβαλε στο τραπέζι, με επιθετικό τρόπο είναι γεγονός, ότι θα πρέπει να πληρώσει το μέρος του λογαριασμού που της αναλογεί για την ασφάλειά της. Άοπλη, αυθάδης, φιλοπόλεμη, κυνικά κερδοσκοπική η ευρωπαϊκή οντότητα θέλησε με βάση την Ουκρανία να αντιτάξει αντίλογο στις ΗΠΑ. Πιστή στις παλιές αυτοκρατορικές και αποικιοκρατικές δόξες της, θέλησε να κάνει ένα άλμα σε σχέση με την πραγματικότητά της και να ανοίξει τα παλάτια της συνεδριάζοντας κατά ομάδες. Η χαμένη στη μετάφραση Βρετανία, σκιά του παλιού εαυτού της, μάζεψε κάποιους «πρόθυμους» στην αυλή της -μεταξύ αυτών και ο Καναδάς- και επιδίωξε να επιδειχθεί ως πυρηνική δύναμη στο μέτωπο της Ευρασίας.
Αν το Ηνωμένο Βασίλειο δεν ήταν βασίλειο, θα προσομοίαζε σε απευκταίο βαθμό με τον νοσταλγό του βοναπαρτισμού, Εμ. Μακρόν, που από το Παρίσι διακηρύσσει ότι θα εισβάλει μαζί με τα απομεινάρια του ουκρανικού στρατού στην αχανή επικράτεια της Ρωσίας. Τα νέα από το μέτωπο μιλάνε για σχεδόν πλήρη ανακατάληψη των περιοχών του Κουρσκ από τις ρωσικές δυνάμεις. Τα απομεινάρια της ευρωπαϊκής αίγλης συνεδριάζουν χωρίς να μπορούν καν να συνεννοηθούν για το αν υπάρχει από την πλευρά της νέας Αντάντ κοινή πρόταση για ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία και, έχοντας στα πόδια τους τον ικέτη της Ουάσινγκτον πλέον Ζελένσκι, ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και εγγυώνται την ασφάλεια της ένωσης με πυρηνικές ομπρέλες, έστω και αν τα πυρηνικά τους υπολείπονται των ρωσικών αποθεμάτων σε θεαματικό βαθμό.
Η διαφορά θέσεων των Ευρωπαίων από τους Αμερικανούς στο ζήτημα της επόμενης ημέρας στην Ουκρανία είναι ότι οι Αμερικανοί και ο πρόεδρος Τραμπ είναι ειλικρινείς για την οικονομική αξιοποίηση των ορυκτών και των πόρων της Ουκρανίας με δημόσια πρόταση προς το Κίεβο και μετά την κήρυξη ειρήνης, ενώ οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι πάντα πονηροί και μοχθηροί Βρετανοί έχουν ήδη υπογράψει εν μέσω πολέμου διακριτική διακρατική συμφωνία με το ίδιο αντικείμενο και υπόσχονται αιώνιο πόλεμο μέχρι και τον θάνατο του τελευταίου Ουκρανού στρατιώτη.
Οι Ευρωπαίοι μιλούν για στρατεύματα που θα εγγυηθούν την ασφάλεια της Ουκρανίας -30.000 στρατό- και δίνουν τη δουλειά υπερεργολαβία στην Τουρκία μαζί με τα Eurofighter και τους πυραύλους Meteor. Και επειδή η Άγκυρα δεν αγοράζει συστήματα χωρίς να είναι συμπαραγωγός σε αυτά, χτίζουν και την ανάλογη επέκταση στην πολεμική βιομηχανία της γείτονος.
Υφίσταται πραγματικός λόγος να διασκεδάζει με τη σύζυγό του Μελάνια και την παρέα του ο πρόεδρος Ντ. Τραμπ στον Λευκό Οίκο ή στο μέγαρό του στη Φλόριντα για αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, αναμένοντας τη νέα Αντάντ με επικεφαλής τον Εμ. Μακρόν να ζητήσει νέα συνάντηση μαζί του στην Ουάσινγκτον για νέο συμβιβασμό μετά την ολοκλήρωση των λεονταρισμών στα διεθνή μίντια και τα περίλαμπρα παλάτια για την ευρωπαϊκή αυτονομία στην άμυνα και την ασφάλεια. Το ίδιο έγινε και με τον Ζελένσκι, το ίδιο με τον Παναμά, προφανώς θα γίνει με το Μεξικό αλλά και τον Καναδά, όταν τελειώσει η θλιβερή υπηρεσιακή θητεία του Τριντό.
Στην Ευρώπη εξάλλου υπάρχει μια βαριά συζήτηση για τα κονδύλια επανεξοπλισμού αλλά και για την αρμοδιότητα που έχει η Κομισιόν ή το Συμβούλιο να λάβει αποφάσεις. Ως συνήθως εδώ το πεδίο αυτό αποτελεί προνόμιο του τρίτου εταίρου της ευρωπαϊκής τρόικας, της Γερμανίας. Το Βερολίνο θέλει να ελέγξει τους όρους των χρηματοδοτήσεων, οργανώνει όπως θέλει τις ρήτρες αποφυγής και προφανώς την ταυτότητα των εξοπλισμών ως προς τις χώρες παραγωγής, αφού ετοιμάζεται να μετατρέψει εργοστάσια κατασκευής αυτοκινήτων σε πολεμικές βιομηχανίες όπως στον Μεσοπόλεμο τον προηγούμενο αιώνα.
Η Ευρώπη αυτή των κερδοσκοπικών ελίτ προσκυνά τον ισλαμιστή Ερντογάν και ετοιμάζεται για νέα μνημόνια φτώχειας σε βάρος των λαών της.
Εφημερίδα Απογευματινή
