Θεωρώ ακατανόητη έως και άνευ λογικής -αν και προφανώς κρύβει συγκεκριμένη σκοπιμότητα-, την άποψη που προβάλλουν πολιτικοί και ενστερνίζονται και ορισμένοι δημοσιογράφοι, ότι κάθε αναφορά σε προηγούμενες τραγωδίες, όπως αυτές της Μarfin, στη Μάνδρα ή στο Μάτι, αποτελεί απόπειρα συμψηφισμού!
Συμψηφισμό θα αποτελούσε αν έβγαινε κάποιος από τους σημερινούς πολιτικά υπεύθυνους για το δυστύχημα των Τεμπών και υπεύθυνους για την ανεύρεση της αλήθειας και επιχειρούσε να πείσει την κοινή γνώμη πως ό,τι ίσχυσε από πλευράς διαχείρισης, απόκρυψης νεκρών, δικαστικής διερεύνησης, απόδοσης ευθυνών, και δεν ξέρω τι άλλο από συγκεκριμένες κυβερνήσεις, με τις υποθέσεις εκείνες, πρέπει να ισχύσει και στην υπόθεση των Τεμπών. Αυτό συνιστά συμψηφισμό και όχι η ανάθεση σε ανεξάρτητη επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν και ξένοι, του εντοπισμού των αιτίων του δυστυχήματος στα Τέμπη, καθώς και του ποιες ελλείψεις υπάρχουν και τι πρέπει να γίνει -με απόλυτη ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης-, ώστε να είναι ασφαλείς οι μετακινήσεις με τον σιδηρόδρομο.
Από την άλλη πλευρά, αποτελούν υψίστη ύβρι όσοι θεωρούν ότι επιχειρείται συμψηφισμός του πόνου για τις απώλειες σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις! Είναι το ολιγότερο απάνθρωπο το να σκέφτονται κάποιοι έτσι, καθώς τον πόνο της απώλειας, που πάντα είναι τεράστιος, καθένας τον βιώνει διαφορετικά και ίσως να είναι υπέρτερος των δυνάμεών του για να τον αντέξει. Τον πόνο που έχουν νιώσει όσοι έχασαν τους δικούς τους σε προηγούμενες τραγωδίες, τον ίδιο πόνο βιώνουν και οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών.
Καθώς αυτά υπαγορεύει η λογική, σημασία έχει η έννοια της υπενθύμισης των παλαιότερων τραγωδιών. Αποσκοπεί στο να έρχονται στη μνήμη ανικανότητες και αβελτηρίες. Η υπενθύμιση δεν απευθύνεται σε κανένα τραγικό πρόσωπο εκ των συγγενών των θυμάτων. Απευθύνεται αποκλειστικά σε πολιτικούς, που ενώ υπήρξαν υπεύθυνοι για τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν, χωρίς να αναλάβουν και τις αναλογούσες ευθύνες, εμφανίζονται σήμερα έτοιμοι να εκμεταλλευτούν την τραγωδία και τον ανθρώπινο πόνο για να αποκομίσουν πολιτικά κέρδη. Η υπέρτατη ύβρις. Και ίσως πράγματι ως συμψηφισμό θα μπορούσε να προβάλει κανείς το γεγονός ότι κανείς τότε από την αντιπολίτευση δεν έσπευσε να εκμεταλλευτεί πολιτικά τις τραγωδίες, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα παρασύροντας και τους δικαιολογημένα συναισθηματικά φορτισμένους στο επικίνδυνο παιγνίδι τους.
Έτσι ξεθωριάζει -αν δεν έχει ήδη ξεθωριάσει τελείως-, στη συλλογική μνήμη, από το πολιτικό παιγνίδι των επιτήδειων, η δολοφονία του άτυχου Αξαρλιάν και η επίσης δολοφονία της εγκύου της Μarfin.
Όμως, «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά». Μόνο που ο οφθαλμός αυτός ανήκει σήμερα και στην κοινωνία – και τον οποίον επιτήδειοι πολιτικοί έχουν κάθε συμφέρον να τον τυφλώσουν…
Εφημερίδα Απογευματινή
