∆εν είναι αντιληπτό επί του παρόντος εάν ελήφθη το µήνυµα των συλλαλητηρίων από το πολιτικό σύστηµα της
χώρας. Οχι µόνον από την κυβερνητική Νέα ∆ηµοκρατία, αλλά και από όλα τα κόµµατα και σχήµατα της αντιπολίτευσης. ∆εξιάς και αριστερής. Ο όγκος, ο αυθορµητισµός, η συνοχή και η αυτοτέλεια των συλλαλητηρίων της Παρασκευής δεν ήταν µόνο συγκλονιστικός, αλλά και εµβληµατικός.
Το µήνυµα µε αφετηρία το δυστύχηµα, την κατάσταση του σιδηροδροµικού δικτύου, όπου συνέβη η τραγωδία, αλλά και τη διαχείριση απωλειών και συνεπειών που ακολούθησε και µπορεί να προσδιοριστεί µόνο µε τον όρο «ασυναρτησία ή χάος» είναι σαφές: µηδενική ανοχή. Τόσο απέναντι στον πολιτικό κόσµο της χώρας όσο και ως προς το σύστηµα διοίκησης της χώρας.
Οι πολιτικοί και τα κόµµατα συνηθίζουν να ορίζουν τις ευθύνες τους στη βάση του χρονικού διαστήµατος που ως πρόσωπα ή ως κόµµατα ασκούν διακυβέρνηση. Για τις περιόδους πριν, αλλά και µετά την ανάληψη ευθυνών διακυβέρνησης συνηθίζουν να δηλώνουν αναρµόδιοι ή άσχετοι. Οµως η διοίκηση της χώρας είναι ενιαία. Σχετίζεται δηλαδή ως πραγµατικότητα αλλά και ως κανονικότητα στη βάση διαφορετικών κοµµάτων που αναλαµβάνουν τη διακυβέρνηση και προσώπων των κοµµάτων που ασκούν διακυβέρνηση. Τουτέστιν, για τους Ελληνες οι ευθύνες για την κατάσταση του κράτους και της ∆ηµοκρατίας δεν προσάπτονται µόνον σε αυτούς που ασκούν διακυβέρνηση, αλλά και στους άλλους, που µε τη µαταιότητα, την ανευθυνότητα και τη µαταιοδοξία τους πληρούν τα έδρανα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Στην παρούσα φάση η ανοχή της κοινωνίας των πολιτών προς το σύστηµα διοίκησης της χώρας µοιάζει µηδενική. Μπορεί και να φταίει και η παρουσία Τραµπ στον Λευκό Οίκο. Γιατί, αν αυτός µπορεί να αλλάξει τον κόσµο σε τρεις ή τέσσερις εβδοµάδες, πώς ο Ελληνας πρωθυπουργός και το Κοινοβούλιο δεν µπορούν να αλλάξουν τη µοίρα της Ελλάδας σε τέσσερα ή οκτώ χρόνια; Στην προκειµένη περίπτωση στα επόµενα δύο…
Κυριακάτικη Απογευματινή
