Για δεκαετίες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα φοβόντουσαν μη χτυπήσουν πένθιμα οι καμπάνες των εκκλησιών. Οι αιτίες και οι συγκυρίες απολύτως διαφορετικές. Χθες περί τις 10 το πρωί, όταν ένα μέγα πλήθος σε περίπου τριακόσια σημεία της Ελλάδας κινούνταν προς τους χώρους των συγκεντρώσεων για τα δυο χρόνια από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, οι καμπάνες χτύπησαν πένθιμα. Σαν να ήταν Μεγάλη Παρασκευή.
Ο χρόνος για το πολιτικό και κομματικό σύστημα της χώρας έχει πλέον ορισθεί. Φυσικά οι καμπάνες μπορεί να χτύπησαν πένθιμα συμμετέχοντας στο πένθος, όπως και το Κοινοβούλιο κράτησε ενός λεπτού σιγή για τους νεκρούς στο δυστύχημα.
Μπορεί να χτύπησαν πένθιμα καλώντας τους πιστούς να συμμετέχουν στην ημέρα θλίψης και μνήμης. Οι καμπάνες είναι η φωνή του λαού και του έθνους, που τελικά ζητά από την πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της.
Οι κύκλοι της αναιμικής αντιπολίτευσης μπορεί να επιχειρούν να αξιοποιήσουν τις μαζικές κινητοποιήσεις των πολιτών για να πλήξουν το κύρος και την επιρροή της κυβέρνησης. Ούτως ή άλλως πρόταση ηγεσίας δεν έχουν. Ούτε στρατηγική για την επόμενη ημέρα της χώρας. Από την άλλη οι κυβερνητικοί κύκλοι και οι δομές των μίντια ή οι αναλυτές που την υπερασπίζονται μπορεί να κάνουν ό,τι μπορούν για να ακυρώσουν τις, έωλες ούτως ή άλλως, κατηγορίες περί συγκάλυψης.
Φυσικά υπάρχουν υπόνοιες ότι κάτι παράνομο και λαθραίο κουβαλούσε ένα από τα δυο τρένα που συγκρούστηκαν εκείνο το μοιραίο βράδυ πριν από δυο χρόνια έξω από τη Λάρισα. Αλλά οι υπόνοιες δεν είναι ενδείξεις ούτε, πολύ περισσότερο, αποδείξεις που να τεκμηριώνουν το γεγονός. Για όλα φταίει ο Τριαντόπουλος, φωνάζουν οι ντουντούκες της αντιπολίτευσης και της αποσταθεροποίησης. Υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. Άρα ο πρωθυπουργός.
Κάτι σαν επίκληση στο χάος οι κραυγές μέσω διαδικτύου, που, αν παρακολουθήσει με τα φυσικά πολιτικά ένστικτά του ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να αντιδράσει με πρόωρες εκλογές στην πρόταση δυσπιστίας του κ. Ανδρουλάκη του κ. Φάμελου και των άλλων.
Και τότε. Ακυβερνησία, κυβερνήσεις συνεργασίας και άλλα σχήματα που αποδεδειγμένα, όταν υπήρξαν, έφεραν συμβιβασμούς ανοίκειους για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Στην περίπτωση αυτή θα έχουμε πράγματι πλατείες αγανακτισμένων, όπως και τότε στα μνημόνια. Και αυτή τη φορά το πλήθος, εξοργισμένο με την πολιτική και τους πολιτικούς, θα κάψει το Κοινοβούλιο, αντιμετωπίζοντάς το ως Βαστίλη.
Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια ανοχής από τον λαό. Δεν υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης για το κομματικό σύστημα με την εικόνα που έχει και την πραγματικότητα που δημιουργεί. Διάφοροι σπουδαίοι των καιρών πίσω από ερμητικά γραφεία κάνουν σχεδιασμούς. Ας τους αφήσουν στην άκρη τους συσχετισμούς αυτούς της ντροπής και του μικροκομματισμού. Οι καμπάνες χτύπησαν πένθιμα χθες. Η κλεψύδρα της υπομονής έχει αδειάσει.
Το πόρισμα της ανεξάρτητης Αρχής με τη μορφή επιτροπής εμπειρογνωμόνων του ΕΟΔΑΣΑΑΜ έδειξε ότι μετά το δυστύχημα υπήρξε ασυναρτησία. Το ίδιο και πριν από το δυστύχημα. Η ασυναρτησία δεν αποτελεί συγκάλυψη αλλά πολιτική ενοχή, χωρίς δίκη εξ υπαρχής.
Κυβερνητική αβελτηρία όχι μίας κυβέρνησης, αλλά της διοίκησης της χώρας σε βάθος δεκαετιών. Κλείστε τα τρένα, λένε κάποιοι πρόχειροι αγγελιοφόροι της ισοπέδωσης. Κλείστε τη χώρα, τους απαντάμε εμείς. Όπως κάνατε εσείς οι «μένουμε Ευρώπη» με τον φεντεραλιστικό μονόδρομο της απεθνικοποίησης που υποστηρίξατε ή μετά, με την ανοχή στη χρεοκοπία και την αποδοχή της τρόικας ως ιερατείου σοφών που θα έβαζε τη χώρα σε τάξη.
Οι καμπάνες χτύπησαν χθες πένθιμα. Την εβδομάδα που ξεκινά οι πολιτικές δυνάμεις εν συνόλω εντός Κοινοβουλίου έχουν να αποδείξουν ότι αντέχουν και μπορούν να έχουν την ευθύνη της διοίκησης της χώρας. Προσοχή, όχι ο κ. Μητσοτάκης, το σύστημα εν συνόλω στη βάση των ρόλων που τους έχουν ανατεθεί από τους πολίτες. Καλό κουράγιο !
