Το μεγάλο διακύβευμα της προσεχούς Παρασκευής, πέραν του ηχηρού μηνύματος για την απονομή της δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών, δεν είναι άλλο από την ανάγκη ανάδειξης της κοινωνικής ωριμότητας που -άπαντες συνομολογούν- έχει έλθει στη χώρα τα τελευταία χρόνια ως αποτέλεσμα και… επώδυνο μάθημα των περιπετειών που περάσαμε την προηγούμενη δεκαετία, και η οποία πλέον πρέπει να φανεί πιο ξεκάθαρα από ποτέ.
Την ώρα που ο παλαιοκομματικού τύπου παροξυσμός έχει επιστρέψει στην καθημερινότητα ως επανεμφάνιση μιας παιδικής ασθένειας, και μάλιστα στην πιο περίπλοκη μορφή της, οι Έλληνες πολίτες που θα διαδηλώσουν καλούνται να καταδείξουν ότι ως κοινωνία μπορούμε να διεκδικούμε, να απαιτούμε το αυτονόητο και -ναι, γιατί όχι;- να δείχνουμε τον δρόμο στους πυλώνες του πολιτεύματος, όταν αισθανόμαστε ότι βαδίζουν χωρίς πυξίδα, αλλά σε καμία περίπτωση να παίξουμε επικίνδυνα παιχνίδια με το ίδιο το παρόν και το μέλλον της χώρας, θέτοντας σε αμφισβήτηση τις κατακτήσεις ετών και αγώνων.
Πρόκειται για στοιχεία τα οποία δεν πρέπει να χαριστούν σε όποιον εποφθαλμιά το πρόσκαιρο μικροκομματικό ή προσωπικό όφελος, ειδικά σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία η διεθνής σκηνή φλέγεται στην κυριολεξία και μέσα σ’ αυτό τον χαμό η Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά συνιστά φωτεινή εξαίρεση ομαλότητας.
Η διατήρηση της πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας, παράλληλα με την εκπομπή του μηνύματος για άμεσες αλλαγές και προσαρμογή της λειτουργίας των μεγάλων θεσμών και των σημαντικών υπηρεσιών και δομών της χώρας στα πρότυπα της προοπτικής που έχει δημιουργηθεί μετά την έξοδο από την περιπέτεια των μνημονίων και το τέλος της εποχής του λαϊκισμού, είναι το μεγαλύτερο στοίχημα σε ό,τι αφορά τη στιγμή της εξόδου από την παρούσα κατάσταση, με φόντο την απόδοση δικαιοσύνης για τα Τέμπη.
Και εδώ είναι που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την μεγαλύτερη ευθύνη. Αφενός οφείλει να θυμηθεί το παραγωγικό πρώτο διάστημα της πορείας της στην εξουσία, και αφετέρου να αφήσει στην άκρη τα προφανή λάθη στο μέτωπο της διαχείρισης της υπόθεσης, που την κατέστησαν έρμαιο σε κάθε συνωμοσιολόγο και εγχώριο -παντός είδους- καιροσκόπο που βρήκε την ευκαιρία να δώσει στίγμα και να προκαλέσει συνθήκες αναταραχής, το μοναδικό δηλαδή περιβάλλον στο οποίο μπορούν να ευδοκιμήσουν οι εκπρόσωποι των αντίστοιχων λογικών και πρακτικών.
Πλέον είναι σαφές ότι η επικρατούσα άποψη σ’ ένα σημαντικό κομμάτι κυβερνητικών στελεχών πως «ελλείψει σοβαρού αντιπάλου ξεπερνιούνται τα πάντα» και πως «ουδείς μπορεί να μας καταδιώξει πολιτικά» είτε θα μπουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας είτε θα οδηγήσουν εκεί την ίδια την κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της τελευταίας τετραετίας, μαζί με την όποια αισιοδοξία για την κοινωνία.
Η φθορά του έκτου χρόνου δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ εκείνη του δεύτερου και του τρίτου, καθώς αφήνει για τα καλά τα σημάδια της, τα οποία, αν δεν υπάρξει ανάλογη μέριμνα, μπορεί να μην επουλωθούν ποτέ. Πολλώ δε μάλλον όταν οι θετικές εξελίξεις στην οικονομία επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη δοκιμάζονται σκληρά από την επέλαση της ακρίβειας, της αισχροκέρδειας και των εισαγόμενων κρίσεων.
Όμως εδώ, η όποια στραβοτιμονιά δεν θα ισοδυναμεί με μια εναλλαγή στην εξουσία όμοια με αυτές που είχαμε συνηθίσει στη μεταπολίτευση. Το οφθαλμοφανές σενάριο σε αυτό το κάδρο που έχουμε μπροστά μας είναι μια πιθανή αποσταθεροποίηση με απροσδιόριστες συνέπειες που θα φέρει και πάλι στην πρώτη γραμμή τις δυνάμεις του λαϊκισμού και της πολιτικής παραφροσύνης που έχουν ήδη στρώσει το χαλί της μεγάλης αντεπίθεσης.
Ως εκ τούτου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά και οι κορυφαίοι υπουργοί οφείλουν να δείξουν άμεσα ανακλαστικά και να αντιδράσουν με συγκεκριμένες ενέργειες και πρωτοβουλίες, οι οποίες θα πρέπει να οδηγούν σε δύο κατευθύνσεις.
Η πρώτη στόχευση θα πρέπει να είναι η αποδόμηση της επιχειρηματολογίας περί συγκάλυψης στα Τέμπη, στον βαθμό βεβαίως που αυτό είναι εφικτό, δεδομένης της άποψης που έχει αποτυπωθεί για τα καλά στην κοινωνία. Η δεύτερη είναι η εκ νέου καλλιέργεια της εικόνας μιας κυβέρνησης που σηκώνει και πάλι τα μανίκια για να κάνει τη δουλειά της.
Να κυβερνήσει δηλαδή και να λύσει μεγάλα και μικρότερα προβλήματα. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να μη γυρίσει η Ελλάδα σε πέτρινα χρόνια. Και στο ενδεχόμενο αυτό δεν θα έχει σημασία καμία διαφορά από τον δεύτερο και καμία καταλληλότητα για την πρωθυπουργία…
Εφημερίδα Απογευματινή
