Εδώ και μέρες έχει ξεκινήσει μια συζήτηση που είναι εστιασμένη στο συλλαλητήριο της ερχόμενης Παρασκευής και που έχει ως αφετηρία το δυστύχημα των Τεμπών. Όλοι και όλα περιστρέφονται, σ’ αυτή τη δύσμοιρη χώρα, γύρω από το (τυχόν) φορτίο που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, αν υπήρχε εύφλεκτη ύλη και όλα τα υπόλοιπα που σχετίζονται με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Σχεδόν ταυτόχρονα με τη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη, παρατηρούμε πολιτικές δυνάμεις να εξακολουθούν να εμπορεύονται τα Τέμπη, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο σε πολιτικά οφέλη. Τα όσα λένε εντός και εκτός Βουλής οι εκπρόσωποι των συγκεκριμένων πολιτικών σχηματισμών σίγουρα δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο. Ξεκίνησαν από τις θεωρίες συνωμοσίας, για να καταλήξουν σιγά σιγά στο ότι (μάλλον) στον ελεύθερο χρόνο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκοτώνει (κανονικά με όπλο) όποιον δεν πηγαίνει με τα νερά του.
Δυστυχώς από κάτω υπάρχει ένα ακροατήριο που όχι μόνο υιοθετεί τα ως άνω, αλλά και που είναι έτοιμο να βγει στους δρόμους προκειμένου να ανατρέψει μια νόμιμα (και με 41%) εκλεγμένη κυβέρνηση. Ωστόσο κανείς, μα κανείς δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους θεσμούς ούτε για την κοινή λογική και φυσικά ούτε αν η διαμόρφωση της όλης κατάστασης οδηγεί τη χώρα σε απίστευτη περιπέτεια. Το 2015 φαντάζει για τους περισσότερους εξ αυτών μακρινό. Οι αντάρτες της πλατείας θέλουν να ξεχνούν τα όσα βιώσαμε ως έθνος και κυρίως τους ορατούς κινδύνους που λίγο έλειψαν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα. Ξεχνούν τον Τσίπρα και τον Καμμένο, το δημοψήφισμα και τις υπόλοιπες τρέλες που λίγο έλειψε να θέσουν εκτός ευρώ την Ελλάδα. Το κίνημα των (τότε) αγανακτισμένων το πληρώσαμε πανάκριβα και παρ’ όλα αυτά δείχνουμε διάθεση να επαναλάβουμε το λάθος μας.
Όπου κι αν βρεθεί κανείς, υπάρχει μια συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από το συλλαλητήριο της Παρασκευής, λες και τούτος ο τόπος έχει λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα και το μόνο που του έχει απομείνει είναι τα Τέμπη. Δυστυχώς για άλλη μια φορά ρέπουμε στον λαϊκισμό, προτάσσοντας το συναίσθημα πέρα και πάνω απ όλα. Μάλιστα αδιαφορούμε αν η όλη η συζήτηση δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα από όσα αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των πολιτών.
Αυτή τη στιγμή ελλοχεύει ένας και μόνος κίνδυνος, που δεν είναι άλλος από την πλήρη αποσταθεροποίηση της χώρας. Όσο περνούν οι μέρες γίνεται πιο ευδιάκριτο και το σχέδιο. Η πλατεία θέλει να ανατρέψει τον Μητσοτάκη, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Απλά η ζημιά να γίνει και τα υπόλοιπα προφανώς δεν απασχολούν κανένα. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Το ότι σ’ αυτή τη δύσκολη φάση για την παγκόσμια κοινότητα εδώ υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που αδιαφορούν για την τεράστια ζημιά που μπορεί να υποστεί από την επιπόλαιη δράση τους η οικονομία και κυρίως η συνοχή της πατρίδας. Η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδα που δύσκολα θα έχουν δρόμους διαφυγής. Το ενδεχόμενο να χάσουμε ό,τι έχουμε κερδίσει την εξαετία που κυβερνά τον τόπο μια κανονική κυβέρνηση, επιστρέφοντας στο χάος, δεν είναι απλή υπόθεση. Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μπορεί να χαθούν πολύ περισσότερα απ’ αυτά που διακρίνουμε (σήμερα) στον ορίζοντα. Μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση, με τον κόσμο στις πλατείες, είναι προφανές ότι ανοίγει την όρεξη, εκτός των άλλων και σε όσους διαχρονικά και σταθερά μάς θέλουν αδύναμους.
Οι δυνάμεις που θέλουν την Ελλάδα αδύναμη είναι καλό να υπολογίσουν ότι, στην άσκηση που έχουν κάνει με στόχο να αυξήσουν τα ποσοστά τους, οφείλουν να υπολογίσουν και όλους εμάς. Τους κανονικούς ανθρώπους, που προφανώς και δεν θέλουμε να διαλυθούμε από γινάτι. Είναι κρίμα να παίξουμε τη χώρα στα ζάρια, γιατί με δεδομένο τον διαμελισμό του πολιτικού συστήματος υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ανατραπεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη και μετά η χώρα να εισέλθει στη δίνη της ακυβερνησίας. Γι’ αυτό και οφείλουμε να κοιτάξουμε και τη μεγάλη εικόνα, που σίγουρα δεν είναι (και δεν αξίζει να είναι) μιας Ελλάδας που θα γκρινιάζει όλη μέρα στα κανάλια και που θα προετοιμάζει κάθε λίγο και λιγάκι συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια και θα στήνει λαϊκά δικαστήρια. Όλα αυτά παραπέμπουν σε κάτι άλλες δημοκρατίες, που δεν είναι για να τις ζηλεύουμε.
Εφημερίδα Απογευματινή
