Σε πρόσφατη συνέντευξή του (Mega) ο Νίκος Ανδρουλάκης ορθώς επισήμανε πως η πολιτική δεν είναι αγώνας ταχύτητας αλλά μαραθώνιος. Η σχετική αναφορά έγινε με αφορμή τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και την πτωτική πορεία που καταγράφει το ΠΑΣΟΚ. Και η αλήθεια είναι πως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που σχετίζεται με το δυστύχημα των Τεμπών δεν ευνοεί το ΠΑΣΟΚ. Το γιατί δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, δεδομένου ότι στο συγκεκριμένο θέμα η Χαριλάου Τρικούπη δεν έχει κάνει κάποια αστοχία. Αντιθέτως κινείται θεσμικά, ενώ όλες οι κοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει έχουν οδηγήσει σε παραιτήσεις-καρατομήσεις μελών της κυβέρνησης.
Κατά συνέπεια, μπορεί η δημοσκοπική πτώση του ΠΑΣΟΚ να μη σχετίζεται αποκλειστικά με τα Τέμπη αλλά με τη γενικότερη εικόνα του κόμματος. Κάτι οι αντιφατικές δηλώσεις στελεχών για τις συνεργασίες, που μπέρδεψαν τον κόσμο, κάτι το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ λογίζεται ως αμιγώς συστημικό κόμμα, κάτι το έλλειμμα κυβερνησιμότητας, ενδέχεται να εξηγούν την πτώση ή το γεγονός ότι δεν εισπράττει από τη φθορά της κυβέρνησης.
Όσοι ωστόσο έχουν τη δυνατότητα να δουν με πιο ψύχραιμο τρόπο τα πράγματα εύκολα θα διαπιστώσουν πως είναι εν πολλοίς άδικη η κριτική που δέχεται ο Ανδρουλάκης. Διότι και προτάσεις καταθέτει και μετριοπαθή κριτική ασκεί και δεν υποκύπτει ποτέ στον πειρασμό του εύκολου λόγου και του λαϊκισμού, ενώ πάντα λειτουργεί στο πλαίσιο του θεσμικού του ρόλου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όλες του οι προτάσεις έχουν λογική, αναγνωρίζουν την οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά και το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Για το Στεγαστικό, τις τράπεζες, τη φορολογία, την παιδεία κ.λπ. Είναι θέσεις από σαφή σοσιαλδημοκρατική σκοπιά και με αμιγώς κοινωνικά χαρακτηριστικά.
Κατά συνέπεια δεν φαίνεται να είναι πολιτικοί οι λόγοι της κόπωσης των ακροατηρίων του. Αυτό που στην πραγματικότητα απουσιάζει είναι το αίσθημα της πειστικής ηγετικής ομάδας που, αν γίνονταν αύριο εκλογές, θα αναλάμβανε τη διακυβέρνηση της χώρας. Μου έλεγε τις προάλλες έμπειρος αναλυτής πως είναι άμεση υποχρέωση του κ. Ανδρουλάκη να εστιάσει στα πρόσωπα που έχει δίπλα του και στα οποία, αν γινόταν πρωθυπουργός, θα ανέθετε τους ρόλους της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας. Εδώ, λέει, έγκειται η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ, στην απουσία ηγετικού κάδρου και όχι στην πολιτική γραμμή. Θα τον ακούσει;
