Ο πρόεδρος Ντ. Τραμπ έχει δίκιο. Ήρθε ο καιρός να τελειώσει ο πόλεμος Ουκρανίας – Ρωσίας. Επίσης έχει δίκιο ότι η επόμενη ημέρα στην Ουκρανία δεν μπορεί να συνδυασθεί ή να εξαρτηθεί από την ηγεσία Ζελένσκι στο Κίεβο. Ο κόσμος θα πάει -ούτως ή άλλως- διαφορετικά. Δεν θα είναι κάτι προσωρινό, όπως εύχονται μερικοί λογιζόμενοι ως συστημικοί της παγκοσμιοποίησης. Θα είναι κάτι μόνιμο που θα βασισθεί σε νέους κανόνες στη διεθνή οικονομία, αλλά προπάντων στο γεωπολιτικό power game.
Μιλάμε ήδη για μια νέα Γιάλτα. Τι σημαίνει όμως αυτό; Μόνον χάραξη κάποιων διαφορετικών συνόρων σε κάποιες περιοχές θερμών συγκρούσεων; Όχι φυσικά. Πάμε για μια παγκόσμια αναδιανομή. Η Γιάλτα, όπως και τότε, λίγο πριν από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, δεν ορίζει τα αποτελέσματα του πολέμου που τελειώνει, αλλά της ειρήνης που αρχίζει. Ο πόλεμος άλλωστε -όπως γίνεται γενικά παραδεκτό- δεν αποτελεί παρά μια διαπραγμάτευση με άλλα μέσα. Έχει όμως μια εξέχουσα διαφορά από τη διπλωματία σε καιρό ειρήνης. Παράγει μόνιμα, άμεσα και προπάντων πιο βίαια αποτελέσματα. Η κίνηση της Ιστορίας είναι διαφορετική και ραγδαία με τον πόλεμο, ειδικά το τέλος ενός πολέμου, από τις πολύχρονες και σε πολλές περιπτώσεις φλύαρες διαπραγματεύσεις σε καιρό ειρήνης. Ο ρυθμός -υπό την έννοια αυτή- έχει αλλάξει στον ευρωπαϊκό Βορρά και γενικά στην επονομαζόμενη Ευρασία, με αφετηρία το 2022 και στην Εγγύς Ανατολή από το 2023, όταν ο άξονας της τζιχάντ αποφάσισε να τινάξει στον αέρα τις ομαλές εξελίξεις στη βάση των «συμφωνιών του Αβραάμ».
Ο Ντ. Τραμπ και η ομάδα της ρεπουμπλικανικής Δεξιάς που βρίσκεται στα επιτελεία του ξεκινούν με αποφασιστικότητα από την παραδοχή ότι, για να μην υπάρξει νέος παγκόσμιος πόλεμος, όπως θα επιθυμούσαν οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ και οι αριστεροί ή δεξιοί φιλελεύθεροι στην Ευρώπη, θα πρέπει να προκύψει μια νέα Γιάλτα. Σε αυτήν κάθονται και πάλι γύρω από το τραπέζι τρεις ηγεσίες. Οι δύο από την προηγούμενη Γιάλτα. Αυτή των ΗΠΑ και η άλλη της Ρωσίας. Ως «σιωπηλός μάρτυς» παραβρίσκεται από τις σκιές -όπως είναι άλλωστε η παράδοσή της- η τρίτη και ισχυρή πλέον δύναμη στον κόσμο: η ηγεσία της Κίνας.
Λείπει η Ευρώπη. Αυτό είναι φυσικό, αφού η Ευρώπη ουσιαστικά ως δομή εκπροσώπησε και οργανώθηκε στη βάση της παγκοσμιοποίησης μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και κατέληξε ο μεγάλος ηττημένος της περιόδου «μακράς ειρήνης» που τελείωσε γενικά το 2022 στην Ευρασία και ειδικά στην Εγγύς Ανατολή το 2023. Η Ευρώπη ως ενιαία οντότητα εγκατέλειψε την κοινότητα και επένδυσε τις δυνάμεις και την προοπτική της στις δομές της παγκοσμιοποίησης. Αυτές έχασαν την ειρήνη, γιατί ουσιαστικά απέτυχε το μοντέλο του χρηματιστηριακού καπιταλισμού και της εταιρικής διακυβέρνησης που υπηρετούσαν.
Δεν χάνει σήμερα μόνον η Ευρώπη ως εταιρική ένωση. Χάνει και η G7. Χάνει και το δίκτυο του Νταβός. Ενδεχομένως και το ΝΑΤΟ. Έχει ήδη χαθεί στην πορεία και μετά το 2008 (και την τότε οικονομική κρίση) η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Έχουν χάσει από δεκαετίες τον προσανατολισμό τους οι δομές των Συμφωνιών της Ρώμης και η εξέλιξή τους με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Ουκρανία στους παρόντες χρόνους είναι όμηρος της διαφθοράς της. Το ίδιο και ο Ζελένσκι με τα δεκάδες πανάκριβα ακίνητα σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι η φωτογράφιση στη «Vogue» που τροχιοδεικτικά αναφέρει ο Μασκ. Είναι το βάθος του συστήματος που είναι έκθετο.
Οι συμφωνίες τύπου Γιάλτας χωρίζουν τον κόσμο σε ζώνες επιρροής από τα πάνω και εξ αφετηρίας. Οι δυο πόλοι του νέου Ψυχρού Πολέμου είναι οι ΗΠΑ και η Κίνα. Με τη Ρωσία «ενδιάμεση» δύναμη μεταξύ τους. Ως Ευρασία. Τα υπόλοιπα θα προκύψουν στη μάχη της εμπέδωσης των συμφωνιών στο πεδίο. Μια πράγματι σύνθετη διαδικασία, όπως έδειξε και η παλιά Γιάλτα.
