Η Ρωσία στις 24 Φεβρουαρίου 2022 εισέβαλε στην Ουκρανία σε μια στρατιωτική επιχείρηση ειδικού τύπου, όπως τη χαρακτήρισε, με στόχο να καταλάβει τέσσερις περιοχές της Ουκρανίας πέριξ του Ντονμπάς. Με τον τρόπο αυτό η Μόσχα κλιμάκωνε τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που είχε ξεκινήσει τον Φεβρουάριο του 2014 (μετά τη βίαιη απομάκρυνση του φιλορώσου και ευρωσκεπτικιστή εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς από την εξουσία) στην Κριμαία, την οποία έθεσε από τότε υπό τον έλεγχό της.
Όπως ήταν λογικό, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, σύσσωμη πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η Ουγγαρία, συνέδραμαν ανθρωπιστικά αλλά προπάντων στρατιωτικά το Κίεβο, προκειμένου η Ρωσία του Πούτιν να βρει ανάσχεση στο πεδίο από τυχόν σχεδιασμούς της για πλήρη κατάληψη της Ουκρανίας.
Η εισβολή των στρατευμάτων της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά μετά από μια σειρά επιχειρήσεων στρατηγικού τύπου των μυστικών υπηρεσιών των δυτικών. Για παράδειγμα, από τη δεκαετία 2000-2010 υπήρξαν δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων και Ευρωπαίων στη συνέχεια ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Μια «κόκκινη γραμμή» γνωστή για την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας.
Στη συνέχεια υπήρξε η «πορτοκαλί επανάσταση» των δικτύων Σόρος σε πλήρη συντονισμό με τις αμερικανικές και τις ευρωπαϊκές -ειδικά τις γερμανικές- μυστικές υπηρεσίες για την αποδόμηση μέσω «κινημάτων της πλατείας» (Euromaidan) -σημειωτέον όχι μόνον στην Ουκρανία αλλά και στη Γεωργία- της προεδρίας Γιανουκόβιτς, ο οποίος από τον Νοέμβριο του 2013 είχε αρνηθεί ως νόμιμη κυβέρνηση της Ουκρανίας την ενταξιακή πορεία στην ΕΕ αλλά και τη συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών με τις Βρυξέλλες.
Μετά την κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους εξελίσσονταν οι περίφημες διαπραγματεύσεις με κύρια συμμετοχή των Ευρωπαίων και της Βρετανίας, που κατέληξαν στην αποτυχημένη συμφωνία του Μινσκ.
Οι κινήσεις στρατιωτικοποίησης της Ουκρανίας με προσανατολισμό την ένταξη της χώρας, με τη βιομηχανία, τα ορυκτά και την σπουδαία θέση στα σύνορα με τη Ρωσία, συνεχίστηκαν, με τους Αμερικανούς να παρακολουθούν και να συνδράμουν δυναμικά και ουσιαστικά την αρχιτεκτονική της «νέας Ευρασίας» της ηγεσίας στην Ευρώπη μαζί με τη Βρετανία.
Μήνες μετά την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στα εδάφη της Ουκρανίας εξελίχθηκαν μυστικές διαβουλεύσεις ως προς το περιεχόμενό τους μεταξύ του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ (προεδρία Μπάιντεν) και της ηγεσίας των μυστικών υπηρεσιών ασφάλειας της Ρωσίας, της FSB. Από τις συζητήσεις αυτές, ουσιαστικά διαπραγματεύσεις, διέρρευσε ένα σημείο σύμπτωσης: ότι οι ρωσικές δυνάμεις αλλά και το επίκεντρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων από την πλευρά τους θα επικεντρωνόταν στην ανατολική πλευρά του Δνείπερου. Αυτό επιβεβαιώθηκε από την εθελούσια μετακίνηση των ρωσικών στρατευμάτων στην ανατολική πλευρά του ποταμού.
Το ημερολόγιο έγραφε 2023. Από τότε ο πόλεμος μπορούσε βαθμηδόν να περάσει σε μια περίοδο εκεχειρίας και ειρηνικών διαβουλεύσεων. Δεν συνέβη έτσι όμως, αλλά συνεχίστηκε με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, που πέθαναν έτσι χωρίς λόγο, στον βωμό της ματαιοδοξίας ευρωπαϊκών ηγεσιών, με τη συναίνεση της προεδρίας Μπάιντεν αλλά πολύ περισσότερο των ισχυρών μέχρι πριν από τρεις μήνες κύκλων του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και της CIA υπό τη Β. Νούλαντ, η οποία είχε εμπλακεί στον σχεδιασμό και την εκτέλεση των επιχειρήσεων -μέσω της «πλατείας»- απορρύθμισης της προεδρίας Γιανουκόβιτς από το 2013 με οικονομικές δοσοληψίες και διαφθορά του υιού Μπάιντεν.
Ένας πόλεμος έχει αρχή, μέση και τέλος. Για τις ευρωπαϊκές προσδοκίες, με εμπλοκή των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, το τέλος θα ήταν μετά από έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο με τακτικά πυρηνικά. Θα είχε προηγηθεί διεύρυνση του πολέμου της Ουκρανίας στην επικράτεια της Ρωσίας, για τον λόγο αυτό και η εισβολή στην περιοχή του Κουρσκ, προκειμένου η Ρωσία να χωρισθεί σε 7 ζώνες επιρροής, όπως η Γερμανία στο τέλος του Β΄ ΠΠ. Επίσης πέραν από τις σπάνιες γαίες και τη «χειραγώγηση» Ουκρανίας και Ρωσίας, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μαζί με τις ΗΠΑ θα μοιράζονταν την πρόσβαση στην Αρκτική ως ενιαία Δύση. Αλλά τελικά ήρθε ο Τραμπ…
Εφημερίδα Απογευματινή
