Πρόκειται περί τραγωδίας. Είναι πολλοί οι πολιτικοί, οι αναλυτές, οι σχολιαστές και οι πολέμαρχοι του πληκτρολογίου που από την πρώτη ημέρα μετά την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία του προέδρου Τραμπ με τον πρόεδρο Πούτιν έσπευσαν να κατατάξουν την Ελλάδα στη ζώνη των ηττημένων και να στείλουν στο ανάθεμα της Ιστορίας τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη.
Είναι περίπου οι ίδιοι που προεξοφλούσαν, την επόμενη ημέρα της πτώσης του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, την πλήρη κυριαρχία στη Μεσοποταμία της Τουρκίας και προέβλεπαν ως βέβαια την επέλασή της στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Για όλους αυτούς τους ιδεολογικά και οντολογικά ηττημένους, πρώτα μέσα τους και μετά στα δημόσια πονήματά τους, η Ελλάδα δεν έχει πιθανότητες. Όχι σήμερα ή επί της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως στην πρώτη ανάγνωση φαίνεται, αλλά από πάντα.
Είναι οι ίδιοι αριστεροί και δεξιοί που ποτέ δεν πίστεψαν στην εθνική και πολιτειακή αυτοτέλεια της Ελλάδας. Για τον λόγο αυτό, όσοι τουλάχιστον δεν πέρασαν τα νιάτα τους χαρακτηρίζοντας έγκλημα κατά του λαού και της δημοκρατίας το ότι δεν παρεδόθη το έθνος στη Σοβιετία μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρούσαν ως μόνη διέξοδο μεταπολιτευτικά την παράδοση της χώρας σε μια, στο μυαλό τους, ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Οι επονομαζόμενοι φεντεραλιστές και στη συνέχεια εκσυγχρονιστές της χώρας.
Επίσης από τους δικούς τους κύκλους, με την προβιά στην προκειμένη περίπτωση των αριστερών και δεξιών φιλελεύθερων της «νέας τάξης», υπήρξε η θεωρία της υποταγής της Ελλάδας στα θέλω της Τουρκίας. Η περίφημη ελληνοτουρκική φιλία που θα κατέληγε κατά τη γνώμη τους στη μόνη σωτήρια προοπτική για την Ελλάδα, στην ελληνοτουρκική γεωπολιτική ενότητα.
Ακόμη και την εποχή της χρεοκοπίας, για την οποία οι ίδιοι κύκλοι της Αριστεράς και της Δεξιάς ευθύνονται, γιατί πολύ απλά δεν υπολόγισαν το κόστος και τα περιθώρια που είχε νομισματικά η καχεκτικά οικονομικά Ελλάδα να ανταλλάξει τη δραχμή με το ευρώ, με τους συγκεκριμένους όρους που αυτό συνέβη. Είναι οι ίδιοι που, ακόμη και στην εποχή των μνημονίων και της ξένης εντολής από την τρόικα, πίστευαν ότι όλα τα στοιχεία της εθνικής περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής, θα έπρεπε να παραδοθούν στους πιστωτές.
Οι κύκλοι αυτοί ακόμη και τη συμμαχική σχέση με τις ΗΠΑ την έβλεπαν από την πλευρά του ηττημένου ως την απόλυτη εκχώρηση του χαρακτήρα των Ελλήνων και της Ελλάδας πλέον, αφού τα περιουσιακά στοιχεία τα είχαν ήδη εκχωρήσει ή υποθηκεύσει πριν. Όλος αυτός ο κύκλος των ολίγιστων τιμητών σήμερα μιλά και πάλι για την ήττα της Ελλάδας στο βόρειο μέτωπο της Ουκρανίας, στο ανατολικό μέτωπο της Γάζας, στο νότιο μέτωπο της Λιβύης και της Αφρικής.
Προεξοφλούν και σήμερα την ήττα και την κατάληψη της Ελλάδας από την Τουρκία και βλέπουν πάντα τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» από τη ματιά του νέου «σουλτάνου» Ερντογάν. Οι τύποι αυτοί υπήρχαν από πάντα στην Ελλάδα. Ήταν οι γνωστοί οπορτουνιστές, αριβίστες, παραδόπιστοι και υπηρέτες πολλών αφεντάδων, που τόσο πολύ γελοιοποίησαν με την κωμωδία τους εμπνευσμένοι ευθυμογράφοι.
Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν και σήμερα. Όχι μόνον παρόντες αλλά και διακριτοί. Επειδή μάλιστα με την ευκαμψία και τη μετριότητά τους επεκράτησαν στο σύστημα και το άλωσαν από έξω και από μέσα, αναζητούμε στην παρούσα φάση, ως έθνος και ως κράτος που επιβίωσε, ηγέτες, αξιωματούχους και ταλαντούχους ανθρώπους να συνδράμουν τον πρωθυπουργό στο να κινηθεί ως ηγέτης του έθνους στη νέα νικηφόρα πορεία για την Ελλάδα μέσα από τη «νέα τάξη» που αρχίζει να χαρτογραφείται.
Εφημερίδα Απογευματινή
