Οι πρωτοβουλίες του Μακρόν και της Γαλλίας με τη μορφή έκτακτων συνόδων κορυφής σπάνε ήδη την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ζώνες. Για παράδειγμα, η Γαλλία συγκάλεσε διάσκεψη για τη Συρία και χθες για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και την επόμενη ημέρα στην Ουκρανία, χωρίς να πηγαίνει στα ενιαία δομικά όργανα του γκρουπ, όπως το συμβούλιο των ηγετών ή η διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών αλλά καλώντας αυθαίρετα τους ηγέτες ή τους αξιωματούχους που αυτή θέλει στο Παρίσι. Για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης και την Ουκρανία κάλεσε χθες επτά χώρες. Πέραν της Γαλλίας συμμετείχαν οι ηγεσίες της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας, της Ισπανίας, της Δανίας, η οποία εκπροσωπούσε τις χώρες της Βαλτικής και της Σκανδιναβίας και την εκτός ευρωπαϊκής δομής Βρετανία. Οι ηγεσίες αυτές δεν μπορούν να αποφασίσουν συλλογικά τι θα κάνουν οι 27 ή να λάβουν αποφάσεις για τη συντονισμένη δράση του ΝΑΤΟ, έστω και αν παραβρεθήκαν στην αυθαίρετη σύνοδο οι επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Κόστα και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Ρούτε.
Η Ευρώπη με τον τρόπο αυτό χάνει από τις πρώτες εβδομάδες τη συνοχή και την επάρκειά της και οι όποιες αποφάσεις ληφθούν, ενδεχομένως για αποστολή στρατευμάτων στην Ουκρανία μετά την εκεχειρία, δεσμεύουν μόνον αυτούς που συμμετέχουν στην έκτακτη σύνοδο εκτός πρωτοκόλλου και ενδεχομένως συμφωνήσουν σε αυτό. Στο οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο των εξοπλισμών φυσικά υπάρχει ευρύτερη δέσμευση, αφού για παράδειγμα η επένδυση στους εθνικούς εξοπλισμούς άνω του 2% του ΑΕΠ της κάθε χώρας αποτελεί συλλογική απόφαση -παλαιότερη μάλιστα- στο ΝΑΤΟ. Η εξαίρεση των κονδυλίων αυτών από το περιοριστικό δημοσιονομικό όριο για το έλλειμμα επίσης, αφού θα προκύψει ως απόφαση της Κομισιόν. Οι όποιες επιλογές για ενιαία αντιπυραυλική ασπίδα ή για την ώθηση κονδυλίων και από τα κοινοτικά ταμεία για την ενίσχυση της πολεμικής βιομηχανίας και της καινοτομίας επίσης μπορεί να προκύψουν από τις ενιαίες δομές.
Αυτό όμως που θα πρέπει να κρατήσουμε στη σκέψη μας, ελάχιστα 24ωρα από τη διάσκεψη στο Μόναχο, είναι ότι η κάθε χώρα-μέλος της ένωσης θα πρέπει να οριοθετήσει τις γεωπολιτικές περιοχές όπου εμπλέκεται με φυσικό, στρατιωτικό, οικονομικό, εμπορικό και ενεργειακό τρόπο και σε αυτές να επικεντρώσει τη διεθνή της πολιτική και προσοχή. Για παράδειγμα, το κύριο βάρος της Ελλάδας θα δοθεί καταρχήν στην επονομαζόμενη κοινότητα της Ανατολικής Μεσόγειου. Και ως προέκταση αυτής στη γεωπολιτική και οικονομική ζώνη της Εγγύς (Μέσης) Ανατολής μέχρι την έξοδο στον Ινδικό και αυτήν την υπερδύναμη την Ινδία. Οι περιοχές αυτές βρίσκονται εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Οι δύο γεωπολιτικές περιοχές και ζώνες συμπληρώνονται από μια τρίτη. Αυτή που επικεντρώνεται στη Βαλκανική και τη χερσαία ζώνη πέριξ του Εύξεινου Πόντου με απώτατο όριο την Οδησσό στην Ουκρανία.
Η Ελλάδα στις περιοχές αυτές κινείται σε απόλυτη συνεργασία με τις ΗΠΑ, είτε αυτές διοικούνται από τους Ρεπουμπλικανούς είτε από τους Δημοκρατικούς. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η νέα διμερής στρατηγική σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ έχει εμπεδωθεί από το τέλος της προεδρίας Ομπάμα, σε όλη τη διάρκεια της πρώτης περιόδου Τραμπ και τελικά την προεδρία Μπάιντεν, και είναι προφανώς εύλογο ότι θα συνεχισθεί και στη δεύτερη θητεία Τραμπ στις ράγες των συμφωνιών του Αβραάμ. Η Ελλάδα έχει κυρίαρχο σύμμαχο σε αυτές τις διαδρομές και περιοχές σε κεντρικό επίπεδο τις ΗΠΑ και μαζί με την Κύπρο έχει περιφερειακές συμμαχίες με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, αναβαθμισμένη με το Κατάρ, προσβλέποντας σε μια σχέση με την Ινδία υπό την καθοδήγηση επίσης των ΗΠΑ. Η Ελλάδα βλέπει στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» στις συμμαχίες της αυτές και αποτελεί ανάχωμα με την Κύπρο στην τουρκική «νέα τάξη».
Αναδημοσίευση εφημερίδα Απογευματινή
