Μπορούμε να σκεφθούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια οικονομική κοινότητα, με νομισματικό πυρήνα και μόνον; Το ευρώ κλειδωμένο στο 1:1 με το δολάριο, με αμερικανική φιλοσοφία και όχι γερμανική στον πυρήνα της λειτουργίας του; Ψηφιακά νομίσματα και εμπορικές ζώνες πλήρως ταυτισμένες ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού υπό αμερικανικό μάνατζμεντ; Γεωπολιτική θεώρηση ενιαία στη Δύση, με συντονισμένους τους συμμάχους του Ατλαντικού και του Ειρηνικού με βάση την Ουάσινγκτον; Γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι ο κυρίαρχος ηγέτης μεταξύ παλιάς και νέας Δύσης αν όχι οι ΗΠΑ; Οι ευρωπαϊκές άλλωστε πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία έχουν αποδείξει στα προηγούμενα χρόνια και δεκαετίες ότι δεν μπορούν να έχουν τέτοιους ρόλους ως βρετανική κοινοπολιτεία του στέμματος ή ως γαλλική υπερδομή στην Αφρική.
Η Ευρώπη άλλωστε, παλιά και νέα, ενσωματωμένη μέσω του γκρουπ της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό γερμανική ηγεμονία απέδειξε την ανεπάρκειά της όχι μόνο στο μέτωπο της Ουκρανίας αλλά και στη διαχείριση της οικονομικής δομικής κρίσης συνοχής στην Ευρωζώνη μετά το κραχ αξιοπιστίας του 2008. Και τελικά τι εναρμόνιση στις μεγάλες πολιτικές μπορεί να έχει η Ευρώπη με την Αυστραλία, την Ιαπωνία, την Κορέα, το Βιετνάμ, την Ινδία χωρίς τον συντονισμό των ΗΠΑ;
Μπορεί φυσικά να μη φταίει για όλα όσα έχουν καταγραφεί τις τελευταίες δεκαετίες στη Δύση η Ευρώπη, αλλά η έξοδος από την τροχιά της παγκοσμιοποίησης, την οποία υποστηρίζει καθεστωτικά η Ευρώπη, δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στη βάση της αποφασιστικής αρμοδιότητας των ρεπουμπλικανικών ΗΠΑ της ηγεσίας Τραμπ. Σε έναν πολυπολικό κόσμο όπως αυτός που εξελίσσεται, η Δύση οφείλει να διατηρήσει την ηγετική συνοχή της όχι ως παράθυρο ευκαιρίας για την ηγεμονία της Κίνας όπως μέχρι σήμερα αλλά ως επιβεβαίωση της ρώμης, της γεωπολιτικής δεινότητάς της και της πολιτιστικής επάρκειάς της. Αυτό επιχείρησε να εξηγήσει με επιθετικό τρόπο ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντι Βανς στη Διάσκεψη του Μονάχου μπροστά στις σοκαρισμένες ηγεσίες της Ευρώπης.
Και πώς μπορεί να συγκροτηθεί αυτή η νέα Δύση μετά το τέλος της φιλελεύθερης, εταιρικής και χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης; Ρόλο δεν μπορούν να έχουν οντότητες πολυμερείς όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, το G7, οι διεθνείς οργανισμοί όπως αυτός του εμπορίου, της υγείας και ούτω καθεξής. Στον πυρήνα της θα πρέπει να αναγνωρισθεί η Ομοσπονδία Πολιτειών της Αμερικής. Και στη διάρθρωσή της -ως μια νέα εγκάρδια συμφωνία- τα έθνη-κράτη των δύο ωκεανών στη διμερή στρατηγική συμφωνία τους με την Ουάσινγκτον. Την έδρα της νέας Ρώμης. Αυτή η σχέση δεν είναι τόσο απίθανη και απροσδιόριστη όσο αφετηριακά μπορεί να γίνεται αντιληπτή. Η Ελλάδα για παράδειγμα έχει ήδη μια τέτοια στρατηγική συμφωνία με τις ΗΠΑ και νιώθει επαρκώς ισχυρή για τα δεδομένα από την ύπαρξη αυτής. Και αυτό παρά το γεγονός ότι είναι μέλος του πυρήνα του ευρωπαϊκού γκρουπ.
Στο σκεπτικό της ομάδας Τραμπ και στη συγκεκριμένη σχολή σκέψης και παγκόσμιας οργάνωσης της ρεπουμπλικανικής Αμερικής το κάθε έθνος-κράτος προσέρχεται με τις δικές του δυνάμεις. Τις άρτια εξοπλισμένες ένοπλες δυνάμεις του, τη δυνατότητά του στη βιομηχανία, το εμπόριο, τη ναυτιλία, τις πρώτες ύλες του, τις σπάνιες γαίες του και τις διεθνοπολιτικές προτεραιότητες ή συμμαχίες στο περιφερειακό επίπεδο. Οι ΗΠΑ συμβολαιοποιούν τη στενή συμμαχία τους ή τον ανταγωνισμό τους με το κάθε έθνος-κράτος και αναλόγως προσαρμόζουν τις κεντρικές πολιτικές τους. Αυτό δεν αφορά την Ευρώπη αλλά τον κόσμο. Η παγκόσμια αμερικανοκεντρική συμμαχία της Δύσης εκπροσωπείται με τρόπο αποφασιστικό από την ηγέτιδα δύναμη των ΗΠΑ στις διαβουλεύσεις με την «ενδιάμεση» δύναμη Ρωσία και την «ανταγωνιστική» ανατολική, ασιατική ηγεσία της Κίνας για την παγκόσμια ισορροπία σε ένα σκληρό power game.
Εφημερίδα Απογευματινή
