Ο Κωσταντίνος Τασούλας με 160 θετικές ψήφους στο Κοινοβούλιο χθες, με παρόντες 276 βουλευτές στην συγκεκριμένη, τελική ψηφοφορία, εκλέχθηκε 9ος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Σε μια πρώτη ανάγνωση ο κ. Τασούλας δεν έχει καμία σχέση με την εποχή, τα «θα» ή τα «πρέπει» της. Δεν χρησιμοποιεί για την πολιτική επικοινωνία του social media, δεν αποτυπώνει σε selfie την καθημερινότητά του, δεν κρατά ούτε καν κινητό smartphone αλλά ένα παλιό Nokia. Κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι μυρίζει ναφθαλίνη. Μπορεί και να είναι οι ίδιοι που δήλωναν πριν από χρόνια σε μια πολύ διαφορετική διεθνή και εθνική συγκυρία πανευτυχείς με την εκλογή της προοδευτικής για τις παραδοχές τους Αικατερίνης Σακελλαροπούλου. Κι όμως όπως τότε η πρώην ανώτατη δικαστικός που εγκαθίστατο στο παλάτι της Ηρώδου Αττικού εξέφραζε μια εποχή, έτσι σήμερα ο συντηρητικός και κάπως παλιομοδίτης στις συνήθειές του και την κουλτούρα του πολιτικός και πολύπειρος Πρόεδρος του Κοινοβουλίου για σειρά ετών εκφράζει μια άλλη εποχή.
Ο κ. Τασούλας δεν είναι δικαιωματιστής. Δεν είναι αριστερός. Ούτε καν new age κεντρώος. Προέρχεται από μια πολύ σημαντική σχολή της Δεξιάς της Κεντροδεξιάς με βαθιά κουλτούρα και παραδοσιακές αξίες, που το «φαίνεσθαι» δεν μπόρεσε ποτέ να υπερκεράσει το «είναι». Η βαθιά ηπειρώτικη καταγωγή και η συγγενική και τελικά πολιτική σχέση με την οικογένεια Αβέρωφ, και συγκεκριμένα με τον Ευ. Αβέρωφ, δεν του δημιούργησαν ποτέ την ανάγκη ούτε την αναγκαιότητα να εξελιχθεί προσωπικά, οικογενειακά, πολιτικά, πολιτισμικά σε έρμαιο των εποχών και του άκριτου μοντερνισμού. Δεν επηρεάστηκε στη μακρά δημόσια διαδρομή του από την αυταπάτη της ματαιοδοξίας και δεν έχασε αυτό το ιδιότυπο, φλεγματικό, σνομπίστικο για κάποιους, χιούμορ του ως αντίδραση στην τοξικότητα της συγκυρίας και των προσώπων. Μόνιμος κάτοικος Κηφισιάς, όπου διατέλεσε και κάποιο φεγγάρι δήμαρχος, συνήθιζε και συνηθίζει να παίρνει το πρωινό του στον παραδοσιακό «Βάρσο», χωρίς να επιτρέπει στις χίμαιρες να επηρεάζουν την ηχώ της ποίησης μέσα στην οποία φροντίζει να ζει η ψυχή του.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Κ. Τασούλας είναι εκτός εποχής και ως τέτοιος θα εκπροσωπήσει μια ερμητική εποχή στο νεοκλασικό όπου έχει την έδρα του ο ανώτατος θεσμικός παράγων του έθνους. Κι όμως η εκλογή Τασούλα παραπέμπει στο κεντρικό ζητούμενο που έχει η Ελλάδα των Ελλήνων: να ανακαλύψει εν νέου τον εαυτό της. Τον χαρακτήρα της. Τις διαδρομές της από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ένα έθνος χωρίς ρίζες δεν έχει προοπτική. Μια κοινωνία χωρίς ήθη και συνήθειες, χωρίς γλώσσα άρτια, χωρίς κοινωνιστικό πολιτισμό, αποτελεί ή καταλήγει στη βαρβαρότητα. Η Ελλάδα των Ελλήνων έχει μπροστά της μια διαδρομή προς την εκ νέου εθνικοποίηση. Δεν είναι δική της σοβινιστική επιλογή. Είναι μια ανάστροφη κίνηση από την παγκοσμιοποίηση και τη μαζικοποίηση, οχλαγωγία της Δύσης που χάθηκε μέσα στις διαδρομές των τελευταίων 30 ετών.
Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας γνωρίζει καλά αρχαία ελληνικά. Γνωρίζει λατινικά. Έχει βαθιά προσωπική εμπειρία από την ποίηση. Γνωρίζει να απαγγέλλει από στήθους από Παλαμά μέχρι Καβάφη. Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας σχεδόν αντανακλαστικά θα μας θυμίσει, με την παρουσία του και τον τρόπο που εκφράζεται στην καθημερινότητά του, δημόσια και ιδιωτική, τον κοσμοπολιτισμό των Ελλήνων με σταθερά εθνικά χαρακτηριστικά στη δομή τους. Η πορεία του την επόμενη πενταετία στην Ηρώδου του Αττικού θα θυμίζει αναγκαστικά την παράδοση των μεγάλων Ηπειρωτών ευεργετών του έθνους και του ελληνικού κράτους στα πρώτα του βήματα. Όταν με τις ιδιωτικές περιουσίες τους έδωσαν σχήμα, όγκο, κτίρια για να στεγαστεί. Στην προκειμένη εποχή η Ελλάδα διεθνοποιείται, αλλά, για να καταστεί ισχυρή, θα πρέπει να βρει και πάλι πολιτειακά, πολιτικά και κοινωνικά τον εθνικό της αυτοπροσδιορισμό.
Εφημερίδα Απογευματινή
