Σήμερα λέω να πάω λίγο κόντρα στις παραδόσεις του πολιτικού ρεπορτάζ και να αποδομήσω τη διαδικασία του ανασχηματισμού, που για κάθε κυβερνητικό συντάκτη ή έχοντα επαφή με το αντικείμενο αποτελεί κάτι σαν το αλατοπίπερο της ενασχόλησής του με τη δημοσιογραφία. Βλέπετε, στην περίπτωση των επερχόμενων αλλαγών στη σύνθεση της κυβέρνησης, είτε αυτές επιταχυνθούν είτε πάρουν μικρή παράταση, το ζητούμενο για τον πρωθυπουργό και τους επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου δεν είναι τα πρόσωπα, έστω κι αν οι εκάστοτε επιλογές δείχνουν διαχρονικά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Θα μου πείτε ότι εκ προοιμίου η παράμετρος των ονομάτων θα έπρεπε να περνά σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τις πολιτικές που θα εξυπηρετήσουν οι υπουργοί και οι υφυπουργοί, ωστόσο, ουδείς εξ αυτών και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ξεφύγει -και φυσιολογικά ως έναν βαθμό- από την ίντριγκα που κουβαλά μαζί του κάθε ανάλογο εγχείρημα. Όμως πραγματικά, αυτή τη φορά, τα μεγάλα στοιχήματα του ανασχηματισμού δεν έχουν να κάνουν με την ανακύκλωση προσώπων, την ανάγκη διατήρησης των ισορροπιών ή της ανανέωσης του κυβερνητικού προφίλ. Εδώ μιλάμε για μία κατάσταση που αγγίζει την ίδια την ύπαρξη της παρούσας διακυβέρνησης και κατ’ επέκταση την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική ομαλότητα, που βρίσκεται στο επίκεντρο της ρητορικής του πρωθυπουργού, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτή που βιώνει εσχάτως η χώρα με την ολική επαναφορά της τραγικής υπόθεσης των Τεμπών στο προσκήνιο. Ως εκ τούτου, οποιαδήποτε προσέγγιση του επικείμενου ανασχηματισμού με όρους επικοινωνιακής διαχείρισης, εσωκομματικής ηρεμίας και με τη λογική της εξασφάλισης πολιτικού χρόνου θα ήταν καταδικασμένη να αποτύχει.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με φόντο τη δεδομένη πολιτική της κυριαρχία και την έλλειψη σοβαρού αντίπαλου δέους, θα πρέπει να θυμηθεί τον καλό, μεταρρυθμιστικό εαυτό της της πρώτης τετραετίας και να προχωρήσει σε τομές και ενέργειες που θα περιορίσουν τη φθορά της και θα μειώσουν τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης, δεδομένης της έλλειψης ανταγωνισμού, αφήνοντας πίσω φαινόμενα κωλυσιεργίας και αλαζονείας. Γιατί αυτή ακριβώς η συνθήκη μπορεί να φέρει αντίπαλο του Μητσοτάκη την… πλατεία με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την υποθήκευση της προοπτικής που πράγματι έχει καταφέρει να έχει η χώρα τα τελευταία χρόνια και να οδηγηθεί σε μοιραία πισωγυρίσματα. Άλλωστε, οι δυνάμεις του λαϊκισμού είναι εδώ, κι όσες δεν είναι αδημονούν να επιστρέψουν βλέποντας ότι υπάρχει χώρος, λόγω του μουδιάσματος του ώριμου κομματιού της κοινωνίας έναντι των εξελίξεων.
Ο Μητσοτάκης λοιπόν πρέπει να μιλήσει με πράξεις και λύσεις, κι αυτό θα πρέπει να κάνουν και τα κορυφαία στελέχη της διακυβέρνησής του. Γιατί, ναι, άπαντες αναγνωρίζουν τα βήματα που έχουν γίνει στην κατεύθυνση της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις και διέξοδοι σ’ εκείνους που παρά τη μισθολογική τους αναβάθμιση βλέπουν τα προϊόντα του σουπερμάρκετ σαν… είδος πολυτελείας, εκείνους που παρά την προαγωγή που μπορεί να πήραν και τη συνεπακόλουθη αύξηση των αποδοχών τους αντιμετωπίζουν σαν… όνειρο θερινής νυκτός την απόκτηση ενός τριαριού στην Καλλιθέα ή το Περιστέρι κι αυτούς που περιμένουν ακόμη την αποκατάσταση παντός είδους αδικιών όπως οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες που τσουβαλιάστηκαν με τους… μπαταχτσήδες συναδέλφους τους, ακόμη και οι δαιμονοποιημένοι δημόσιοι υπάλληλοι, που αναμένουν καρτερικά τον 13ο και τον 14ο μισθό. Όλοι αυτοί αδιαφορούν αν ικανοποιηθούν με Χατζηδάκη ή Πιερρακάκη (τυχαία τα ονόματα) στο χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Οικονομικών. Σίγουρα όμως θα δώσουν στον Μητσοτάκη τα… credits, που λέμε και στην Καλαμπάκα, της υλοποίησης αυτών των μεγάλων κοινωνικών αιτημάτων.
Το ίδιο ισχύει και για κομβικούς τομείς όπως η Υγεία, η ολοκλήρωση σημαντικών υποδομών και τα ζητήματα Παιδείας. Από αυτά τα μέτωπα θα κριθεί η κυβέρνηση, και η ώρα αυτή δεν θα αργήσει. Ακόμη κι αν ολοκληρωθεί η τετραετία τον προσεχή Ιούνιο, θα έχουμε διανύσει ήδη τα μισά της δεύτερης κυβερνητικής θητείας, όπου οποιαδήποτε αναποδιά, αστοχία και παράλειψη έχει το διπλάσιο πια αντίκτυπο. Με αντίστοιχη σοβαρότητα θα πρέπει να αντιμετωπίζουν το θέμα του ανασχηματισμού κι εκείνοι οι βουλευτές που θεωρούν εαυτούς αδικημένους, επειδή βρίσκονται στον πάγκο της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Θεμιτή η φιλοδοξία για ένα χαρτοφυλάκιο, όχι όμως και άνευ όρων πολιτικός αυτοσκοπός. Άλλωστε η ιστορία έχει δείξει ότι, όσο κοντά είναι το υπουργείο, άλλο τόσο μακριά μπορεί να βρίσκεται κάποια στιγμή και το… δεδομένο σήμερα για κάποιους βουλευτικό έδρανο.
Εφημερίδα Απογευματινή
