Όλοι όσοι ασχολούμαστε καθημερινά με το ελληνικό ποδόσφαιρο θαρρείς και είμαστε… καταδικασμένοι να επιβιώνουμε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η τοξικότητα, το μίσος, το δηλητήριο, ο τυφλός φανατισμός. Σε έναν ποδοσφαιρικό μικρόκοσμο όπου ενδιαφερόμαστε για τα πάντα… εκτός από το κανονικό ποδόσφαιρο!
Αντί, λοιπόν, οι θεοί του αθλήματος να μας γυρίσουν την πλάτη, αγανακτισμένοι και αηδιασμένοι από τον τρόπο που μεταχειριζόμαστε τον «βασιλιά των σπορ», αντί να μας αφήσουν να τρώμε ανενόχλητοι τις σάρκες μας, επιλέγουν αραιά και πού να μας στέλνουν κάποιους ξεχωριστούς αγγέλους, θαρρείς και θέλουν να μας πουν «ρε εσείς, ξυπνήστε και δείτε τι χάνετε με τις γελοιότητές σας»…
Ένα τέτοιο θεόσταλτο δώρο είναι ο Χρήστος Μουζακίτης! Αυτό το απίθανο baby face ταλέντο που έχει βαλθεί να κατακτήσει τις καρδιές της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων φιλάθλων και όχι μόνο των οπαδών του Ολυμπιακού.
Πόσοι φίλοι του Παναθηναϊκού, αλήθεια, δεν σκέφτηκαν «χαλάλι σου, ρε μικρέ», τη στιγμή που ο «ερυθρόλευκος» μπόμπιρας… ζωγράφιζε το νικητήριο γκολ του προημιτελικού απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλο, προσθέτοντας ένα ακόμη ξεχωριστό κεφάλαιο στο παραμύθι που ζει τον τελευταίο χρόνο;
Αυτό το αθώο χαμόγελο του Χρήστου Μουζακίτη είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο! Είναι το κανονικό ποδόσφαιρο! Αυτό που στερούμαστε καθημερινά λόγω της τάσης μας να… βουλιάζουμε στον βούρκο της τοξικότητας. Όλη αυτή τη δυσωδία που λίγο έλειψε να σκεπάσει και την εξαιρετική αναμέτρηση που μας χάρισαν «ερυθρόλευκοι» και «πράσινοι», σε μια ρεβάνς που σε κρατούσε στην τσίτα και που τελικά έμελλε να κριθεί με μια απίστευτη αλληλουχία φάσεων στο τελευταίο τρίλεπτο: χαμένο πέναλτι του Ελ Κααμπί, απίθανη ευκαιρία του Τζούριτσιτς, γκολάρα του Μουζακίτη.
Να ’ναι καλά ο μικρός του Ολυμπιακού, γιατί το δικό του έργο τέχνης, το δικό του παραμύθι δεν επέτρεψε να γιγαντωθούν για πολλοστή φορά κατά τη διάρκεια της σεζόν αστείες συζητήσεις για τη διαιτησία, που ώρες ώρες μοιάζουν να υποτιμούν τη νοημοσύνη των υγιώς σκεπτόμενων φιλάθλων.
Η επόμενη μέρα
Μην πέσουμε όμως και εμείς στο ίδιο τριπάκι. Ας παραμείνουμε στο «φαινόμενο Μουζακίτης». Και κυρίως ας αναλογιστούμε πόσο όμορφη και ελπιδοφόρα είναι η επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, αρκεί να επιτρέψουμε στα ταλέντα μας να ανοίξουν τα φτερά τους και να τους προσφέρουμε ένα ευρύτερο περιβάλλον που θα τα βοηθήσει να το πράξουν.
Μουζακίτης, 18 ετών. Κωστούλας, 18 ετών. Τζίμας, 19 ετών. Κωνσταντέλιας, 22 ετών. Κουλιεράκης, 22 ετών. Ζαφείρης, 22 ετών. Τζολάκης, 23 ετών. Τζόλης, 23 ετών. Βαγιαννίδης 24 ετών. Μανδάς, 24 ετών. Ιωαννίδης, 25 ετών. Και παιδιά όπως ο Καρέτσας, ο Παπακανέλλος, ο Κουτσίδης, ο Μπακούλας και τόσα ακόμα να ακολουθούν. Μια γενιά που σφύζει από ταλέντο, όνειρα, φιλοδοξίες και που δείχνει ικανή να οδηγήσει το ελληνικό ποδόσφαιρο (σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο) σε κορυφές που μια φορά κι έναν καιρό έμοιαζαν απλησίαστες.
Σκεφτείτε τι προοπτικές θα δημιουργηθούν αν Παναθηναϊκός και ΑΕΚ ακολουθήσουν τα παραδείγματα Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ και επενδύσουν σοβαρά στην ανάπτυξη των ακαδημιών τους, αντί να πετούν δεξιά και αριστερά αλόγιστα εκατομμύρια σε μεταγραφές αμφιβόλου αξίας.
Πίσω από τη βιτρίνα της τοξικότητας υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος… Μουζακίτηδες, που μας καλεί να τον αναδείξουμε, να τον θωρακίσουμε και εντέλει να τον απολαύσουμε!
Προς το παρόν και μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο ας ζήσουμε βήμα βήμα το ταξίδι του Χρήστου Μουζακίτη. Η σεμνότητά του, η ταπεινοφροσύνη του και το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε πείθουν ότι όσα ζει τους τελευταίους μήνες είναι απλώς η αρχή ενός υπέροχου ποδοσφαιρικού παραμυθιού!
Εφημερίδα Απογευματινή
