Την ώρα που στο εσωτερικό της χώρας η τραγωδία στα Τέμπη οδηγεί σε μετωπική σύγκρουση τον πρωθυπουργό με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε ευρωπαϊκό επίπεδο καταγράφτηκε μια απροσδόκητη συναίνεση των δύο. Με αφορμή την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και ο Νίκος Ανδρουλάκης συντονίστηκαν σχεδόν στην ίδια συχνότητα, υπογραμμίζοντας την ανάγκη ενίσχυσης της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας, κοινών εξοπλιστικών προγραμμάτων και ευρωστρατού.
Την περασμένη Τρίτη ήρθε και η δήλωση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν πως είναι έτοιμη να διερευνήσει τρόπους δημοσιονομικής ευελιξίας, ώστε να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες.
Η σύγκλιση απόψεων από κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση για το κρίσιμο αυτό θέμα είναι ένα καλό νέο. Οι προθέσεις της προέδρου της ΕΕ είναι επίσης καλοδεχούμενες. Μέχρις εδώ όμως. Γιατί μιλάμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση, με χίλια δυο εσωτερικά προβλήματα, με κρίση πολιτικής ηγεσίας, με μεγάλο χάσμα ανάμεσα στις διακηρύξεις και την υλοποίησή τους.
Προς το παρόν, καταγράφονται δύο μείζονα εμπόδια. Το ένα το περιγράφει με σαφήνεια ο «Economist»: «Ακόμα κι αν οι Ευρωπαίοι συμφωνούσαν σε ένα γενικό αμυντικό σχέδιο, θα έπρεπε να επιλυθεί το ακανθώδες ζήτημα του τρόπου πληρωμής του. Ορισμένες χώρες με περιορισμένα ταμειακά διαθέσιμα θα μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά να δαπανήσουν περισσότερα για την άμυνα μόνο αν η χρηματοδότηση προερχόταν από κοινό δανεισμό των χρημάτων σε επίπεδο ΕΕ, κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από τα δημοσιονομικά «γεράκια».
Το άλλο πρόβλημα είναι πολιτικό. Μια ομάδα φιλοπουτινικών ηγετών αντιστέκεται στα σχέδια της κυρίας Φον ντερ Λάιεν, όπως άλλωστε φάνηκε και από το «αντάρτικο» που κάνουν τρία χρόνια τώρα στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας, μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Ο Ούγγρος πρόεδρος Όρμπαν ή ο Σλοβάκος Φίκο δεν δείχνουν διάθεση να συναινέσουν στο κοινό ευρωπαϊκό σχέδιο άμυνας. Και δεν ξεχνάμε ότι οι αποφάσεις στην ΕΕ λαμβάνονται με ομοφωνία… Υπάρχουν και η Ιταλία ή η Ισπανία, που διαθέτουν μόλις το 1,5% του ΑΕΠ για την άμυνα και σφυρίζουν αδιάφορα στον κατ’ αρχήν στόχο για αύξηση των δαπανών στο 3,5% του ΑΕΠ – μακριά από το 5% που απαιτεί για το ΝΑΤΟ ο Τραμπ.
Ο Κυριάκος δήλωσε ικανοποιημένος από τις δηλώσεις της πρόεδρου της Κομισιόν. Καλή και η προσέγγιση του κ. Ανδρουλάκη. Μήπως όμως έχουμε να κάνουμε με ακόμη μια πράξη ευρωπαϊκών διακηρύξεων χωρίς αντίκρισμα;
Εφημερίδα Απογευματινή
