Η ελληνική διπλωματία συνηθίζει να επαναλαμβάνει τη γνωστή θέση περί δύο κρατών ως μοντέλο επίλυσης του Παλαιστινιακού. Τα όσα έχουν συμβεί όμως από τον Οκτώβριο του 2023 και όσα συμβαίνουν σήμερα θα πρέπει να δώσουν σχήμα στην αξιωματική αυτή τοποθέτηση. Υπάρχουν ιδέες και μοντέλα που αναπτύσσονται μετά την κήρυξη της εκεχειρίας. Άλλα από αυτά μοιάζουν πολύ δύσκολα στην εφαρμογή τους, όπως η αντίληψη Τραμπ για μεταφορά των Παλαιστινίων σε γειτονικές χώρες, και άλλα επικίνδυνα για την ανάταξη της τρομοκρατίας από τη Χαμάς, στην περίπτωση που επί των χαλασμάτων εγκατασταθεί ένας πληθυσμός περί το 1 εκατομμύριο σε σκηνές.
Ταυτόχρονα όμως προωθείται ένα ιδιαίτερα εποικοδομητικό μοντέλο. Σύμφωνα με αυτό, η Γάζα θα κηρυχθεί τελικά αυτόνομη περιοχή. Την ευθύνη στην ανοικοδόμησή της θα έχουν όχι μόνη της η Παλαιστινιακή Αρχή, που στερείται αποδεδειγμένα επάρκειας και ισχύος, αλλά και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα σε συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία. Τα κεφάλαια της ανοικοδόμησης της Γάζας προβλέπεται να είναι και αραβικά και δυτικά, ειδικά από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επειδή η νέα Γάζα προϋποθέτει επάρκεια εσωτερικής ασφάλειας και αντιτρομοκρατίας, το γεγονός της εμπλοκής δομημένων χωρών από την πλευρά των Αράβων στην ανασυγκρότησή της είναι σημαντικό. Συνδρομή θα υπάρξει εξάλλου και από τις υπηρεσίες ασφαλείας της Αιγύπτου και της Ιορδανίας.
Στη διαδικασία αυτή η Γάζα θα εξελιχθεί σε ένα επιπλέον εμιράτο από την πλευρά των Αράβων, σε συνέχεια με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, με τη διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση ο πληθυσμός του συγκεκριμένου εμιράτου θα είναι παλαιστινιακής σύνθεσης.
Ποιο το μέλλον της Γάζας; Ουσιαστικά θα εξελιχθεί σε μια ζώνη εταιρειών και οικονομικής δραστηριότητας, κάτι σαν Σιγκαπούρη στην Εγγύς Ανατολή. Ακριβώς επειδή θα έχει την οντότητα ανεξάρτητου κράτους με σύνορα και θαλάσσιες περιοχές δικαιοδοσίας, όπου λογίζεται ότι υπάρχουν και κοιτάσματα φυσικού αερίου ή υδρογονανθράκων, οι αμερικανικές πετρελαϊκές που ενεργοποιούνται στη χώρα μας, την Κύπρο ή την Ανατολική Μεσόγειο θα αναλάβουν την έρευνα και εξόρυξη.
Ενδεχομένως σε κονσόρτσιουμ με αραβικές ή και ευρωπαϊκές. Αν δικαιωθεί μια παλαιά αντίληψη σύμφωνα με την οποία υφίστανται τέτοια κοιτάσματα, το εμιράτο της Γάζας θα έχει δικαιώματα επί αυτών. Με τον τρόπο αυτό θα εξελιχθεί σε ένα ακόμη πλούσιο εμιράτο της περιοχής από την πλευρά των Αράβων με δυτική συνεργασία και διάρθρωση στο σύστημα ασφαλείας του. Πολιτειακά ως προς τη διοίκησή του δεν θα έχει τη μορφή της δυτικής δημοκρατίας αλλά αναλογία με τα εμιράτα του Άμπου Ντάμπι, του Ντουμπάι ή του Κατάρ.
Το μεταπολεμικό Ισραήλ εξάλλου θα διατηρήσει τον έλεγχό του, ως εσωτερική επικράτεια, στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια, την επονομαζόμενη Δυτική Όχθη. Με τις δικές του δυνάμεις ασφαλείας θα αντιμετωπίσει σε μόνιμη βάση τα ζητήματα αντιτρομοκρατίας. Σε μια τέτοια περίπτωση οι Παλαιστίνιοι των περιοχών αυτών θα χαρτογραφηθούν ως Ισραηλινοί πολίτες παλαιστινιακής καταγωγής.
Εύλογο είναι ότι οι Παλαιστίνιοι εντός της επικράτειας του Ισραήλ θα αναγνωριστούν ως μειονότητα από τον ΟΗΕ. Το Ισραήλ ταυτόχρονα μπορεί να διατηρήσει τα εδάφη στα Γκολάν που απέκτησε, με μια αποστρατιωτικοποιημένη και φυλασσόμενη ζώνη από τον ΟΗΕ να το χωρίζει από τη Συρία. Η Αίγυπτος, από την άλλη, θα αποκτήσει πλήρη ισχύ στα εδάφη του Σινά ώστε να μπορεί να εγγυηθεί με τις δικές της δυνάμεις ασφαλείας την επικράτεια μέχρι τα σύνορα με το εμιράτο της Γάζας.
Το Ισραήλ είναι μια χώρα που μπορεί αυτονόητα να εξελιχθεί σε πλήρη δημοκρατία δυτικού τύπου. Προαπαιτούμενο να αποκτήσει Σύνταγμα και νέο εκλογικό νόμο που θα επιτρέπει αυτοδύναμες κυβερνήσεις, παρόμοιο με τον ελληνικό. Η χώρα μας σε ένα τέτοιο παζλ και πρόταση μπορεί να έχει και έναν σπουδαίο ρόλο ως παράγοντας σταθερότητας και ειρήνης, εντός του πλαισίου των Συμφωνιών του Αβραάμ.
Εφημερίδα Απογευματινή
