Ο ευφυέστατος Τσόρτσιλ είχε δώσει τον εξής ορισμό στην πολιτική. Πολιτική, είχε πει, είναι η ικανότητα να προλέγεις τι θα γίνει τον επόμενο χρόνο και μετά να εξηγείς γιατί δεν έγινε.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Τσόρτσιλ ήταν και προφητικός με αυτόν τον ορισμό, διότι ταιριάζει σε πολλούς πολιτικούς που ηγήθηκαν των χωρών τους. Ειδικά μάλιστα ταιριάζει γάντι σε έναν Έλληνα, το όνομα του οποίου δεν θα πω, για να είναι το σημερινό σημείωμα κάτι σαν κουίζ. Λοιπόν, αυτός ο πολιτικός έδωσε τώρα πρόσφατα μία συνέντευξη σε μία γαλλική εφημερίδα και μεταξύ άλλων είπε ότι «το 2015 η Αριστερά κέρδισε στην Ελλάδα, κινητοποιώντας τα μεσαία και φτωχότερα οικονομικά στρώματα γύρω από ένα απελευθερωτικό κοινωνικό όραμα…».
Πόσο απελευθερωτικό ήταν το όραμα αυτό της Αριστεράς επιβεβαιώθηκε από την υποθήκευση για 99 χρόνια της δημόσιας περιουσίας για να μπορέσει να δανειστεί. Είχε προηγηθεί βεβαίως μία διαπραγμάτευση ως μέσον επίδειξης οικονομικής ευφυΐας από στέλεχος του ηγέτη, που στοίχισε αυτά τα 99 χρόνια.
Πράγματι κινητοποιήθηκαν τα μεσαία και φτωχότερα στρώματα, διότι πίστεψαν ψευτιές, για να διαπιστώσουν στην πορεία ότι οι μεσαίοι έγιναν φτωχοί και οι φτωχοί χωρίς στον ήλιο μοίρα.
Θα μου πείτε, γιατί να μην πιστέψουν τον τύπο που τους είπε ότι θα καταργούσε τα μνημόνια με έναν νόμο και ένα άρθρο; Προσέξτε. Όχι με νόμους και διατάγματα. Αλλά με μία μόνο κίνηση τύπου Χουντίνι. Γιατί να μην τον πιστέψουν;
Εδώ που τα λέμε, και αυτή η τρόικα με τις συνεχείς απαιτήσεις της είχε γίνει «της γούνας μας μανίκι». Είπε λοιπόν ο ηγέτης ότι θα τη διώξει και αυτά τα περί λιτότητας, που έκαναν τον λαό να σφίγγει το ζωνάρι, θα ήταν παρελθόν. Έλα όμως που τελικά ο κοσμάκης το έσφιξε περισσότερο.
Τα πράγματα δυσκόλευαν για τον ηγέτη και αποδείχθηκε ότι τα λόγια ήταν πτερόεντα. Και με νέο δάνειο φέσωσε τη χώρα και υπέγραψε και άλλο μνημόνιο σαν και αυτά που θα έσκιζε. Αυτά βεβαίως τα πλήρωσαν αυτοί που πίστεψαν στο απελευθερωτικό κοινωνικό του όραμα.
Και τι δεν υπέστη ο κοσμάκης από τα απελευθερωτικά οράματα του ηγέτη, που αντιστοιχούσαν σε αντίστοιχες μαυρογιαλούρικες υποσχέσεις προκειμένου να κινητοποιηθούν μεσαία στρώματα και φτωχοί.
Μπορεί το κουίζ να είναι εύκολο, ειδικά για αυτούς που υπέστησαν πιο επώδυνα την αριστερή απελευθέρωση. Μένει όμως μία απορία αναφορικά με μία πολιτική παραφιλολογία που αναπτύσσεται τελευταία και που την πυροδοτεί η απόγνωση κάποιων για το πολιτικό μέλλον των κομμάτων τους. Αλήθεια, ποιος θα ήθελε να συμμαχήσει πολιτικά με το κόμμα του συγκεκριμένου ηγέτη και να επιβεβαιώσει έτσι στον κόσμο ότι επιδοκιμάζει το καταστροφικό πέρασμά του από τη διακυβέρνηση αυτού του τόπου;
Εφημερίδα Απογευματινή
