Oι πολύ μεγάλες συγκεντρώσεις της περασμένης Κυριακής για την τραγωδία των Τεμπών και την απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας για περαιτέρω απαντήσεις σε ό,τι αφορά τα αίτιά της επαναφέρουν δυναμικά στο προσκήνιο έναν, αν μη τι άλλο, απρόβλεπτο αλλά και ιδιαίτερα σημαντικό παράγοντα στην εξίσωση των πολιτικών (και όχι μόνο) ισορροπιών στη χώρα. Πρόκειται για τη δυναμική που μπορεί να αναπτύξει μια πλατιά μάζα πολιτών και τις παράπλευρες συνέπειες αυτού του φαινομένου σε μια περίοδο που τα σιωπηλά αδιέξοδα αυξάνονται και πληθύνονται.
Γιατί ναι, μπορεί η Ελλάδα να έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, να έχει εισέλθει σε μια πραγματική αναπτυξιακή τροχιά, με φόντο μάλιστα μια πρωτοφανή ρευστότητα σε διεθνές επίπεδο, ωστόσο, αυτή ακριβώς η συνθήκη είναι που καθιστά ακόμη πιο δύσκολη τη διαχείριση της καθημερινότητας, για το κομμάτι εκείνο της κοινωνικής δεξαμενής που δεν επηρεάζεται άμεσα στην κατεύθυνση της βελτίωσης του βίου του από την ευημερία των αριθμών, αλλά και την ίδια την καλυτέρευση της γενικότερης οικονομικής πραγματικότητας. Όταν λοιπόν έρχεται ένα τόσο μεγάλο γεγονός, που συσπειρώνει στη βάση της κοινωνικής θλίψης κοινωνικές ομάδες που αισθάνονται άβολα στην παρούσα κατάσταση, τότε, με μαθηματική ακρίβεια, το συναίσθημα αυτό θα βρει έκφραση.
Ελλείψει μάλιστα αντίπαλου δέους για την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πειστικής εναλλακτικής πρότασης σε ό,τι έχει να κάνει με τη διακυβέρνησης της χώρας, το σενάριο να προκύψουν και πάλι νέα φαινόμενα… πλατείας θα γίνει εκ νέου ορατό. Ενδεικτική της πιθανότητας αυτής είναι η ανάπτυξη αντισυστημικών ρευμάτων στο σύνολο σχεδόν του δυτικού κόσμου (κάποια από τα οποία δεν είχαν προφανές, τουλάχιστον, υπόβαθρο δεδομένων των κατά τόπους συνθηκών, αλλά αποτέλεσαν βαλβίδα αποσυμπίεσης προβλημάτων που έγιναν αργά αντιληπτά από τις πολιτικές ηγεσίες), που μοιραία κάποια στιγμή θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν ένα ντόμινο με απρόβλεπτες συνέπειες και στη χώρα μας.
Και είναι σαφές ότι όσο κι αν η κυβέρνηση -και απολύτως ορθά- παίζει συνεχώς το χαρτί της διατήρησης της σταθερότητας εντός συνόρων, που έχει καταστήσει την Ελλάδα ανθεκτική στους κραδασμούς της παγκόσμιας κρίσης, οι εισαγόμενοι και μη κίνδυνοι παραμονεύουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται και ως εκ τούτου δεν υπάρχει περιθώριο για λανθασμένο ή ελλιπές διάβασμα της πραγματικότητας, που θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε περίπτωση συνέχισης του ίδιου κλίματος. Χώρια που η φαρέτρα της όποιας επιχειρηματολογίας, όταν πρόκειται για ένα τέτοιο ζήτημα, είναι εκ προοιμίου ελλειμματική. Φυσικά, το γεγονός της συγκρότησης μια άτυπης κοινωνικής αντιπολίτευσης επ’ ουδενί σημαίνει ότι θα ευνοήσει πολιτικά τα κόμματα της κοινοβουλευτικής μειοψηφίας, αν κι εκείνα με τα σειρά τους δεν επιδείξουν τα αντίστοιχα ανακλαστικά ή εισέλθουν σε μια διαδικασία πολιτικής εκμετάλλευσης της κινητικότητας γύρω από το θέμα των Τεμπών.
Ούτως ή άλλως, το πανθομολογούμενο κενό στην εγχώρια πολιτική ζυγαριά σχετικά με την απουσία πολιτικού αντίβαρου είναι, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, βούτυρο στο ψωμί των λεγόμενων αντισυστημικών πόλων και εμποδίζει την οποιαδήποτε προοπτική ανάκαμψής του και την επιστροφή σε θεσμικές κοινοβουλευτικές ισορροπίες.
Στο πλαίσιο αυτό, όπως η κυβερνητική πλευρά θα κριθεί από τη διαχείριση της πορείας προς την ουσιαστική διερεύνηση της υπόθεσης, έτσι και η αντιπολίτευση θα μπει στο μικροσκόπιο του πολύ μεγαλύτερου σε σχέση με το παρελθόν κομματιού των πολιτών, το οποίο αναλύει δεδομένα και γεγονότα και δρα με πολύ μεγαλύτερη ωριμότητα και ψυχραιμία σε επίπεδο καθημερινότητας αλλά και εκλογικής συμπεριφοράς. Εξάλλου, αν υπάρχει ένα αισιόδοξο στοιχείο σε αυτό το σενάριο που συζητάμε σήμερα είναι η ηχηρή ακριβώς παρουσία αυτής της κατηγορίας των πολιτών στις συγκεντρώσεις, η οποία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα μεγάλο μαξιλάρι ασφαλείας για το ενδεχόμενο να βρουν πρόσφορο έδαφος διά της εκμετάλλευσης της οργής και της θλίψης μιας εθνικής τραγωδίας, που πονάει τους πάντες, πρόσωπα και καταστάσεις τα οποία παραπέμπουν στις πιο σκοτεινές στιγμές της ελληνικής ιστορίας.
Αυτοί οι πολίτες στο τέλος της ημέρας θα αναζητήσουν και πάλι κάποια στιγμή την εξασφάλιση της ομαλότητας στην καθημερινότητά τους και των συνθηκών εκείνων που θα προαγάγουν τη ζωή των ιδίων και της οικογένειάς τους. Αυτό συνιστά όχι καμπανάκι, αλλά ηχεί σαν πολλές μεγάλες καμπάνες μαζί για την αντιπολίτευση, το δίχως άλλο, που δείχνει να μην έχει βρει τον χώρο της σε αυτό το κάδρο. Υπάρχει όμως και μια αντιστοίχως σοβαρή και κρίσιμη καμπή σε αυτή τη συγκυρία και για την κυβέρνηση. Βλέπετε, μοιραία, η παράμετρος αυτή περνάει μέσα από την ορθή θεσμική λειτουργία μιας ευνομούμενης χώρας, η οποία δεν θα αφήνει περιθώρια να δημιουργούνται σκιές στον δημόσιο βίο, τεχνηέντως ή μη, οι οποίες θα λειτουργούν σαν βραδυφλεγείς βόμβες στις σημαντικές κατακτήσεις των τελευταίων ετών, και δη σε εκείνη της σταθερότητας, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για την υπέρβαση των δυσκολιών και για τη διασφάλιση της προοπτικής της ελληνικής κοινωνίας.
Ως εκ τούτου, το μήνυμα της επιτάχυνσης των πρωτοβουλιών (στα μέτωπα που εμπλέκεται η εκτελεστική εξουσία βεβαίως) θα πρέπει να γίνει ακόμη πιο σαφές και δυνατό και να συμπαρασύρει τη λογική των οραματιστών των σύγχρονων λαϊκών δικαστηρίων.
Εφημερίδα Απογευματινή
