Δύο γεγονότα με διαφορά ελάχιστων ωρών, που φαινομενικά δεν έχουν την παραμικρή σύνδεσή μεταξύ τους. Από τη μια το ντέρμπι «αιωνίων» στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» το βράδυ της Κυριακής και από την άλλη το συγκλονιστικό χθεσινό «τελευταίο αντίο» στον «στρατηγό» Μίμη Δομάζο!
Αλήθεια, θα μπορούσε να υπάρξει ένας νέος Μίμης Δομάζος στο σύγχρονο ελληνικό ποδόσφαιρο; Ένας νέος Μίμης Παπαϊωάννου; Ένας νέος Γιώργος Δεληκάρης;
Μπορούν να υπάρξουν ινδάλματα, που όταν έρθει η μέρα που θα αποχαιρετήσουν τούτο τον μάταιο κόσμο θα γίνουν πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ της χώρας, όπως συνέβη με τον κατά πολλούς μεγαλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών; Δυστυχώς, η απάντηση είναι «όχι».
Πάρτε για παράδειγμα τη μονομαχία Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού στο Φάληρο. Εκεί που ένα 17χρονο και ένα 18χρονο παλικάρι επισκίασαν κάθε άλλον μεγαλύτερο σε ηλικία ποδοσφαιριστή με την απόδοσή τους. Έβλεπες τον Μουζακίτη να αφήνει… αγάλματα τους αμυντικούς του «τριφυλλιού» και έμενες με ανοιχτό το στόμα.
Μπήκε ο Μπάμπης Κωστούλας στο παιχνίδι με τους γηπεδούχους να αγωνίζονται με παίκτη λιγότερο και κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα στα πόδια του νόμιζες ότι ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν με… δώδεκα στο χορτάρι!
Αναφερόμαστε σε δύο παιδιά που καλά καλά δεν έχουν συμπληρώσει ένα πλήρες εξάμηνο αγωνιζόμενα στην πρώτη ομάδα των κατόχων του Conference League.
Ετών 17 μεταγράφηκε στον Παναθηναϊκό ο Μίμης Δομάζος! Και κάπως έτσι είχε ξεκινήσει το ταξίδι προς τη δική του ποδοσφαιρική αθανασία!
Εκείνα τα χρόνια, όμως, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, η ελληνική κοινωνία διψούσε για ήρωες! Η σημερινή φροντίζει να τους… ισοπεδώσει προτού καν προλάβουν να φτάσουν στην κορύφωση της καριέρας τους.
Είδατε κανείς να ασχολείται σοβαρά με την απόδοση Κωστούλα – Μουζακίτη στο ντέρμπι; Σε όποιο ποδοσφαιρικό στέκι κι αν έκανες μια στάση (διαδικτυακό ή μη), όλες οι συζητήσεις περιορίζονταν γύρω από τις αποφάσεις του Βίντσιτς, την αποβολή του Κοστίνια. Πώς να αναδειχτούν ποδοσφαιρικοί ήρωες σε μια κοινωνία που αδιαφορεί για το κανονικό ποδόσφαιρο;
Η ισοπέδωση αξιών
Ας υποθέσουμε ότι ο Μίμης Δομάζος δεν είχε το προνόμιο να γεννηθεί το 1942, αλλά είχε έρθει στη ζωή το… 2002! Υπήρχε ποτέ περίπτωση να τύχει καθολικής αποδοχής από μια κοινωνία που έχει μάθει να αντιμετωπίζει τον απέναντι ως εχθρό;
Ένας έντονος πανηγυρισμός, μια προσπάθεια να εκμαιεύσει κάποιο πέναλτι, ένας καβγάς πάνω στην ένταση της στιγμής θα ήταν αρκετά για να… στηθεί στον τοίχο media και social media και να λιθοβοληθεί!
Σκεφτείτε τι θα άκουγε από τους ίδιους τους οπαδούς του Παναθηναϊκού αν ήταν αρχηγός μιας ομάδας που θα έμενε τέσσερις σεζόν χωρίς πρωτάθλημα, όπως συνέβη με τους «πράσινους» την πενταετία που ακολούθησε το «έπος του Γουέμπλεϊ».
Μια φορά κι έναν καιρό, η Ελλάδα ήταν μια χώρα που αναδείκνυε τις αξίες, που λάτρευε να γεννά και να δημιουργεί ήρωες. Στην πολιτική, στην τέχνη, στον αθλητισμό.
Σήμερα η χώρα μας έχει μεταβληθεί (με ευθύνη όλων μας) σε μια μηχανή πολτοποίησης αξιών. Σε μια κοινωνία που οι αποτυχημένοι προσπαθούν να… τραβήξουν στον βυθό τους επιτυχημένους. Που ο φθόνος, η ζήλια και το μίσος για τον διπλανό μας, και κυρίως όποιον είναι αντίθετος με τα δικά μας «πιστεύω», κυριαρχούν παντού γύρω μας.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Μίμης Δομάζος, ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Κώστας Νεστορίδης, ο Γιώργος Δεληκάρης, ο Νίκος Γιούτσος και όλα τα ιερά τέρατα μιας ρομαντικής ασπρόμαυρης εποχής πρέπει να αισθάνονται ευλογημένοι που μεγαλούργησαν σε μια κοινωνία η οποία ήταν σε θέση να αναγνωρίσει το μεγαλείο τους. Η σημερινή δεν θα το έπραττε ποτέ!
Εφημερίδα Απογευματινή
