Ο πόνος ενός γονιού που χάνει το παιδί του δεν μπορεί να περιγραφεί. Μπορούν, περισσότερο από κάθε άλλον, να το νιώσουν όσοι έχουν και οι ίδιοι παιδιά ή εγγόνια. Με την έννοια αυτή, καταλαβαίνει κανείς ότι δεν χωρούν δικαιολογίες για κάτι που συνέβη και για το οποίο είναι φυσικό όλοι να χάνουν την ψυχραιμία τους.
Ένας πατέρας που έχασε το παιδί του στο δυστύχημα των Τεμπών είπε μία σωστή κουβέντα μέσα στον δικό του πόνο. Μίλησε για ευθύνες 30 και πλέον ετών, αφού κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τα σαπάκια που κυκλοφορούσαν στις ράγες. «Αυτό που έγινε στα Τέμπη ήταν από τις κυβερνήσεις 30 και πλέον χρόνων. Δεν τους ενδιέφερε για το ξεχαρβαλωμένο σύστημα που υπήρχε».
Όντως έτσι είναι. Ας μην ξεχνάμε ότι το κράτος δεν είναι μία άυλη έννοια αλλά συντίθεται από ανθρώπους, ευσυνείδητους ή και ασυνείδητους. Και η ευθύνη στην οποία αναφέρθηκε ο δυστυχής πατέρας δεν περιλαμβάνει μόνο πολιτικούς που κυβέρνησαν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και υπαλλήλους ψηλά στην ιεραρχία των δημόσιων επιχειρήσεων ή και σε χαμηλότερες θέσεις, όμως, με συγκεκριμένες ευθύνες.
Όπου δε το πολιτικό ρουσφέτι έσπευδε να καλύψει τις ανάγκες σε προσωπικό και σε θέσεις ευθύνης, είναι αυτονόητο ότι αυτές τις κατελάμβαναν οι πλέον ανεπαρκείς. Οι οποίοι κατά τα άλλα μπορεί να συμβούλευαν και αρμόδιους υπουργούς, παρά το γεγονός ότι από πλευράς ικανοτήτων είχαν «την τύφλα τους».
Αυτή την πραγματικότητα των διαχρονικών πολιτικών ευθυνών, που με λίγα λόγια περιέγραψε ο πατέρας ενός αδικοχαμένου νέου, καμώνονται ότι την αγνοούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ακόμη και αυτό της Αριστεράς, που έχει παύσει πλέον να προβάλλει το παλαιό επιχείρημα «μα, εμείς δεν έχουμε κυβερνήσει» και το οποίο βαρύνεται με δύο τραγωδίες με δεκάδες νεκρούς. Επομένως, η εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών για αποκόμιση κομματικού οφέλους είναι προκλητική και υποκριτική.
Ο κόσμος που διαδήλωσε για τα Τέμπη, και ήταν εντυπωσιακά πολύς, ασφαλώς και δεν αποτελείτο από γονείς μόνο και συγγενείς αδικοχαμένων παιδιών, αλλά είναι πασιφανές ότι προηγήθηκε και μεγάλη κινητοποίηση από κόμματα, που είτε, όπως προαναφέρθηκε, βαρύνονται με τραγωδίες ή έχουν ένα πολιτικό παρελθόν υπεύθυνο για όσα παραπάνω καταμαρτύρησε ο πατέρας του νέου που χάθηκε στα Τέμπη.
Για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών η σιωπή είναι χρυσός. Και να αφεθεί η Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Ο πόνος γονιών και συγγενών είναι τόσο μεγάλος που είναι φυσικό να προκαλεί υποψίες και τα ώτα να γίνονται ευήκοα σε συνωμοσιολογικές ιστορίες. Ιστορίες που καλλιεργούν και όσοι πιστεύουν ότι θα αποκομίσουν πολιτικό όφελος. Το ερώτημα μετατοπίζεται αλλού: αν θα αργήσει, και πόσο, το δικαστικό πόρισμα και αν τα παθήματα έγιναν μαθήματα.
Εφημερίδα Απογευματινή
