Είναι βαρύ το σημερινό δευτεριάτικο πρωινό! Όπως είναι κάθε πρωινό που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν ένα κομμάτι της ίδιας της ζωής τους! Ο αθλητής, βλέπετε, είναι σαν τον καλλιτέχνη! Δεν είναι απλώς ένας επαγγελματίας!
Ταυτίζεται με τις ζωές των ανθρώπων, γίνεται κομμάτι τους, κάνει την καρδιά τους να σκιρτάει, τους σφυγμούς να ανεβαίνουν, τα δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια.
Και σήμερα λίγο μετά τις τρεις το μεσημέρι χιλιάδες φίλαθλοι θα αποχαιρετήσουν τον Μίμη τους! Τον θρύλο που τους έκανε να αναζητούν απεγνωσμένα ένα εισιτήριο για τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο για να τον θαυμάσουν από κοντά. Δεν ήταν απαραίτητο να ήταν φίλοι του «τριφυλλιού».
Λένε πολλοί ότι ο Δομάζος ήταν ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Μα, ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο! Ακόμη και με φίλους του Ολυμπιακού -που μεγάλωσαν στα γήπεδα τη δεκαετία του ’60 και του ’70- να συζητήσεις, θα διακρίνεις στις περιγραφές τους το δέος και τον θαυμασμό στο άκουσμα του ονόματος Μίμης Δομάζος.
Ήταν ο GOAT του ελληνικού ποδοσφαίρου ο Μίμαρος; Ήταν ο κορυφαίος όλων των εποχών; Μεγάλη συζήτηση και ομολογουμένως κάπως αδόκιμη. Ιντριγκαδόρικη, ρομαντική, αλλά εντελώς αβάσιμη.
Τι θα πει, αλήθεια, κορυφαίος όλων των εποχών; Για ποιον και με ποια κριτήρια; Ποιος είναι, για παράδειγμα, ο κορυφαίος ξένος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών; Ο Μέσι; Ο Μαραντόνα; Και γιατί να μην είναι ο Κρόιφ;
Ποιος είναι ο σπουδαιότερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών; Ο Γκάλης ή ο Αντετοκούνμπο; Και γιατί να μην είναι ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης; Ή μήπως ο Κολοκυθάς και ο Τρόντζος;
Για να τοποθετήσεις στη ζυγαριά ιερά τέρατα ενός αθλήματος και να αναδείξεις τον μεγαλύτερο όλων, υπάρχει η επιλογή να θεσπίσεις αξιοκρατικά κριτήρια. Να χρησιμοποιήσεις δηλαδή ως μέτρο σύγκρισης στατιστικά τεκμήρια όπως τα γκολ, οι συμμετοχές, οι τίτλοι. Και πάλι αδόκιμο! Πώς να συγκρίνεις τον Τσαμπερλέιν με τον Τζόρνταν, τον Μποργκ με τον Φέντερερ; Πώς να συγκρίνεις την Ελίζαμπεθ Τέιλορ ή την Γκρέτα Γκάρμπο με τη Μέριλ Στριπ ή τον Φρανκ Σινάτρα με τον Μάικλ Τζάκσον ή τον Φρέντι Μέρκιουρι;
Το αλάθητο κριτήριο
Όταν καλείσαι να συγκρίνεις μεταξύ τους αθλητές ή καλλιτέχνες, το μόνο κριτήριο που έχει αξία είναι το συναίσθημα. Όλα τα υπόλοιπα πάνε περίπατο. Για αυτό και η ανάδειξη των κορυφαίων όλων των εποχών (των περίφημων GOAT) είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό.
Ένας φίλαθλος του Παναθηναϊκού, για παράδειγμα, που μεγάλωσε στις πέτρινες εξέδρες της Λεωφόρου, δεν υπάρχει περίπτωση να μη θεωρεί τον Μίμη Δομάζο μεγαλύτερο όλων! Ένας φίλος της ΑΕΚ πιθανότατα θα έχει στον συγκεκριμένο «θρόνο» καθισμένο τον Μίμη Παπαϊωάννου ή τον Κώστα Νεστορίδη. Ένας φίλαθλος του Ηρακλή θα αντιπαραθέτει το επιχείρημα του μοναδικού Βασίλη Χατζηπαναγή.
Όλοι τους δίκιο θα έχουν! Γιατί το δικό τους αλάθητο κριτήριο υπαγορεύεται από τους χτύπους της καρδιάς τους. Από τις δικές τους αναμνήσεις! Από τα αμέτρητα Σαββατοκύριακα που έκλαψαν από χαρά ή στενοχώρια, που ένιωσαν περήφανοι, που συνέλαβαν τον εαυτό τους αφημένο στη μυσταγωγία των συναισθημάτων που προκαλεί μια «βελούδινη» ντρίμπλα, ένα γκολ-ζωγραφιά, μια έμπνευση του δευτερολέπτου.
Δεν έχει, λοιπόν, καμία σημασία αν ο Μίμης Δομάζος υπήρξε ο μεγαλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Σημασία έχει ότι άγγιξε τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων. Και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από οποιονδήποτε τίτλο, ακόμη και άτυπο…
Εφημερίδα Απογευματινή
