Ιδού µία ενδιαφέρουσα προοπτική για τους πολιτικούς, ξένους και Ελληνες. Τους έχουμε συνηθίσει -όταν εγκαταλείπουν τον πολιτικό βίο- να γράφουν βιβλία µε όσα βίωσαν σε αυτόν. Έχουμε μπόλικα παραδείγματα. Πρόσφατα είναι τα βιβλία της Ανγκελα Μέρκελ, του Σόιμπλε και λίγο παλαιότερα -και εκ του περιεχομένου σαφώς πιο ενδιαφέρον- του Ντέιβιντ Οουεν, πρώην υπουργού Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, ο οποίος έγραψε γι’ αυτούς που ήταν στην εξουσία, καίτοι ασθενείς. Τον Μπάιντεν δεν τον πρόλαβε.
Στην Ελλάδα η πλέον πρόσφατη απειλή για συγγραφή βιβλίου προέρχεται από τον πρόεδρο νεοσύστατου και φιλόδοξου κόμματος -του Κινήματος Δημοκρατίας-, Στέφανο Κασσελάκη. Πολλοί μπορεί να πουν ότι αυτός δεν εγκατέλειψε την πολιτική, όπως αυτοί που αποφάσισαν να γράψουν βιβλίο. Λάθος. Το γράφει αφού εγκατέλειψε -ή αυτό τον εγκατέλειψε- το κόµµα που τον έκανε πολιτικό και μετά αποφάσισε να τον ξεκάνει.
Ας επανέλθουμε στο θέμα, που συνιστά και µία κυριολεκτικώς θεία προτροπή προς κάθε πολιτικό. Η πρόταση προ-έρχεται από την Αμερική -όπως όλα άλλωστε, σοβαρά και ιλα-ρά, πλην της παιδικής ασθένειας. Και αφορά την είδηση ότι ο σπουδαίος έγχρωμος ηθοποιός Ντένζελ Ουάσιγκτον εβαπτίσθη και έγινε ιερέας! Οπως αντιλαμβάνεται κανείς συνειρμικά, το παρόν σημείωμα προτείνει σε πολιτικούς να ακολουθήσουν το παράδειγμα του συμπαθούς ηθοποιού και να περιβληθούν το ιερατικό σχήμα αποφεύγοντας τη συγγραφή βιβλίων. Για ορισμένους θα έλεγα ότι προσήκον θα ήταν να καρούν μοναχοί, για να αποφύγουν και τον κόσμο, στην περίπτωση που αυτός δεν μπορεί να τους αποφύγει. Και για την αποφυγή παρεξηγήσεως, που θα απέτρεπε κάποιους από το να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ντένζελ, δεν χρειάζεται να είναι έγχρωμοι. Εκτός ίσως από όσους τους έχουν µαυρίσει σε εκλογές.
Φαντάζομαι ότι πριν κάνουν ιερέα τον Ουάσιγκτον, αυτός θα εξαναγκάστηκε σε εξομολόγηση. Μυστήριο που µάλλον δεν θα είναι εύκολα αποδεκτό από τους εγχώριους πολιτικούς, διότι άντε και εξομολογούνται τις αμαρτίες τους. Ποιος το θέλει; Αν όμως αποδεχθούν την προϋπόθεση αυτή, σίγουρα δεν θα μετανοήσουν για τα καλά που προσφέρει το ιερατικό σχήμα. Πρώτ’ απ’ όλα θα αποκτήσουν τον σεβασμό που δεν έχουν, αν λάβουμε υπόψη αυτά που λένε για τους πολιτικούς οι πολίτες στις δημοσκοπήσεις. Οχι ότι αυτοί που απαντούν είναι καλύτεροι, αλλά τέλος πάντων. Ο λαός είναι κυρίαρχος και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Χώρια που θα είναι κατά του διαχωρισμού κράτους και Εκκλησίας.
Εως εδώ καλά. Το μέγα πλεονέκτημα που θα αποκτήσουν είναι ότι αντί να τους εξομολογούν οι ψηφοφόροι, θα τους εξομολογούν αυτοί. Χώρια που δεν θα χρειαστεί να αποστούν από την παλαιά συνήθειά τους του «θα». Θα υπόσχονται τον Παράδεισο. Υπό προϋποθέσεις βεβαίως.
