Οι Έλληνες το 2029 θέλουν να είναι στους νικητές της νέας εποχής που ξεκινά. Δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες δημοσκοπήσεις για να γίνει αντιληπτό αυτό. Ύστερα από ήττες, επώδυνους συμβιβασμούς και θυσίες δεκαετιών επιθυμούν να βρεθούν στη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού στην αρχή της περιόδου 2030-2050.
Αυτή την αντίληψη θα πρέπει να την κατανοήσουν με επάρκεια οι πολιτικοί, είτε βρίσκονται στην κυβερνητική πλειοψηφία είτε στην αριστερή ή τη δεξιά αντιπολίτευση. Η λογική που για δεκαετίες επικρατεί, σύμφωνα με την οποία είναι νομιμοποιημένο το γεγονός ότι αφού εκλέγονται στο Κοινοβούλιο, ελληνικό ή ευρωπαϊκό, ασχολούνται και λειτουργούν αποκλειστικά για την επανεκλογή τους ή τον πλουτισμό τους, θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν ισχύει πλέον στις υπό διαμόρφωση συνθήκες. Η απαίτηση των πολιτών είναι να πάψουν να αντιμετωπίζονται ως πληβείοι. Αυτό αφορά την καθημερινότητά τους και την κατάσταση του κράτους και της οικονομίας. Δεν σημαίνει ότι όλα ξαφνικά θα είναι τέλεια, αλλά ότι καταβάλλεται και θα συνεχίσει να εξελίσσεται η συλλογική προσπάθεια της αναβάθμισης της ισχύος της χώρας και η βελτίωση του επιπέδου ευημερίας.
Είναι σοβαρό το γεγονός ότι οι πολιτικοί για παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων πολιτικών σχηματισμών πιο περιορισμένων θα πρέπει να δουν τη σχέση εμπιστοσύνης που διατηρεί ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης όχι μόνο με τους ψηφοφόρους του κόμματος αλλά με το σύνολο των πολιτών. Ο πρωθυπουργός εξηγεί τι θα κάνει, πότε θα το κάνει και γιατί θα το κάνει. Οι πολίτες, ακόμη και αυτοί που δεν τον ψηφίζουν, παρακολουθούν και βιώνουν αυτό που γίνεται, που δεν γίνεται, αλλά και ενδεχομένως ενώ γίνεται δεν λειτουργεί καλά ή με επάρκεια. Στην περίπτωση που κάτι πάει καλά σιωπούν. Ούτε διαμαρτύρονται ούτε βγαίνουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν.
Στην περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά διαμαρτύρονται, εκνευρίζονται, πιέζουν, αλλά δεν επιχειρούν να ρίξουν την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα είναι ότι η χώρα προχωρά προς τα εμπρός. Παρά το γεγονός ότι οι προσδοκίες υπερβαίνουν τα επιτεύγματα, βρισκόμαστε σε πολύ καλύτερο σημείο για παράδειγμα από το 2019. Στην οικονομία, τις επενδύσεις, το κοινωνικό κράτος, τη λειτουργία του Δημοσίου, την άμυνα, την εξωτερική πολιτική, την εφαρμογή τεχνολογιών, τη διεθνή εικόνα και προφίλ της χώρας.
Το γεγονός ότι διατηρούμε ισχυρή και σταθερή διακυβέρνηση με απορυθμισμένη αντιπολίτευση στην ουσία δεν απασχολεί κανέναν μέσο πολίτη σοβαρά. Μπορεί να απασχολεί την ηγεσία των κομμάτων, τα επιτελεία και τις ομάδες συμφερόντων που τα στηρίζουν. Μπορεί να απασχολεί κατά καιρούς τους επιχειρηματίες, τους αρθρογράφους και κάποιους κύκλους επιρροής, που θέλουν πιο αδύναμες κυβερνήσεις με πιο επιδραστικές αντιπολιτεύσεις για να κάνουν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους με μεγαλύτερη άνεση ή και να ικανοποιούν τον εγωισμό τους, αλλά δεν απασχολεί τους πολίτες.
Μπορεί να είχε μεγαλύτερη σημασία και ενδιαφέρον μια συζήτηση τι θα συμβεί την επόμενη μέρα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη στην περίπτωση που ο πρωθυπουργός εκδήλωνε τη διάθεση κλείνοντας η οκταετία διακυβέρνησής του να αποχωρήσει. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αντίθετα ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει και τρίτη θητεία και μάλιστα θα ζητήσει και πάλι από τους πολίτες εν συνόλω αυτοδύναμη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Από εκεί και πέρα το ενδιαφέρον για τα πολιτικά και εκλογικά παίγνια έχει ελαχιστοποιηθεί. Κυκλοφορούν ανόητα τελικά σενάρια για κυβέρνηση συνασπισμού Νέας Δημοκρατίας – ΠΑΣΟΚ. Μιλούν διάφοροι σήμερα σαν να είναι προεκλογική περίοδος συνεχώς για δημοσκοπήσεις ή για ανατροπές στη σταθερότητα και τη διακυβέρνηση.
Προφανώς δεν έχουν καταλάβει ότι όχι μόνον εμείς αλλά όλοι στη Δύση μπαίνουμε σε φάση επιθετικής εθνικοποίησης και ο στόχος δεν είναι άλλος παρά να νικήσουμε συλλογικά και όχι μόνον οι συνήθεις ύποπτοι άπληστοι ιδιωτικά
Εφημερίδα Απογευματινή
