Πριν από 15 μέρες, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) Ανθρώπου έβγαλε μια καταδικαστική απόφαση για τη χώρα μας. Σημειώνει τη «συστηματική πρακτική επαναπροώθησης από τις ελληνικές Αρχές πολιτών τρίτων χωρών από την περιοχή του Έβρου προς την Τουρκία», δέχεται ότι πραγματοποιήθηκε η επαναπροώθηση (pushback) της Α.R.E., Τουρκάλας που είχε αιτηθεί άσυλο από τις ελληνικές Αρχές, και δέχεται επίσης ότι η εν λόγω πολίτης της Τουρκίας κρατήθηκε παράνομα -από τις ελληνικές Αρχές- πριν από το pushback.
Σε οποιαδήποτε άλλη χρονική συγκυρία -π.χ. πριν από πέντε ή δέκα ή είκοσι χρόνια- τα κόμματα της Αριστεράς θα είχαν ξεσηκώσει το σύμπαν: Επίκαιρες ερωτήσεις στη Βουλή, αναφορές και ερωτήσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, συνεντεύξεις Τύπου, ψηφίσματα, κ.ά. Εν προκειμένω, με ελάχιστες και αναιμικές εξαιρέσεις, δεν ασχολήθηκε κανείς. Ίσως για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, η εν λόγω επαναπροώθηση έλαβε χώρα επί των ημερών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, η σύγχυση και το μπέρδεμα στην Αριστερά για το τι ακριβώς περιλαμβάνει πλέον η πολιτική της ατζέντα ολοένα και μεγαλώνουν.
Αριστερά βέβαια δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και το ΠΑΣΟΚ, που διεκδικεί ωστόσο έναν πιο κεντρώο ρόλο. Είναι η Νέα Αριστερά, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη, το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη (το ΚΚΕ αυτοεξαιρείται από αυτή την εξίσωση). Όλοι οι παραπάνω (πλην ΠΑΣΟΚ) διεκδίκησαν στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν τη διακυβέρνηση του τόπου υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, την κέρδισαν, άλλοι έφυγαν έπειτα από λίγους μήνες στην εξουσία, άλλοι έπειτα από λίγα χρόνια, άλλοι αργότερα. Όλοι όμως μοιάζουν να μην μπορούν πλέον να απαντήσουν σε μια σειρά από ερωτήματα, που κάποτε οι απαντήσεις έμοιαζαν αυτονόητες για τον χώρο αυτό: Ποια είναι η ατζέντα, ποιες οι βασικές διεκδικήσεις, ποια τα προτάγματα, ποιους επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν και ποιους όχι.
Το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάποτε ζήτημα-σημαία, τώρα κατ’ επιλογή κάτω από το χαλί ζητήματα από την απόφαση του ΕΔΔΑ μέχρι τον άγριο ξυλοδαρμό επτά Μαροκινών από μέλη κυκλώματος διακίνησης μεταναστών στη Θεσσαλονίκη. Αντιλαμβάνονται ίσως ότι ένα ισχυρό ρεύμα στην κοινωνία έχει μια πιο σκληρή θέση και αυστηρή άποψη για τις μεταναστευτικές ροές, αλλά αν τελικά ούτε στηρίζεις τις επαναπροωθήσεις, όπως κάνει π.χ. η Άκρα Δεξιά, ούτε τις καταδικάζεις, ποια θέση παίρνεις και ποιος μπορεί να ταυτιστεί μαζί σου;
Σε μείζονα κοινωνικά ζητήματα, που συζητάει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, όπως είναι η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα των εφήβων και των νέων, οι οποίες εκδηλώνονται από φαινόμενα μπούλινγκ στο σχολείο μέχρι μαχαιρώματα και ξυλοδαρμούς και φτάνει μέχρι διακίνηση ναρκωτικών και κλοπές, ποια θέση παίρνει η Αριστερά πέρα από να τα καταδικάζει; Η κυβέρνηση, που παρακολουθεί στενά τις διεθνείς τάσεις και εξελίξεις, σε μια πτυχή π.χ. του ζητήματος αυτού είδε την απόφαση που έλαβε η Αυστραλία για απαγόρευση των social media στα παιδιά, μελέτησε τις διαστάσεις του θέματος, αποφάσισε να μην υιοθετήσει μια τόσο προωθημένη στάση και ανακοίνωσε ορισμένα μέτρα και πρωτοβουλίες, προκαλώντας μια ελαφρά αμηχανία στην Αριστερά, η οποία φάνηκε απροετοίμαστη να τοποθετηθεί σε βάθος και πειστικά σε ένα τέτοιο κοινωνικό φαινόμενο.
Η παραδοσιακή ατζέντα της Αριστεράς -όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη-, είτε αφορά το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό είτε την προστασία του περιβάλλοντος και την πράσινη μετάβαση, είτε τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αντιμετωπίζεται με δυσπιστία ή ακόμα και με καχυποψία από σημαντική πλέον μερίδα των πολιτών. Στις δημοσκοπήσεις και τις κάλπες επελαύνει πανευρωπαϊκά αλλού η συντηρητική Δεξιά, αλλού η ριζοσπαστική Δεξιά, αλλού η Άκρα Δεξιά. Οι πολίτες πείθονται σε ολοένα και μικρότερο βαθμό από το αφήγημα της Αριστεράς – ίσως γιατί δεν το βλέπουν ή γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει με τρόπο συνεκτικό και ρεαλιστικό.
Το ρεύμα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, που θέριεψε τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, τους Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας, το Die Linke στη Γερμανία, τον Μελανσόν στη Γαλλία, χάθηκε πια και μαζί του έσβησαν σε μεγάλο βαθμό όλοι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί: Ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται σε μονοψήφια ποσοστά, η τύχη των Podemos αγνοείται, ο Μελανσόν στρώνει άθελά του τον δρόμο στη Λεπέν, η πρώην πρόεδρος της ΚΟ του Die Linke, Σάρα Βάγκενκνεχτ, έχει φτιάξει δικό της κόμμα, δανειζόμενη αρκετές ιδέες από την Ακροδεξιά.
Οι εκλογές απέχουν τριάντα μήνες, ακόμα, και οι συζητήσεις για το ποιος θα κυβερνήσει με ποιον έπειτα από αυτές είναι ωραίες για ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο μεσημέρι στο καφενείο. Όταν εξέρχονται από το καφενείο, οι πολίτες έχουν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα και η Αριστερά δεν έχει καταφέρει ακόμα να σκαρφιστεί πειστικές απαντήσεις σε αυτά.
Πηγή εφημερίδα Απογευματινή
