Ο κόσμος υποδέχθηκε το 2025 με πυροτεχνήματα και ελπίδες, αλλά ο Ιανουάριος δεν μοιάζει να μπήκε με το δεξί. Η αβεβαιότητα βασιλεύει παντού, όλοι τελούν σε αναμονή της ανάληψης της εξουσίας από τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ και των πρώτων κυβερνητικών βημάτων της κυβέρνησής του, εν μέσω των καταστροφικών πυρκαγιών στο Λος Αντζελες, η ευρωπαϊκή ήπειρος αντιμετωπίζει αναρίθμητες προκλήσεις και αμφίρροπες εκλογικές αναμετρήσεις εν μέσω ανόδου της Ακροδεξιάς, ο εμφυλιοπολεμικός πυρετός διατρέχει την Αφρική απ’ άκρου εις άκρον.
Στη Μέση Ανατολή ο πόλεμος συνεχίζεται, με τις διαπραγματεύσεις για ανακωχή να πηγαίνουν από αδιέξοδο σε αδιέξοδο, ο πόλεμος στην Ουκρανία κλείνει τρία χρόνια με άγνωστο χρονοδιάγραμμα, μάχες διεξάγονται γύρω από πυρηνικά εργοστάσια, η μεταναστευτική κρίση συνεχίζεται, η κλιματική κατάρρευση παραμένει απειλητική, στη Συρία η κατάσταση παραμένει αβέβαιη, καθώς οι μάχες μεταξύ Κούρδων και φιλοτουρκικών δυνάμεων συνεχίζονται, και Χριστιανοί και Αλαουίτες αισθάνονται ότι απειλούνται από το νέο καθεστώς.
Την ίδια ώρα, ούτε στα Βαλκάνια υποχωρούν οι εντάσεις, καθώς οι αντιπαραθέσεις σε Σερβία και Κόσοβο,Βουλγαρία και Βόρεια Μακεδονία παραμένουν και η πορεία των ∆υτικών Βαλκανίων προς την Ε.Ε. αντιμετωπίζει τις ίδιες παλιές προκλήσεις. Και μάλιστα όταν η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση προσπαθεί να κρατηθεί στη σφαίρα του ορθολογισμού και ισορροπεί σε αλλεπάλληλα τεντωμένα σχοινιά.
Παράλληλα, ο αναθεωρητισμός, η αμφισβήτηση συνθηκών και συνόρων, η ακραία γλώσσα του μίσους, η συστηματική παραπληροφόρηση, η ανάμιξη των επιχειρηματικών συμφερόντων στην πολιτική ζωή λαμβάνουν διαστάσεις επιδημίας, θέτοντας εν αμφιβόλω τη δημοκρατία όπως την ξέραμε, τον τρόπο ζωής μας, τον ίδιο τον κόσμο μέσα στον οποίο αναπτύξαμε τις αρχές του κράτους ∆ικαίου και του ανθρωπισμού. Απόψεις που μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν αδιανόητες εκφράζονται πλέον με τον πιο «αθώο» τρόπο, οι θεωρίες συνωμοσίας τρέφουν το τέρας του ορθολογισμού, άνθρωποι που δεν είναι σε θέση ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών τους να δέσουν υπόσχονται εύκολες λύσεις για δύσκολα προβλήματα, χρησιμοποιώντας μια απλοϊκή γλώσσα με φτωχό λεξιλόγιο, για να μπορούν να επηρεάσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Χωρίς αμφιβολία, η εικόνα είναι ζοφερή. Πολύ περισσότερο που σε έναν μεγάλο αριθμό ευρωπαϊκών χωρών δεν υπάρχουν σταθερές κυβερνήσεις ούτε κυβερνητική πλειοψηφία, με αποτέλεσμα οι ηγέτες τους να προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις μελλοντικές διεθνείς κρίσεις κοιτώντας συγχρόνως στο αβέβαιο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό τους.
Και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’αυτή την επικίνδυνη γειτονιά, η Ελλάδα δίνει τη μάχη της ανάκαμψης και των λεπτών ισορροπιών, καλλιεργώντας τις συμμαχίες της και χτίζοντας καινούργιες. Μπορεί οι εκλογές να είναι ακόμη μακριά και ουδείς να μπορεί να προβλέψει σε ποια κατάσταση θα βρίσκονται ο κόσμος και η γειτονιά μας το 2027 και αν το γεωπολιτικό περιβάλλον θα είναι ακόμη πιο επιβαρυμένο, ωστόσο το μεγάλο διακύβευμα παραμένει. Και δεν είναι άλλο από την ανάγκη η πατρίδα μας να έχει μια σταθερή κυβέρνηση-αντίβαρο στη διεθνή αστάθεια.
Το τελευταίο που θα χρειαζόμασταν είναι ένα κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό, πολλές φωνές, μεγάλη κακοφωνία, αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, άφθονο λαϊκισμό και ακραίες απόψεις. Οποιος πιστεύει ότι οι προσπάθειες των τελευταίων χρόνων και του Κυριάκου Μητσοτάκη να σταθεί η Ελλάδα όρθια μέσα σ’ αυτό το διεθνές περιβάλλον είναι ένα απλό ζήτημα, ας αλλάξει πλευρό.
*Βουλευτής Β3 Νότιου Τομέα
Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
