Ο Κ. Μητσοτάκης ως επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας, ενός από τα πλέον ισχυρά κυβερνητικά κόμματα του άξονα της Κεντροδεξιάς και της Χριστιανοδημοκρατίας στην Ευρώπη, βρίσκεται από χθες στο Βερολίνο, όπου θα παραμείνει μέχρι και την Κυριακή.
Το πρόγραμμα προβλέπει συμμετοχή σε μια διάσκεψη της πλέον ογκώδους ομάδας και στο Ευρωκοινοβούλιο, του Λαϊκού Κόμματος, ουσιαστικά ως μια διαδικασία ενεργού στήριξης στο CDU και τον υποψήφιο για την καγκελαρία αρχηγό του στον συνασπισμό με τους Χριστιανοκοινωνιστές του CSU, Φρίντριχ Μερτς. Ως γνωστόν, έχουν προκηρυχθεί πρόωρες εκλογές στη Γερμανία για τις 23 Φεβρουαρίου και οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες σε επίπεδο δημοσκοπήσεων δείχνουν πρώτο κόμμα, με μη ανατρέψιμη διαφορά από το δεύτερο. Αυτό είναι η ριζοσπαστική Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) με την πολύ δημοφιλή επικεφαλής Αλίς Βάιντελ, που τυγχάνει της θεαματικής υποστήριξης του επιχειρηματία Έλον Μασκ, ο οποίος διατηρεί δεσπόζουσα θέση στην «αυλή του αυτοκράτορα», Ντ. Τραμπ, στις ΗΠΑ.
Αν δώσουμε σημασία στο πρόγραμμα της συνάντησης των ηγεσιών των Χριστιανοδημοκρατών και κεντροδεξιών κομμάτων στο Βερολίνο, θα δούμε ότι η διάσκεψή τους έχει διάρκεια. Δεν περιορίζεται δηλαδή σε μια εκδήλωση συμπαράστασης και υποστήριξης στον Φρ. Μερτς. Αλλά δίνει χρόνο και πλαίσιο για ευρείες διαβουλεύσεις και συντονισμό των δυνάμεων της παραδοσιακής Δεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο ενόψει των νέων, απολύτως διάφορων συνθηκών που επικρατούν και θα εξελιχθούν μετά την ορκωμοσία Τραμπ στην Ουάσινγκτον τη Δευτέρα.
Τα μηνύματα που έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είτε μέσω Μασκ είτε μέσω της πολιτικής ομάδας Τραμπ εμπεριέχουν μια σαφή στήριξη στα πολιτικά σχήματα της νέας Δεξιάς σε κάθε χώρα της Ευρώπης, διακριτά. Τα κόμματα αυτά που σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η Ιταλία, η Ολλανδία, η Αυστρία οσονούπω, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, ασκούν διακυβέρνηση, με τη Γαλλία και τη Μαρί Λεπέν να ακολουθούν, δεν αποτελούν άξονα. Το καθένα από αυτά αναφέρεται στα εθνικά συμφέροντα της χώρας του και όχι στην ευρωπαϊκή συνισταμένη. Η συντηρητική και παραδοσιακή Δεξιά, που για δεκαετίες εξέλιξε τη Χριστιανοδημοκρατία σε συνιστώσα κυβερνήσεων συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης, τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους, δεν δείχνει πλέον αρκετά ισχυρή, ώστε να διατηρήσει αυτό που ονομαζόταν κανονικότητα στη διοίκηση της Ένωσης. Ο τρόπος που η Αμερική του Τραμπ από μακριά θα αντιμετωπίσει την ευρωπαϊκή υπόθεση και τη σχέση της με τον νέο ατλαντισμό δεν θα δώσει σπουδαία χρονικά και πολιτικά περιθώρια για διορθώσεις. Ήδη οι κινήσεις Μασκ, αν και ανεπίσημες, δείχνουν εντυπωσιακά ανατρεπτικές για το status quo της ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής τάξης. Επίσης, απολύτως διασπαστικές και προβοκατόρικες για το πνεύμα ενότητας στη Γηραιά Ήπειρo.
Είναι πολύ ενδιαφέρoν να αναλογιστούμε ότι μέσα στους επόμενους μήνες η «πράσινη» οικονομία θα καταρρεύσει μαζί με τις νόρμες και τις προδιαγραφές της. Και αυτό τι θα σημάνει για την κατάσταση πραγμάτων στην Ευρώπη, που είναι στηριγμένη σε επίπεδο Κομισιόν και όχι απλώς σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων στον «πράσινο» μονόδρομο;
Και μπορεί ο Φρ. Μερτς να ορκιστεί καγκελάριος μετά τις εκλογές της 23ης Φεβρουαρίου, αλλά το ζήτημα είναι με ποιους θα συνεργασθεί; Με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους; Μέσα σε λίγους μήνες θα καταρρέει, παρά την καλή προετοιμασία και τη δεξιά στροφή του CDU, όπως η κυβέρνηση των Εργατικών, για παράδειγμα, στη Βρετανία. Και εδώ είναι το κρίσιμο ζήτημα. Μπορεί ο μόνιμος συνασπισμός CDU/CSU να συνεργασθεί με το AfD ή θα το αφήσει ισχυρή αντιπολίτευση με «ανοιχτούς λογαριασμούς»;
Με άλλα λόγια, μπορεί η ευρωπαϊκή Χριστιανοδημοκρατία να κανονικοποιήσει και να συστηματοποιήσει τα σχήματα της νέας Δεξιάς στην Ευρώπη ή τελικά η νέα Δεξιά μέσα από την εθνικοποίηση των κεντρικών πολιτικών ανά κράτος-μέλος θα εξελίξει την Ευρώπη σε μια Κοινωνία των Εθνών», θέτοντας σε ισχύ στη βάση διμερών διαπραγματεύσεων με τις ΗΠΑ ένα νέο Ατλαντικό Σύμφωνο ανάλογο με αυτό που είχαν οι ΗΠΑ με τη Βρετανία μεταπολεμικά;
