Ανεξαρτήτως του προσώπου που θα προταθεί τελικώς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας τις αμέσως επόμενες ώρες, είναι σαφές πως για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια ο όποιος ένοικος της Ηρώδου Αττικού για την επόμενη πενταετία θα χρειαστεί να επιστρατεύσει ουκ ολίγους συμβολισμούς σε ό,τι αφορά την εθνική ενότητα και τις προκλήσεις του μέλλοντος, αλλά και πιθανόν να προχωρήσει σε παρεμβάσεις, οι οποίες δεν συνάδουν με τις περιορισμένες αρμοδιότητες του αξιώματος.
Όλα αυτά βέβαια εν μέσω της απαραίτητης ομαλής συμπόρευσης με την κυβέρνηση εν είδει αρωγής σε αντικειμενικής σημασίας ζητούμενα, αλλά όταν χρειάζεται και με ισχυρή προσωπική άποψη και οπτική γωνία.
Η κρίσιμη γεωστρατηγική συγκυρία που διανύει η περιοχή καθιστά αναγκαία τη συνεχή επαγρύπνηση της Αθήνας, όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τη γενικότερη κινητικότητα της Άγκυρας αλλά με το σύνολο των ισορροπιών στην ευρύτερη γειτονιά μας. Η Ελλάδα συνιστά τον πλέον αξιόπιστο εταίρο της Δύσης σε αυτή την ταραχώδη γωνιά του πλανήτη και η κατάκτηση αυτή, αλλά και η προοπτική που απορρέει από τη συγκεκριμένη παράμετρο, επ’ ουδενί πρέπει να χαθεί.
Ως ξεχωριστό σύμβολο λοιπόν του πανεθνικού στόχου της ανάπτυξης διαρκούς δυναμικής για τη χώρα σε όλα τα επίπεδα, ο ανώτατος άρχων θα πρέπει να δείχνει πάντα προς τη σωστή πλευρά της ιστορίας, βάζοντας έναν σημαντικό λίθο στην εξάλειψη της επικίνδυνης εν μέσω τέτοιων καιρών ασθένειας του λαϊκισμού, στην οποία ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας διαθέτει διαχρονική επιρρέπεια.
Την ίδια στιγμή και πάλι με φόντο το ρευστό διεθνές περιβάλλον, η μάχη κατά της ακρίβειας και της διατήρησης ή βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων θα είναι κατά πάσα βεβαιότητα στο επίκεντρο και το επόμενο (μεγάλο) χρονικό διάστημα. Χωρίς βεβαίως παρεμβάσεις πέραν του θεσμικού ρόλου του, ο Πρόεδρος οφείλει να είναι αρωγός στις προσπάθειες για τη διασφάλιση της κοινωνικής ομαλότητας, και πάλι με πρόσημο τη δημιουργία ουσιαστικού αντίβαρου σε λαϊκιστικές κορόνες και πρακτικές που πάντα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στο πεδίο της οικονομίας.
Ένα ακόμη κομβικό μέτωπο δεν είναι άλλο από την ανάγκη αναβάπτισης δομικών θεσμικών φορέων, είτε μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης (και με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων, που αποτελεί βασικό διακύβευμα για κάθε επιτυχημένη μεταρρύθμιση) είτε μέσω της καθημερινής λειτουργίας τους. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα και με την Ελλάδα να επιχειρεί να μην απομακρυνθεί από τα υπόλοιπα κράτη της Δύσης στον τομέα αυτόν, αλλά και με την ψηφιοποίηση και τον εκσυγχρονισμό σημαντικού κομματιού των δημόσιων υπηρεσιών ως κεντρική παρακαταθήκη, ο στόχος αυτός αποκτά διαφορετική διάσταση και πλέον εισέρχεται στη σφαίρα της κληρονομιάς των επόμενων γενεών.
Αναπόσπαστο μέρος αυτής της διαδικασίας οφείλει να είναι και η ουσιαστική και απολύτως ειλικρινής συζήτηση που πρέπει να ανοίξει με όρους μέλλοντος και δημοκρατίας και χωρίς μικροπολιτικές σκοπιμότητες για το κράτος δικαίου, καθώς και τα κορυφαία στοιχήματα της Υγείας και της Παιδείας με λύσεις σύγχρονες και αποτελεσματικές, που θα κλείσουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τα… μαλώματα των προηγούμενων δεκαετιών. Στο κάδρο των μεγάλων εθνικών στοχεύσεων προστέθηκε εσχάτως και το ιστορικό ορόσημο της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, όπου ο -έστω και αδύναμος στο πεδίο της διακυβέρνησης αλλά πάντα δυνατός σε αυτό της σημειολογίας- Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να παίξει τον ρόλο που του αναλογεί εντός και εκτός συνόρων.
Η τελευταία φορά που ένας Πρόεδρος κλήθηκε να αφήσει ιστορικό αποτύπωμα, πηγαίνοντας ακόμη και κόντρα στο προφανές παράλογο εκείνης της εποχής, ήταν η περίοδος της θητείας του Προκόπη Παυλόπουλου και των γεγονότων που οδήγησαν αρχικά στο δημοψήφισμα και ακολούθως στην ψήφιση του οδυνηρού τρίτου μνημονίου.
Τότε ο καραμανλικός Πρόεδρος, επιλέγοντας να μην κινηθεί αντίθετα στον πρωθυπουργό που τον είχε επιλέξει, στεκόταν να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που έφερναν την Ελλάδα λίγα βήματα από την έξοδό της από το ευρώ. Τώρα φυσικά η συνθήκη αυτή δεν υφίσταται, όμως έχει προκύψει μία άλλη πραγματικότητα, που θα αγγίξει το Προεδρικό Μέγαρο και ξεπερνά τις πολιτικές αναφορές του προσώπου που θα ανέλθει στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα.
Αυτή της εξασφάλισης της πολυπόθητης πολιτικής σταθερότητας και ηρεμίας προκειμένου η Ελλάδα να αντέξει στους εντός και εκτός συνόρων κραδασμούς και να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που ανοίγονται, με γενναιότητα και τόλμη, ώστε να μη χυθεί η καρδάρα με το γάλα των προηγούμενων χρόνων.
Πηγή: Εφημερίδα Απογευματινή
