Το έχουµε ξαναγράψει εδώ: διαψεύστηκε ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, ο οποίος δεν ήθελε να εκλέγεται ο Πρόεδρος απ’ ευθείας από τον λαό, όχι διότι θα είχε περισσότερες ρυθµιστικές αρµοδιότητες, αλλά διότι ο θεσµός θα γινόταν αντικείµενο αντιπαράθεσης του λαού καιδιχασµού. ∆ιαψεύστηκε ο ηγέτης δεδοµένου ότι ο διχασµός αυτός, όπως βλέπουµε από τη σηµερινή αντιπαράθεση των πολιτικών ως προς το όνοµα αυτού που θα προκριθεί, πραγµατοποιείται διά των αντιπροσώπων του λαού. ∆ηλαδή από τον πολιτικό κόσµο.
Κατόπιν αυτών θα πρέπεινα µην αποκρύψουµε την αλήθεια πως η έννοια «ενωτικός»,που πρέπει να περιβάλλει τονθεσµό και το πρόσωπο, είναι υποκριτική, έτσι όπως την επικαλούνται τα πολιτικά πρόσωπα. Και πώς θα µπορούσε ένα πρόσωπο να είναι ενωτικό, όταν κάθε πολιτικός αρχηγός θέλει ο υποψήφιος να προέρχεται απότις τάξεις του κόµµατός του ήτον ιδεολογικό χώρο τον οποίουποτίθεται -ναι, υποτίθεται- εκπροσωπεί; Και τι φούσκα επικαλούνται κάποιοι συγκεκριµένουχώρου, ότι ο νέος Πρόεδρος πρέπει να προέρχεται από τον…προοδευτικό χώρο; Πόση πολιτική εγωπάθεια µπορεί να κρύβει ο προσδιορισµός της προοδευτικότητας από πολιτικούς που θέλουν να µονοπωλούν την αυθεντικότητα στην ερµηνείατου όρου «προοδευτικός»;
Εχει συµπληρωθεί µισός αιώνας από τότε που εγκαθιδρύθηκε, συνταγµατικώς, η προεδρευοµένη κοινοβουλευτική δηµοκρατία στη χώρα. Και το πολίτευµα αυτό άντεξε καιαντέχει. Οµως όταν, όπως καισε συγκεκριµένη περίοδο στοπαρελθόν, ο θεσµός γίνεταιαντικείµενο πολιτικής αντιπαράθεσης, αυτό µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι υπονοµευτική τακτική σε ένα πολίτευµα που άντεξε όσο κανένα άλλο στηνιστορία του τόπου. ∆ηλαδή χωρίς διαλείµµατα, όπως συνέβη µε την… ελέω Θεού Μοναρχία.
Τελικώς, αν εκλεγόταν απ’ ευθείας από τον λαό ο Πρόεδρος, έστω και µε περιορισµένες ρυθµιστικές αρµοδιότητες ώστε να µην παρακωλύεται-κατά την άποψη βεβαίως του πολιτικού κόσµου- η αποτελεσµατικότητα της Εκτελεστικής Εξουσίας, θα υπήρχε τουλάχιστον στον ενδεχόµενο διχασµό του εκλογικού σώµατοςτοάλλοθι της λαϊκής κυριαρχίας. Και ο «διχασµός» αυτός δεν θαοφειλόταν στους µικροκοµµατικούς διαγκωνισµούς των κοµµάτων και των αρχηγών τους.
Κοντός ψαλµός, αλληλούια. Αλλά είναι βέβαιο ότι οθεσµός έχει γίνει αντικείµενο πολιτικής αντιπαράθεσης, από τη στιγµή που η µεν κυβέρνηση επιδιώκει όπως η υποψηφιότητα ψηφιστεί µε όσο το δυνατόν µεγαλύτερη πλειοψηφίαστη Βουλή, για προφανείς λόγους κύρους. Και του θεσµού και της ιδίας. Η δε αντιπολίτευση, συνολικώς, επιδιώκει να είναι ψαλιδισµένη η σχετική πλειοψηφία, για λόγους επίδειξης της δικής της πολιτικής ισχύος και αντιστοίχως αµφισβήτησης του κυβερνητικού κύρους.
Και βεβαίως δεν συνιστά λύση η αντίληψη ότι όσο πιο ανώδυνος ο Πρόεδρος τόσο καλύτερα…
Πηγή: Κυριακάτικη Απογευματινή
